Η Αλόννησος του Χρήστου Νικολόπουλου

Επισκέφτηκα την Αλόννησο για πρώτη φορά το 1998 µε το σκάφος από το ορµητήριό µου τον Άγιο Κωνσταντίνο και µε αφορµή το αγαπηµένο µου ψάρεµα. Το είχα απωθηµένο να δω από κοντά το πιο µακρινό νησί των Σποράδων και πραγµατικά ήταν µια αποκάλυψη!

Η διαδροµή είναι καταπληκτική και ο τόπος σε αποζηµιώνει για την απόσταση, είναι πράγµατι µαγικός. Οι κάθετοι απότοµοι βράχοι συνδυάζονται µε τα διάφανα νερά και οι όµορφες παραλίες µε τα γραφικά ταβερνάκια, όπως η θρυλική ταβέρνα του Γιάννη στον Ρουσούµ γιαλό µε τα ολόφρεσκα ψάρια, τη σούπα σκορπίνα και τα περίφηµα πετροµπάρµπουνα της Αλοννήσου. Ρίχναµε την πετονιά από τα τραπεζάκια που είναι πλάι στη θάλασσα.

Αγαπηµένη µου παραλία είναι αυτή του Αγίου Δηµητρίου, µε πεντακάθαρα νερά και άνετες ξαπλώστρες που έχουν µεγάλη απόσταση η µία από την άλλη. Ένα µέρος απόλυτης χαλάρωσης και ηρεµίας µε θέα το πέλαγος, χωρίς την ενόχληση ούτε από ρακέτες ούτε από φωνές. Είναι εντυπωσιακό ότι οι άνθρωποι στο νησί µιλούν χαµηλόφωνα και σέβονται ο ένας τον άλλον, ίσως είναι κάτι που εµπνέει ο τόπος.

Αξέχαστα θα µου µείνουν τα ηλιοβασιλέµατα στο παλιό χωριό.

Πίσω από το ύψωµα Καλόβουλος υπάρχει µία απότοµη ακτή και από εκεί µπορείς να δεις τον ήλιο να χάνεται στη θάλασσα, µε τα γεράκια µαυροπετρίτες να πετάνε ολόγυρα και το θυµάρι και τη µέντα να ευωδιάζουν. Από τότε όποτε µυρίζω θυµάρι µου έρχεται στο µυαλό αυτό το υπερθέαµα της φύσης.

Έπειτα επιστροφή στον οικισµό και ροµαντζάδα στο Χαγιάτι µε τα υπέροχα γλυκά. Είναι φωλιασµένο µαγαζάκι στον βράχο και βλέπει το ανοιχτό πέλαγος, ως εκεί που φτάνει το µάτι. Όταν έχει πανσέληνο το θέαµα είναι απερίγραπτο και το µονοπάτι της στη θάλασσα χρυσό.

Μετά είναι και οι ανέµελες βραδινές βόλτες στο λιµάνι, οι όµορφες µουσικές που ακούγονται από τα ταβερνάκια και τα µπαρ µε τους ευγενικούς ανθρώπους και την αξιοσηµείωτη τιµιότητα στις τιµές.

Θα ήταν παράλειψη να µην αναφέρω την ταβέρνα της Τασίας στη Στενή Βάλα µε τους εξαίρετους µεζέδες και την αρµύρα της θάλασσας στο πιάτο.

Σε αυτά προσθέστε και αµέτρητες ώρες ψαρέµατος και ατέλειωτες κουβέντες µε αγαπηµένους φίλους, από αυτές που σε εµπνέουν να κάνεις οι όµορφοι τόποι.

Η καταπράσινη Αλόννησος είναι καταφύγιο και παρηγοριά για όλους εµάς που γυρεύουµε λίγη γαλήνη και χαλαρότητα, καταπονηµένοι από τους ρυθµούς της πόλης και τις ατέλειωτες υποχρεώσεις.

Είναι ένα νησί που αφήνεις µε στενοχώρια και ξαναβρίσκεις µε ανακούφιση να σε περιµένει ξανά, χωρίς να έχει αλλάξει στο ελάχιστο η ατµόσφαιρα που έχεις αγαπήσει και η οµορφιά που σε έχει παρηγορήσει.

Με τη σιωπή στην άκρη των µατιών

µε πήρες και σε πήρα στο ταξίδι

Στο δρόµο της Αλόννησος δυο βότσαλα δυο κύµατα

δυο κύµατα που σµίξανε στου πέλαγου τα βήµατα

µε τη σιωπή στην άκρη των µατιών

Κώστας Χατζής / Ηλίας Λυµπερόπουλος

*Ο Χρήστος Νικολόπουλος είναι συνθέτης.