Ταξιδια

Σύλβια Κούβαλη: Το νησί μου δεν έχει όνομα

«Το αγαπημένο μου νησί δεν έχει όνομα κι αν είχε δεν θα σας το έλεγα»

32014-72458.jpg
A.V. Guest
ΤΕΥΧΟΣ 880
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
Σύλβια Κούβαλη: Το νησί μου δεν έχει όνομα

Η ιδιοκτήτρια της Rodeo Gallery σε Λονδίνο και Πειραιά, Σύλβια Κούβαλη, μιλάει για το νησί που δεν έχει όνομα.

Το νησί μου έχει εδώ και χρόνια ακυρωθεί. Ήταν ένα μέρος μυθολογικό, ερημικό, δυσπρόσιτο και αργό. Τίποτα από τα παραπάνω βασικά χαρακτηριστικά του δεν ισχύουν πια. Το αγαπημένο μου νησί δεν έχει όνομα κι αν είχε δεν θα σας το έλεγα. Δεν θέλω να σας βρω εκεί, γιατί φοβάμαι πως θα το χρησιμοποιήσετε.

Τα νησιά είναι ζωντανά. Όσο κι αν σκληρά, πετρωμένα και άγρια μοιάζουν, είναι κατά βάθος πολύ ευαίσθητα. Στενοχωριούνται, αλλά δεν το δείχνουν. Όσο πιο άγριοι οι δρόμοι τους κι όσο πιο δύσκολα φτάνει κανείς εκεί, τόσο καλύτερα πρέπει κανείς να τους φέρεται. Θέλουν τραγούδια και χορούς, μα αυτά που οι βράχοι ψιθυρίζουν κι αυτά που το κύμα τραγουδάει. Δεν γουστάρουν τα πολλά φώτα, τα αυτοκίνητα, τις δυνατές μουσικές, τα διαστημόπλοια ποτήρια φρέντο και τα μπετά. Σιχαίνονται τις λαχανί γουρούνες. Δεν αγαπούν τα βαριά αρώματα της πόλης γιατί είναι τα ίδια αρώματα και μυρωδιές, που μες στον αέρα τους ανακατεύουν λιβάνι, γιασεμί, βασιλικό, σύκο και κυπαρίσσι. Μέσα στην ξεραΐλα του ματιού και τη βαριά ζέστη, φτιάχνουν λουλούδια που ξετρυπώνουν και γεμίζουν το δέρμα τους με κηλίδες φούξια, πορτοκαλί, κόκκινες και άσπρες. Ένα χρώμα παρεξηγημένο το άσπρο. Μια κατασκευασμένη αντίληψη για την εικόνα και το στιλ τους, ψευτολινά πουκάμισα που τους φορέσαμε εμείς για να σκεπάσουμε τη δική μας (ελληνική) σύγχυση.

Τα νησιά είναι πέτρινα. Και το χρώμα τους είναι το χρώμα της γης τους. Αν είναι αποτέλεσμα απόσχισης από τη στεριά τότε έχουν το χρώμα αυτής, αν είναι προϊόν ηφαιστείου τότε είναι καφέ, κόκκινα, μαύρα. Δεν υπάρχουν άλλα νησιά. Εκεί πάμε για να γίνουμε νησί, να φάμε νησί, να ερωτευτούμε νησί, να πιούμε νησί. Το νησί δίνει, ό,τι έχει το δίνει. Κάποια έχουν να δώσουν παραπάνω από άλλα.

Σύλβια Κούβαλη: Το νησί μου δεν έχει όνομα

Το νησί απ’ όπου κατάγομαι, είχε πολύ λίγα να δώσει. Άγονο σου λέει… Ποτέ δεν την κατάλαβα αυτή τη λέξη, ειδικά σε σχέση με αυτόν τον τόπο. Πώς λένε κάτι «άγονο» όταν εκεί έφαγα τις πιο ζουμερές και κόκκινες ντομάτες, εκεί που οι κήποι είναι πιο χρωματιστοί κι από τον πιο πυκνό πίνακα του Σερά, τα κατσίκια πίνουν νερό στα πηγάδια, τα τυριά του είναι ισάξια πολλών fromagerie του κόσμου; Εκεί που τα φραγκόσυκα και τα καρπούζια αφθονούν και οι άνθρωποι φτιάχνουν πράματα με την πιο γόνιμη κανονική τους τρέλα.

Στο νησί κάναμε να φτάσουμε δεκαοχτώ ώρες με ένα καράβι που είχε τη βδομάδα. Είχαν πολύ λίγα, αλλά διά μαγείας και σχεδόν πάντα τα λίγα γίνονταν πολλά. Πάρα πολλά. Τόσα που δεν μπορούσες άλλο να φας, να πιεις, να γελάσεις, να χορέψεις. Τα νησιά κι άνθρωποί τους έχουν αυτή τη μαγική ιδιότητα οικονομίας: να μας δίνουν ό,τι έχουν και είναι πάντα πολλά. Δεν χρειάζεται να πάρετε μαζί σας τίποτα. Το νησί και τα μάτια μας! Και ήρεμα. Καλό καλοκαίρι.

*Η Σύλβια Κούβαλη είναι ιδιοκτήτρια της Rodeo Gallery (Λονδίνο και Πειραιάς).

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.