Ο βαρύτονος Γιώργος Ιατρού γράφει για την δική του Θάσο.
Η Θάσος, το νησί που γεννήθηκε ο μπαμπάς μου, το σμαράγδι του Αιγαίου, όπως το αναφέρουν, το βορειότερο νησί της Ελλάδας, το νησί που περνούσα 3 μήνες τον χρόνο αλλά παραπονιόμουν (αχαριστία) που δεν είχα γνωρίσει άλλα νησιά…
Η Θάσος είναι το αγαπημένο μου νησί. Πολύ κοντά στην ηπειρωτική Ελλάδα (μισή ώρα με το φέρι από Κεραμωτή), ατελείωτες παραλίες (πάνω από 100 χλμ. ακτογραμμή) με ψιλή άμμο, παχιά άμμο, χαλίκι, πέτρα, γαλάζια, πράσινα, πεντακάθαρα νερά.
Νιώθω ότι δουλεύω για τον ΕΟΤ, αλλά η αλήθεια είναι ότι οι παραλίες της Θάσου είναι συγκλονιστικές. Αν έπρεπε να επιλέξω θα έλεγα Παράδεισο στα βράχια για γυμνισμό, Σαλονικιό με το πιο ωραίο beach bar με αιώρες και μουσική από κλασική μέχρι ρεμπέτικα και τζαζ, Αλυκές δύο κόλποι με πράσινα νερά, τον αρχαιολογικό χώρο και τα αρχαία λατομεία μαρμάρου, η Γκιόλα η φυσική πισίνα που η εικόνα της κάνει τον γύρο του κόσμου και η Σαλιάρα πασπαλισμένη με μαρμαρόσκονη και σμαραγδένιο χρώμα νερού.
Και τα βουνά! Ψηλά βουνά, για περιπάτους, δυνατή φύση, καταπράσινα δάση (παρά τις συχνές πυρκαγιές), ορεινά χωριά με πλατείες που θυμίζουν Πήλιο, κατσικάκι στη σούβλα στον Θεολόγο και στα Καζαβίτια, θέα στο Κάστρο και κολοκυθοανθοί γεμιστοί με ρύζι, καταρράκτης στις Μαριές και ο νερόμυλος του Θεολόγου. Το μοναστήρι του Αρχάγγελου, με την ξύλινη καμπάνα, χτισμένο στην άκρη του γκρεμού.
Πέρασα και περνάω τα καλοκαίρια μου στα Λιμενάρια, σε ένα από τα πιο όμορφα παραλιακά χωριά του νησιού, με το Παλατάκι τους (παλιά γραφεία της εταιρίας που διαχειρίζονταν τα μεταλλεία) να δεσπόζει στον λόφο, με πολλές αναμνήσεις από τα ζευγαράκια να χαράζουν τα ονόματά τους στα παγκάκια. Έχω τραγουδήσει στις αποθήκες των Μεταλλείων και το αλμυρό αεράκι που φυσούσε και μου στέγνωνε τον λαιμό ακόμα το θυμάμαι. Παρέες στην παραλία με κιθάρες, «φωτιές του Αυγούστου» στα Καλύβια.
Αρχαίο θέατρο στον Λιμένα με θέα θάλασσα, πολλές παραστάσεις και συναυλίες κατά την περίοδο του φεστιβάλ Φιλίππων-Θάσου (δυστυχώς δεν υπάρχει πια… είναι μόνο Φιλίππων) με πιο ξεχωριστή τη συναυλία της Χαρούλας το 2002, 17/8, με ένα τεράστιο κατακόκκινο φεγγάρι να εμφανίζεται πίσω της ενώ τραγουδούσε «εγώ στα νιάτα μου ξημέρωνα». Α, και Έλλη Πασπαλά με το τζαζ τρίο στην αρχαία αγορά του Λιμένα ανάμεσα στα μάρμαρα. Γενικά πολύ μάρμαρο, πολλές ελιές, πολύ μέλι, πολύ ψάρι, πολύ γλυκό του κουταλιού καρυδάκι, όλα πολύ!
Όταν ήμουν μικρός με τις φίλες μου, Μαρία και Αθηνά, παίζαμε μουσική σε διάφορα μαγαζιά του νησιού (ήταν ο λόγος που ξεκίνησα να τραγουδάω), μετά πηγαίναμε στο Ναυάγιο και στην Μπολερό, την ανοιχτή ντίσκο στο Πεφκάρι, και κατά τις 7 το πρωί λουκουμάδες με σιρόπι μελιού.
Ανυπομονησία για τη Θάσο κάθε χρόνο, ανυπομονησία για πάντα.
* Ο Γιώργος Ιατρού είναι βαρύτονος. Στις 17-20/7 ερμηνεύει το drag ορατόριο «20 τραγούδια του ελληνικού λαού» του Γ.Κωνσταντινίδη, σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη/ bijoux de Kant.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
18°
