Η Σκόπελος του Άρη Σφακιανάκη

Όταν ενίοτε µε ρωτάνε για την ιδιαίτερη πατρίδα µου δηλώνω µε έπαρση ότι είµαι Μινωίτης. Στο παραξενεµένο βλέµµα του ερωτώντος αποκρίνοµαι ότι κατάγοµαι από το Ηράκλειο της Κρήτης, κάποτε επίνειο της Μινωικής Κνωσού. (Μάλιστα, ύστερα από τις τελευταίες εκλογές, µου καρφώθηκε η ιδέα να φτιάξω κόµµα πολιτικό µε τίτλο Μινωίτες.)

Στη Σκόπελο µε τράβηξε η πληροφορία ότι το νησί είχε εποικίσει τα παλαιά χρόνια ένας πρίγκιψ της Κνωσού, ο Στάφυλος. Μάλιστα, ανακαλύφθηκε ο τάφος του ύστερα από αρχαιολογικές έρευνες κι αφού έχω εµµονή µε τους τάφους έκλεισα να µείνω σε ξενοδοχείο της περιοχής.

Αρχές Σεπτεµβρίου ήταν όταν αναχώρησα µε την αγαπηµένη µου για το Μαντούδι της Εύβοιας απ’ όπου θα παίρναµε το πλοίο για τη Γλώσσα της Σκοπέλου. Φτάσαµε εκεί αποµεσήµερο, επιβιβαστήκαµε στο Smart µου κι αφού διασχίσαµε τη νότια ακτογραµµή του νησιού µε τις ελκυστικές παραλίες που µας καλούσαν για µια βουτιά, φτάσαµε ύστερα από µια ώρα στον Στάφυλο – έναν όµορφο κόλπο στη χερσόνησο του οποίου βρίσκεται ο τάφος του Μινωίτη πρίγκιπα. Το ξενοδοχείο µας είχε θέα στη θάλασσα –όπου έφτανες σε τρία λεπτά µε τα πόδια– αλλά και ιδιωτική παραλία για πιο πριβέ στιγµές. Mando Beachfront το όνοµά του και ο φιλόξενος ιδιοκτήτης, ο προσηνής νέος Ιάσων, µας οδήγησε στο δωµάτιό µας µε το µπαλκόνι. Αφήσαµε τα πράγµατά µας και κατεβήκαµε στην παραλία να βουτήξουµε στα νερά των Σποράδων. Με τη φαντασία µου, έβλεπα στην είσοδο του όρµου να εµφανίζονται τα καράβια των Μινωιτών. Δίπλα µου κολυµπούσε η Αριάδνη.

Αργότερα κατευθυνθήκαµε προς την πόλη της Σκοπέλου, κάπου τέσσερα χιλιόµετρα µακριά  από το κατάλυµά µας. Χτισµένη αµφιθεατρικά, κι ενώ παρουσιάζει ένα σαγηνευτικό θέαµα για τον ταξιδιώτη, απαιτεί από τον περιηγητή  γερά πόδια και καλά πνευµόνια για τις ανηφόρες της. Ανάµεσα στα νεοκλασικά οικήµατα βρίσκεται και το σπίτι του συγγραφέα Παύλου Νιρβάνα, γνωστού σε όσους διαβάζουν ελληνική λογοτεχνία του περασµένου αιώνα. Ο Νιρβάνας έχει µεταφράσει και τον Κνουτ Χάµσουν που αγαπώ. Η οικία του είναι τώρα µουσείο και αξίζει µια επίσκεψη.

Το ίδιο βράδυ δειπνήσαµε στο εστιατόριο Περιβόλι όπου δοκιµάσαµε εξαιρετικά φαγητά και το ονοµαστό ντόπιο κρασί. Σαν κατακλείδα, µια αιφνίδια µπόρα µάς ανάγκασε να εγκαταλείψουµε βιαστικά το τραπέζι µας στον κήπο του εστιατορίου και να καταφύγουµε στα ενδότερα ώσπου να περάσει. Όταν κάποτε επιστρέψαµε στο ξενοδοχείο µας, απολαύσαµε από το µπαλκόνι τους κεραυνούς που αυλάκωναν τη σκοτεινιά της νύχτας πίνοντας κόκκινο κρασί που είχα φροντίσει να προµηθευτώ από ένα ντόπιο σούπερ µάρκετ – κάτι που δεν παραλείπω σε κάθε ταξίδι µου.

