Ο Δήµαρχος Πειραιά, Γιάννης Μώραλης, γράφει για το δικό του Ηράκλειο.
Ένας τόπος που θα ήθελα να έχω γεννηθεί, αλλά κυρίως θα µπορούσα να ζήσω για πάντα. Ένα µέρος που εκτός της µακράς ιστορίας του, της απαράµιλλης φυσικής του οµορφιάς, των πολλών εθίµων, του πολιτισµού του, της τεράστιας µουσικής παράδοσης, των εξαιρετικών χαρακτηριστικών τοπικών γεύσεων, των υπέροχων ορεινών χωριών, των µαγευτικών παραλιών, των ξεχωριστών κρυστάλλινων νερών του Κρητικού αλλά και του Λιβυκού πελάγους και ίσως του καλύτερου κλίµατος στη γη, ξεχωρίζει κυρίως και πάνω απ’ όλα για τους ανθρώπους του.
Άνθρωποι φιλόξενοι, ευδιάθετοι, αλλά και σκληροί, όταν χρειάστηκε κατά το παρελθόν ή αν κληθούν να το αποδείξουν και στο µέλλον. Άνθρωποι µε κέφι, χιούµορ και όρεξη για γλέντι γεµάτοι παραδόσεις, µε αναφορά στους πολλούς διαφορετικούς λαούς που πέρασαν εδώ και δεκάδες χιλιάδες χρόνια από τούτα εδώ τα µέρη, που τις τηρούν και τις µεταφέρουν από γενιά σε γενιά. Άνθρωποι ανοιχτόµυαλοι, µε δηµοκρατική παράδοση και προοδευτικά µυαλά που συνδυάζουν και εκπέµπουν όπου και να βρεθούν τη λεβεντιά, την ντοµπροσύνη και τον δικό τους ιδιαίτερο αξιακό κώδικα τιµής και συµπεριφοράς.
Είχα την ευκαιρία, παρότι δεν κατάγοµαι από εκεί, να µάθω από µικρός για την Κρήτη και για όσα προανέφερα, αλλά είχα κυρίως τη δυνατότητα και τη χαρά µετά τα 25 µου χρόνια να την επισκεφθώ τόσες πολλές φορές, να µπορέσω να µάθω ακόµα περισσότερα για ένα µέρος που δεν µπορεί ποτέ κανείς να ισχυριστεί ότι το ξέρει, καθώς πάντα κάτι νέο µαθαίνεις, κάτι καινούργιο σε εκπλήσσει, σε µαγεύει και τελικά σε αιχµαλωτίζει.
Είχα παράλληλα την ευκαιρία να γνωρίσω κόσµο από τη µια άκρη του νησιού µέχρι την άλλη, να δηµιουργήσω φιλίες στις πόλεις αλλά και στα χωριά, να ζήσω όπως οι ντόπιοι, να φτάσω κοντά στην κατανόηση του τρόπου σκέψης αλλά και ζωής τους και να νιώσω αυτήν την όµορφη ζήλεια τού γιατί να µην µπορώ να ζω και εγώ κάπως έτσι.
Όλα τα παραπάνω µε οδήγησαν, µετά από τη σύµφωνη γνώµη και της συζύγου µου –ούτε και εκέινη είχε κάποια σχέση µε τον τόπο αυτό–, όχι µόνο στο να παντρευτώ και να βαφτίσω τον γιο µου, Πέτρο, εκεί, σε ένα µικρό χωριό, τη Ροδιά, λίγο έξω από την πρωτεύουσα του νησιού σε ένα µικρό εκκλησάκι και σε µια µέρα που πάντα θα θυµάµαι στη ζωή µου, αλλά κυρίως µε οδήγησαν στο να είµαι κάθε χρόνο εκεί, να οδηγώ ακούγοντας Ξυλούρη και άλλους Κρητικούς µουσικούς από το Καστέλι έως τη Σητεία και από την Αγία Πελαγία έως την Πλάκα και τη Σπιναλόγκα, την Κνωσό και τη Φαιστό, και να µεταφέρω στα παιδιά µου όσα εγώ ερωτεύτηκα σε αυτόν τον µαγικό τόπο.
Μπορεί να νιώθω τη Ροδιά ως βάση µου και να αγαπώ τον σύντεκνό µου Γιάννη και την οικογένειά του, αλλά δεν θα µπορούσα ποτέ να ξεχωρίσω ένα µέρος. Γιατί θα αδικούσα το Χανιά και το Καστέλι, το Ρέθυµνο, το Σπήλι και τον φίλο µου τον Γιώργη µε το τυροκοµείο του, θα αδικούσα τα Μάταλα, την Αγία Πελαγία µε τον Μανώλη, το Φόδελε που τόσο έχω αγαπήσει τα τελευταία χρόνια, τη Χερσόνησο, τον Άγιο Νικόλαο, τη Σητεία και τον Μακρύ Γιαλό, αλλά και τόσα ακόµα µέρη και χωριά, φαράγγια, όρη και παραλίες.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
18°
