Η Διευθύντρια επικοινωνίας του πρωθυπουργού Κύρα Κάπη γράφει για τη δική της Τζια.
«Θα πάρουμε σπίτι στη Τζια…» Και κάπως έτσι, από τα χείλη της αγαπημένης μου θείας ξεκινά η περιπέτεια στο νησί που μου έμελλε να ζήσω κορυφαίες στιγμές της ζωής μου. Για εκείνο το καλοκαίρι, βέβαια, θα νοικιάζαμε ένα μικρό σπιτάκι στην άκρη της Ιουλίδας και από το επόμενο θα ήμασταν οργανωμένοι και έτοιμοι στη δική μας θέση. Στην κατηφόρα της Χώρας ένα μικροσκοπικό, κατακόκκινο Panda, –ναι, με έξι παιδιά μέσα, εγώ, τα ξαδέρφια μου, ένας καλός τους φίλος και φυσικά στο τιμόνι του η θεία μου–, ξεκινάμε την εξερεύνηση του νησιού. Και πού δεν πήγαμε εκείνο το καλοκαίρι: στις πιο απομακρυσμένες παραλίες, στα πιο απόκρημνα σημεία, στα πιο όμορφα μονοπάτια. Περπατούσαμε και γελούσαμε, έτσι πιστοποιήσαμε ότι τελικά το νησί θα γινόταν το απάγκιό μας. Η Τζια έχει μια περίεργα ιδιαίτερη ομορφιά. Αλλά συνάμα απλή και καθαρή, κυκλαδίτικη.
Το πρωινό μάς έβρισκε να ρίχνουμε κλήρο για το ποιος θα ανέβει τη μεγάλη ανηφόρα για τον φούρνο δίπλα από εκεί που σήμερα βρίσκεται το μπαράκι Λέων για να πάρει το ψωμί που μόλις είχε ετοιμαστεί στον ξυλόφουρνο. Που έχω να πω ότι στη συνέχεια μετατρεπόταν στο καλύτερο σάντουιτς για την παραλία, μαζί με τα απαραίτητα φρούτα. Η συνήθεια αυτή μας ακολουθεί και σήμερα. Δεν είναι λίγες οι φορές που ξεκινάμε για μια πιο απομονωμένη παραλία προκειμένου να στήσουμε εκεί τις ομπρέλες και τα καρεκλάκια μας. Οι παραλίες ιδανικές: Συκαμιά, Καμπί, Καλησκιά, Καλυδονύχι, μαζί με το Σπαθί οι δικές μου αγαπημένες τις οποίες ανεπιφύλακτα συνιστώ. Άλλες διατηρούν το στίγμα τους και άλλες εναρμονίζονται στη σύγχρονη εποχή. Όλες όμως μοναδικές.
Στην επιστροφή από τα μπάνια μας η στάση ήταν συνήθως η γνωστή: στον Γιάννη, στην πιάτσα, για τη στραπατσάδα και τα μαγειρευτά του που σίγουρα ετοιμάζονται με κάποιο είδος μαγικής ιεροτελεστίας. Το βράδυ θα φας πραγματικά λουκούμια στην πλατεία της Χώρας, στην ταβέρνα του Καλοφαγά: κοντοσούβλι εξαιρετικό, μοναδικό κρέας στη σούβλα με τραγανή πέτσα και τα εξαιρετικά ψημένα παϊδάκια. Ψωμάκι ψημένο, μπρούσκο κρασάκι και ντολμαδάκια τυλιγμένα επαγγελματικά. Και λίγο πιο πάνω θα συναντήσει κανείς τα μαγειρευτά από το Στέκι, παραδοσιακά και ισορροπημένα. Κανονικός γαστρονομικός διαγωνισμός. Στο Βουρκάρι η αστακομακαρονάδα του Αρίστου σταθερή αξία, ενώ λίγο πιο δίπλα –εκεί που τα παλαιότερα χρόνια ρίξαμε πολλούς χορούς στο θρυλικό Βινύλιο– θα συναντήσει κανείς ένα γουστόζικο ιταλικό μπαράκι που μαζεύει πολλούς νέους ανθρώπους.
