Ταξιδια

Η Σαμοθράκη του Πέτρου Μπιρμπίλη

«Ανακάλυψα ότι η Σαμοθράκη μου ταιριάζει από την πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί, όμως την αγάπησα όταν μπόρεσα να γίνω ένα κομμάτι της, μια φυσική προέκτασή της»

A.V. Guest
ΤΕΥΧΟΣ 880
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ

Ο λογοτέχνης και σκηνοθέτης Πέτρος Μπιρμπίλης γράφει για τη δική του Σαμοθράκη.

Φαντάζομαι ότι για κάθε άνθρωπο υπάρχει ένα μέρος  που ταιριάζει στην ψυχοσύνθεσή του, σε αυτό που φαντάζεται ιδανικό ανάλογα με τις ανάγκες του και τις επιθυμίες του. Ανακάλυψα ότι η Σαμοθράκη μου ταιριάζει από την πρώτη φορά που βρέθηκα εκεί, πριν από πολλά χρόνια, όμως την αγάπησα όταν μπόρεσα να γίνω ένα κομμάτι της, μια φυσική προέκτασή της.

Αυτό δεν συνέβη στις παραλίες της που έτσι κι αλλιώς είναι λίγες και δυσπρόσιτες. Η Ελλάδα είναι ευλογημένη με πολύ πιο όμορφες παραλίες από αυτές που βρίσκεις στη Σαμοθράκη. Αυτό που έκανε για μένα τον τόπο αυτό μοναδικό, σίγουρα, είναι η πρόσβαση σε πλαγιές του βουνού όπου καταρράκτες σχηματίζουν μικρές ή μεγαλύτερες φυσικές πισίνες, τις αποκαλούμενες βάθρες. Κάποιες από αυτές είναι εύκολες στην πρόσβαση, άλλες απαιτούν ειδικές ικανότητες και έχουν κοστίσει τη ζωή κάποιων θαρραλέων, αλλά απερίσκεπτων. Η μεθυστική, διονυσιακή, βακχική ατμόσφαιρα που επικρατεί το καλοκαίρι σε αυτές τις πλαγιές έχει στην ψυχή μου μία επίδραση μαγνητική. Προφανώς και σε όλους όσοι ερωτεύονται το μέρος και επιστρέφουν ξανά και ξανά, επιθυμώντας με κάθε επίσκεψη να ανέβουν πιο ψηλά στο βουνό, να γνωρίσουν περισσότερο την απρόσιτη πλευρά της άγριας φύσης.

Όμως και πάλι, οι ομορφιές από τα βουνά δεν λείπουν. Δεν είναι απαραίτητο να πάει κανείς στις πλαγιές της Σαμοθράκης για να συναντήσει τη γοητεία της φύσης. Αυτό που κάνει ξεχωριστό το μέρος για μένα είναι ότι τα καλοκαίρια μαζεύονται εκεί όλοι αυτοί οι νέοι που αποζητούν έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής, μακριά από τα φίλτρα του Ιnstagram και τα θλιβερά αστεία του Τik tok. Άλλοι από αυτούς είναι φοιτητές, άλλοι καλλιτέχνες, μαθητές και δάσκαλοι της γιόγκα και εναλλακτικών θεραπειών, χορευτές, δημιουργοί κοσμημάτων με υλικά που βρίσκουν εκεί γύρω.

Είναι χάρμα οφθαλμών να βλέπεις αυτή τη γενιά να συμπορεύεται με παλαιότερους εναλλακτικούς τύπους, σαφώς λιγότερους, αντλώντας δύναμη και αισιοδοξία από το κελάρυσμα του νερού, τη μουσική που συνθέτουν σπάνια πουλιά και βατράχια, αλλά και από τις θερμές, θεραπευτικές πηγές που υπάρχουν παράλληλα με τις άλλες. Είναι ένα θέαμα μοναδικό τα φωτεινά πρόσωπα, τα λυγερά γυμνά σώματα, δοξασμένα από τη νιότη, να σκαρφαλώνουν σαν κατσίκια στα βράχια, απαλλαγμένα από τη φτηνή λαγνεία της πορνογραφικής πόλης, αφού το μεγαλείο τους  γίνεται ένα με το μεγαλείο της φύσης.

Είχα προλάβει αντίστοιχες κοινότητες στα τελειώματα του κινήματος του χιπισμού στη Νότια Κρήτη, το 1978 και το 1979. Ήμουν τότε παιδί και εγώ. Όταν βρέθηκα στη Σαμοθράκη, σε αυτές τις βάθρες, ο χρόνος έσβησε, έγινα πάλι δεκαοχτώ χρόνων. Έγινα πάλι αθώος, ελαφρύς κι ελεύθερος. Δεν το είχα σχεδιάσει ούτε το περίμενα ούτε πίστευα ότι θα μπορούσα να ελπίζω σε ένα τέτοιο δώρο.

* Ο Πέτρος Μπιρμπίλης είναι λογοτέχνης και σκηνοθέτης.