Ο μουσικός Μανώλης Φάμελλος γράφει για τη δική του Φολέγανδρο
Επειδή έχω ξαναβρεθεί εδώ, εκατοντάδες φορές στα ίδια τοπία, ανάμεσα στις ίδιες πέτρες, αλλά και τις ίδιες λέξεις (για τις λέξεις ειδικά θα χρειαστεί να σας παραπέμψω στο παλαιότερο κείμενο του 2007), θα έφτανε ίσως να δηλώσω ταπεινά πως το να επιστρέφει κανείς ή μάλλον να επαναλαμβάνει (για να μεταφέρω αυτούσιο τον Σ. Κίρκεγκωρ) μπορεί να μην περιέχει την αδημονία της ελπίδας, το ρηξικέλευθο της ανακάλυψης, αλλά ούτε και τη θλίψη της ανάμνησης. Διασώζει, όμως, τη μακάρια βεβαιότητα της στιγμής.
Γι’ αυτό, λοιπόν, αν και νιώθω πως ως προς τα της ξενάγησης έχω ήδη κάνει το καθήκον μου – άλλωστε στα δικά μου μάτια, τουλάχιστον, τα πράγματα δεν έχουν αλλάξει δραματικά τα τελευταία 16 χρόνια… Αν και σαφώς εδώ και πολύ καιρό τις εξελίξεις τις οδηγεί η επιχειρηματικότητα, το κοινοτικό πνεύμα πάσχει (όχι προς θάνατον ελπίζω) και οι υπόλοιποι ακολουθούμε με υψηλό φρόνημα, ο καθένας με άξονα τις δικές του επιδιώξεις…
Αν και με βασανίζει μια υποψία που γίνεται βεβαιότητα και που μου ψιθυρίζει πως κι εγώ ο ίδιος ως τακτική φιγούρα πια ομοιάζω όλο και περισσότερο με εκείνους που όλα τους ξινίζουν και τους ξενίζουν, όπως τους ξένιζα κάποτε κι εγώ…
Έχω εντούτοις μερικούς αστερίσκους να προσθέσω επειδή εδώ, πάνω στον βράχο, δεν υπάρχει απλά μια Χώρα φωτογενής με τριγύρω της γκρεμούς, ξερολιθιές και παραλίες. Επιζεί ακόμα, αποκλειστικά για τους αναζητητές, εκείνη η άγνωστη επικράτεια, η μυστηριώδης νήσος όπου έστω και συμβολικά μπορούμε (και θα έπρεπε) να ανασυστήσουμε τη χαμένη κυκλικότητα του χρόνου, που το πεδίο είναι ανοιχτό για λιγότερο θόρυβο και περισσότερο αναστοχασμό, που αυτός που θα αντισταθεί στον πειρασμό να στολιστεί και να ποζάρει παντού, είναι αυτός που θα κερδίσει σε σωματικές και πνευματικές εμπειρίες (μη γελιέστε, είναι ένα και το αυτό), όπου είτε αντισταθείς είτε παραδοθείς στον άνεμο, εκείνος θα εισχωρήσει μέσα σου και κάπου παρακάτω θα σε πάει… Όσες φορές, λοιπόν, και αν λεηλάτησαν το θέμα οι ταξιδιωτικοί οδηγοί, όσες φορές κι αν με σύγχρονα ψηφιακά όπλα επιχείρησαν να διαλύσουν τη μαγεία επαγγελματίες κι ερασιτέχνες χρονικογράφοι των μέσων, όσο κι αν η σαρωτική υπερπροσφορά λέξεων, και προπάντων εικόνων, πασχίζει να υποβαθμίσει το τοπίο σε ένα κοινότοπο σκηνικό, να καταστήσει το αποκαλυπτικό τετριμμένο, όσο κι αν η επιτάχυνση του παραθεριστικού γίγνεσθαι παράγει ζάλη και ναυτία και δεν αφήνει περιθώρια να επεξεργαστεί ο καθένας μας τη δική του ερμηνεία… υπάρχει εδώ, πάντα, το δικό σου μονοπάτι που σε περιμένει να χαθείς.
Ξεκινήστε, λοιπόν, ακριβώς από εκεί όπου όλα έχουν ειπωθεί, είναι εύκολο να βρείτε το σημείο αυτό (αφού το περιέχετε)… Από εκεί το ταξίδι ξαναρχίζει.
Υ.Γ. Θα αφήσω ένα σημείωμα κάτω από την πόρτα φεύγοντας, με μία παρατήρηση παρά συμβουλή: να προτιμήσει κάνεις τους μήνες που η κίνηση δεν είναι τόσο επιβαρυμένη, ή στην ανάγκη να χάσει το πλοίο της επιστροφής και ως δραπέτης να ακολουθήσει τις γάτες του κάστρου – είναι εκπαιδευμένες να τον οδηγήσουν με ασφάλεια στη σιωπή.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
6°