Στο νησί γίνονται πολλές και σημαντικές προσπάθειες από νέους ανθρώπους να παράγουν και στη συνέχεια να εξάγουν τα δικά τους προϊόντα. Είναι εκείνοι που επέλεξαν να μένουν εκεί και να δίνουν ζωή στον τόπο τους. Μια τέτοια χαρακτηριστική περίπτωση είναι ο Γιάννης Μυκονιάτης με το Τυράκειον: ρυζόγαλο, κρέμες, παγωτό χειροποίητο, μαζί με τα γλυκά του αποτελούν σημείο αναφοράς και αναβαθμίζουν συνολικά το τουριστικό προϊόν. Επίσης, το φραγκόσυκο από το Σπαθί το βρίσκεις πλέον σε μορφή ελαίου και από τότε που το ανακάλυψα με συντροφεύει όλο το καλοκαίρι στο τσαντάκι με τα καλλυντικά του καλοκαιριού για μαλλιά και πρόσωπο. Πλέον εξάγεται σε Γαλλία, Αυστρία, Γερμανία, Ελβετία!
Κάπου εδώ κρατώ μια ξεχωριστή αναφορά για τη Στροφή του Μίμη. Εκεί θα συναντήσει κανείς τον Μίμη και την καλή μητέρα του, την Καλομοίρα, και θα φάει ΤΟ ψάρι! Το καλύτερο τηγάνι, ενώ το ψήσιμο είναι από άλλο πλανήτη καθώς το σερβίρουν ανοιχτό και καθαρισμένο. Ένας δίκαιος κριτής θα επιφύλασσε για τις κυρίες στη σχάρα τον τίτλο του master chef! Στη διάρκεια του χρόνου ο Μίμης έγινε κάτι παραπάνω από αυτό: ένας αληθινός φίλος που θα είναι για πάντα στην καρδιά μου καθώς έβαλε όλη του την αγάπη για να πραγματοποιήσουμε στο μαγαζί του με τον Χρήστο την κορυφαία μας στιγμή. Και εκείνος φρόντισε να γίνει όπως ακριβώς το είχαμε ονειρευτεί: ένα μεγάλο πάρτι στην άμμο! Αυτό, όμως, που θέλω να σας κοινοποιήσω για τον Μίμη είναι ότι έχει πραγματοποιήσει σπουδές υποκριτικής και έχει δημιουργήσει θεατρική ομάδα στο νησί στην οποία συμμετέχουν απλοί πολίτες. Οι πρόβες γίνονται κατά τη διάρκεια του χειμώνα και το καλοκαίρι ανεβαίνουν οι παραστάσεις. Και σκηνοθέτης, λοιπόν, ο Μίμης, ενώ η ευγενική κυρία που δουλεύει στο πρακτορείο με τα εισιτήρια είναι τώρα ηθοποιός, μαζί με εκείνη την κυρία που διατηρεί κομμωτήριο και τον κύριο που στον δρόμο για την Ιουλία έχει κατάστημα με τοπικά παραδοσιακά προϊόντα. Nαι, δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από τις παραστάσεις των Αθηνών και αξίζει να αφιερώσει κανείς μερικές ώρες από ένα βράδυ του στο νησί για να παρακολουθήσει την αξιέπαινη αυτή προσπάθεια.
Δεν με χωρούν οι γραμμές για να γράψω όλα όσα θέλω για το νησί. Εύχομαι να είμαστε καλά, πάντα εκεί ανάμεσα στις κλασικές νησιώτικες φιγούρες που κάθε χρόνο σε περιμένουν ακόμη κι αν δεν γνωρίζεστε.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
13°
