Πάσχα στην Καβάλα: Η κατανυκτική ατμόσφαιρα και τα σωστά μέρη που μπορείς να επισκεφτείς, γραμμένα από μία βέρα Καβαλιώτισα
Από την Κυριακή των Βαΐων άρχισαν να μου σπάνε τα νεύρα ετοιμάζοντας τα μπαγκάζια τους για την Καβάλα οι φίλοι Καβαλιώτες της Αθήνας. Δεν γίνεται κάτι το ιδιαίτερο εκεί, δεν είναι σαν την Κέρκυρα όπου σπάνε κανάτια ή σαν δεν-θυμάμαι-ποια-μέρη με πατροπαράδοτα έθιμα, κάθε άλλο. Στην Καβάλα απλώς… είναι ωραίο το Πάσχα, λίγο παραμυθένιο, άσχετα με το αν και πόσο το έχω ωραιοποιήσει: πρασινίζουν φουντωτές όλες οι πλαγιές γύρω από την πόλη, η θάλασσα γυαλίζει περισσότερο, οι γλάροι δείχνουν πιο χαριτωμένοι ακόμα κι όταν κουτσουλάνε. Αρχίζεις να καταλαβαίνεις εκατό τα εκατό ότι είναι Πάσχα με την Περιφορά του Επιτάφιου, την Μεγάλη Παρασκευή. Την οποία Περιφορά, όπως και την Ανάσταση, είναι τέλειο να τη βλέπεις από ψηλά, από τον Προφήτη Ηλία, από τον Άγιο Σίλα ή έστω από την άκρη της χερσονήσου της Παναγίας. Χιλιάδες φλογίτσες περνάνε αργά αργά τους δρόμους της πόλης, κι από ψηλά μοιάζει η περιφορά σα κινέζικος δράκος, από αυτούς που έχουνε και κεράκια μαζί. Όχι ότι έχω δει κινέζικο δράκο, χάρτινο ή αληθινό, αλλά σίγουρα θα υπάρχουν φωτισμένοι έξτρα, Πασχαλινοί, που θα θυμίζουν τους δρόμους της Καβάλας όταν γεμίζουν με κόσμο που κρατάει αναμμένα κεράκια.
Άλλο χαρακτηριστικό της Καβάλας είναι οι πολλές μπάντες, οι μουσικές που έρχονται από παντού και μπλέκονται μεταξύ τους από τη μία ενορία στην άλλη. Και πάλι από ψηλά, είναι σαν να πάλλεται η πόλη – ξεχωρίζεις πολλές φορές το «Ω γλυκύ μου έαρ» χωρίς να ξέρεις από πού αρχίζει και πού τελειώνει, σε medley. Οι μη συγκρουόμενες μπάντες δεν χαλάνε την κατανυκτική ατμόσφαιρα, αντίθετα την επαυξάνουν, κι άμα στέκεσαι στην παραλία με πλάτη τη θάλασσα (που ένας θεός ξέρει γιατί γυρίζεις πλάτη στη θάλασσα), στην παραλία λοιπόν οι μουσικές είναι σα να πλέουν μερικές στιγμές παραπάνω στο λιμάνι πάνω στο νερό. Επειδή είναι χτισμένη αμφιθεατρικά η πόλη, αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι σε αρχαίο θέατρο – η σκηνή είναι η παραλία. Όλοι ψήνουν τσουρέκια και πασχαλινά κουλούρια, όχι μόνον οι φούρνοι, ή ίσως μόνον οι φούρνοι, απλώς ψήνουν πολλά και είναι σα να στέκεσαι έξω από ζαχαροπλαστείο και να σε παίρνει μαζί της η τσουρεκίλα. Σα να μην έφτανε αυτό,τα ταβερνάκια μοσχοβολάνε τηγανιτό καλαμαράκι και ψητή σαρδέλα, μυρωδιές που μπερδεύονται με τις πιο ρομαντικές, τις ανθισμένες ανοιξιάτικες των λουλουδιών που κατεβαίνουν από τις πλαγιές μέχρι τη θάλασσα. Η διάθεσή σου αρχίζει να χοροπηδάει χωρίς να το καταλάβεις, με τόσα αρώματα και μουσικές που κατρακυλούν στο κεφάλι σου.