Την επόµενη µέρα αρχίσαµε να εξερευνούµε το νησί. Πήγαµε στο Δρακοντόσχισµα, µια χαρακιά στα βράχια ενός απόµερου κολπίσκου που είχε αφήσει η ουρά ενός δράκου στην πάλη του µε έναν καλόγερο. Τραβήξαµε κάµποσες φωτογραφίες – θα µου πείτε, πάντα τραβάµε πλέον κάµποσες φωτογραφίες.

Κολυµπήσαµε στον Πάνορµο και φάγαµε σκοπελίτικη στριφτή πίτα σε  παρακείµενο µαγαζί. Σιέστα στα κολλαριστά σεντόνια του ξενοδοχείου µας, απογευµατινό µπάνιο στον Στάφυλο και το βράδυ οδεύσαµε πάλι στη Χώρα της Σκοπέλου, όπου, αφού περάσαµε από το εναλλακτικό ταβερνάκι της Στέλλας –όπου ροµάντζαρε ένα ζευγάρι–, καταλήξαµε για φαγητό στις Μουριές, ένα εστιατόριο αρκετά τουριστικό (και τι δεν είναι πια τουριστικό στην Ελλάδα;), αλλά µε καλό φαγητό και θέα στο λιµάνι.

Η Σκόπελος έγινε τελευταία ξακουστή για τις σκηνές  του γάµου στην ταινία «Mamma Mia». Αδιανόητο, λοιπόν, να είσαι στη Σκόπελο και να µην επισκεφτείς το περίφηµο ξωκλήσσι του Άη Γιάννη στο Καστρί. Η σχέση µου µε τον γάµο αποδείχτηκε εξίσου ανηφορική όσο και τα 106 σκαλιά που φέρνουν τον επίµονο επισκέπτη στο εκκλησάκι αυτό. (Ευτυχώς, δεν κράτησε πολύ – ο γάµος µου). Μη διστάσετε στην άνοδο, η αποζηµίωση από τη θέα –αλλά και η αίσθηση ότι τα καταφέρατε– είναι σπουδαία.

Περάσαµε τις επόµενες µέρες µας εξερευνώντας το νησί και βουτώντας στα σµαραγδένια νερά του. Ευτυχώς για εµάς, οι ορδές του Αυγούστου είχαν αποτραβηχτεί στο µαγκανοπήγαδο της εργασίας. Κάποιοι γυµνιστές είχαν ξεµείνει στην παραλία Βελανιό, εκθέµατα µιας εποχής αλλοτινής.

Το τελευταίο βράδυ ανεβήκαµε ως το κάστρο της Χώρας, όπου έχει εγκαταστήσει το κονάκι του ο ρεµπέτης Γιώργος Ξηντάρης. Τραγουδάει και παίζει ο ίδιος, παρέα µε την οικογένειά του. Το στέκι αυτό ονοµάζεται Ανατολή κι απλώνει τα τραπέζια του σαν σαλαµάνδρα στο πιο ψηλό µέρος της Χώρας. Αφού τέλειωσε το µουσικό πρόγραµµα κι αφού είχαµε δειπνήσει εκεί κάτω από τα αστέρια, πιάσαµε να αναπολούµε µε τον Ξηντάρη και τη γυναίκα του, την Ευγενία, τις παλιές καλές ηµέρες στα ρεµπετάδικα της Αθήνας. Δώσαµε αµοιβαίες υποσχέσεις να βρεθούµε τον χειµώνα στην πρωτεύουσα – υποσχέσεις που αµοιβαία αθετήθηκαν. Βέβαια, υπάρχει πάντα ένας επόµενος Σεπτέµβρης.

Έδωσα ακόµη µια υπόσχεση, στον προπάτορα Στάφυλο, τον Μινωίτη πρίγκιπα, όταν επισκέφτηκα τον τάφο του στο νησί. Ότι, όπως εκείνος, όπως οι θαλασσοκράτορες της Κρήτης, θα συνεχίσω τα ταξίδια ως τα πέρατα της γης – πιστός στο DNA της φυλής.

Ξενοδοχεία: Mando Beachfront, στον Στάφυλο

Εστιατόρια: Περιβόλι, στη Χώρα, Μουριές, στη Χώρα (για κολοκυθανθούς), Κύµατα, στη Χώρα (ψαρικά), Stafilos, στον όρµο του Στάφυλου

Ρεµπετάδικο µετά φαγητού: Ανατολή (νυν και αεί)

*Ο Άρης Σφακιανάκης είναι συγγραφέας.