Την άνοιξη πάντα μου κάνει εντύπωση πόσα λουλούδια, και πόσο πράσινο, έχει η Καβάλα. Δηλαδή μου κάνει εντύπωση αναμνησιακά, μια και δεν έχω περάσει Πάσχα εκεί τα τελευταία εκατό χρόνια. Για αυτό ζηλεύω τους φίλους που φορτώνουν τα αμάξια τους ή τρέχουνε στα αεροδρόμια αυτές τις μέρες. Ξέρω πώς είναι η άνοιξη στην Καβάλα, μαζί με το Πάσχα της, κι είναι πολύ μα πάρα πολύ ωραία.
Αξιοθέατα: η Παλιά Πόλη, ωραιότατη, ατμοσφαιρική και καρτ-ποσταλική, με τα καλντερίμια και τα παραδοσιακά σπιτάκια της. Το ιστορικό ξενοδοχείο Ιμαρέτ, αριστούργημα και μόνο να το βλέπεις (αν δεν μείνετε εκεί, που είναι επίσης αριστούργημα). Το Σπίτι του Μεχμέτ Αλή. Ο Φάρος με τη μεγάλη απλωτή θέα. Λίγο έξω από την πόλη, το Μοναστήρι της Εικοσιφοίνισσας έχει ενδιαφέρον και σούπερ φύση – όλη η φύση γύρω από την Καβάλα είναι σούπερ, αλλά λέμε τώρα. Το αρχαίο θέατρο των Φιλίππων.
Για φαγητό: για υψηλής ποιότητας cuisine (και ναι, επίτηδες την βάζω στα Γαλλικά), οπωσδήποτε το εστιατόριο του Ιμαρέτ. Ωραία εμπειρία είναι και το roof garden του Epicureansuites όπως και το διπλανό roof garden του Galaxyhotel. Η Βούκα έχει εξαιρετικό φαγητό για το οποίο ορκίζεται, και δικαίως, ο food blogger Στάθης Χαρπαντίδης, και η Ζαφείρα, παραδοσιακή ταβέρνα στην παραλία, φημίζεται για τα θαλασσινά της.
Για μεζέδες, δοκιμάστε τον Κροκόδειλο, το Καρνάγιο, το Απίκο - ζητήστε το τοπικό ψάρι, τον βάτο, αχνιστό με καυτερή πιπεριά, στον Περδίκη και θα ξετρελαθείτε. Τα Μπακαλιαράκια της Μαρίας φημίζονται για τα μπακαλιαράκια (σώπα!) Ο Τσαλαπετεινός έχει ωραία πιάτα και κυρίως, πολλά ποτά σε ατμόσφαιρα που θυμίζει μεγαλούπολη, μη πω Νέα Υόρκη. Το Νησί, από τα μακροβιότερα μπαρ της πόλης, βάζει προσεγμένη μουσική, έχει τους καλύτερους ντιτζέι, και σερβίρει ντόπιες μπίρες που δεν έχετε ξαναπιεί. Η δική του ατμόσφαιρα είναι Θεσσαλονίκης, με εσάνς 80s.
Για καφέ: όλη η παραλία είναι γεμάτη καφετέριες, διαλέγετε και παίρνετε. Μου αρέσει το Ιώδιο το οποίο τρέχει συμμαθητής-ατομάρα Θόδωρος Καρακασίδης, και οι φίλοι μου πηγαίνουν στο Passeo για εσπρεσσάκια πάνω στη θάλασσα. Στον παλιό ΝΟΚ (Ναυτικό Ομιλο Καβάλας) είναι επίσης ωραία, για καφέ, ποτό ή μεζέ και πάλι τσακ-μπαμ στην άκρη του λιμανιού.
Η Lulumaudite είναι διάσημη για τα (Γαλλικά) γλυκά της, παραδίπλα είναι το κομψό Epicure και μια σειρά καφέ που δείχνουν καλοκαιρινά ακόμα και το χειμώνα, πόσο μάλλον την άνοιξη.
Λίγο έξω από την πόλη είναι το Brickwallpub που παίζει βινύλια, μέχρι και 45άρια. Στο Παλιό, την Ηρακλείτσα και την Πέραμο θα βρείτε ταβερνάκια, καφέ και ζαχαροπλαστεία πάνω στο κύμα.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
13°
