Η Κίμωλος του Κωστή Ζαφειράκη

Άφησε την Αυστρία κι έφτιαξε μια καινούργια ζωή στην Αρζεντιέρα. Μαγειρεύει, διαβάζει, πλέκει, κολυμπάει και «χάνεται» (γιατί ρεμβάζει). Καθώς ζυμώνει τη λαδένια, μου δίνει και μια οδηγία επιβίωσης, «αδειάζοντας» τον Κούντερα: «Η ζωή είναι εδώ». Στο πεντάγωνο. Μην πάει ο νους σου στο κακό. Όταν κοιτά από ψηλά μοιάζει ο κόσμος ζωγραφιά και η Κίμωλος  με πεντάγωνο – αυτό είναι το σχήμα της. Εκτός από τη γεωμετρική της υπεροχή, έχει κι άλλα. Λέω να ξεκινήσω από τα κορίτσια. Θα στο πω όπως μας το απήγγειλε μια απίθανη γιαγιά (την ηχογραφήσαμε, εννοείται) ένα απόγευμα στην περιοχή Γούπα-Καρρά: «Η Κίμωλος έχει έμορφες, ο Κάμπος έχει αφράτες. Στην Ψάθη, στη Νηπόλυβο έχει γαλανομάτες. Στον Αϊ-Στάθη λυγερές, στο Μπρόβαρμα λιχνάτες. Στα Πράσσα και στην Αλυκή ολόασπρες νεράιδες. Στα Λεμπούνια έχει κουνιστές, στο Ξερόκαμπο χοντρούλες, Καρκάνη και Γιωργιλά ξανθές νεροπαρμένες». Ο εθνικός ύμνος του νησιού, όμως, είναι άλλος. Τον μάθαμε ένα απόγευμα, πάνω σ’ ένα φεστιβάλ τοπικών γεύσεων – και τι δεν είχαμε φάει εκείνο το γελαστό απόγευμα στην Αλυκή: πλατολάζανα, κουλουρίδι, αραντό και όλες τις ντόπιες πίτες – λαδένια, τυρένια, αμαραθένια, κολοκυθένια, ελένια. Δεν ήταν ένα απλό τραπέζι, ήταν κάτι σαν το «Γεύμα της Μπαμπέτ». Στο τέλος τραγουδήσαμε και τον ύμνο: «Κίμωλο μου, Παράδεισό μου, σ’ έχω πάντα στο μυαλό μου». Το επόμενο πρωί σ’ ένα καφενείο στο Χωριό –έτσι λένε τη Χώρα εκεί– πήρε τ’ αυτί μου κάτι κουβέντες για μπλε σαύρες, χρυσές κουκουβάγιες, την περίφημη Μακροβίπερα Ζβαϊτσέρι, ένα σπάνιο είδος οχιάς, και το θαλασσοκόρακα. Ναι, η Κίμωλος είναι η χαρά του βιολόγου. Και του εικαστικού – χάρη στο ηφαιστεικό παρελθόν. Στο Κάστρο τα βράχια είναι πορτοκαλοκίτρινα από το θειάφι – εδώ οι βουτιές είναι ιαματικές. Η πιο λευκή παραλία είναι τα Πράσσα, με τα πράσινα, σχεδόν φωσφορίζοντα νερά. Με μια μάσκα, στα Μαυροσπήλια και στα Ελληνικά, θα τρίβεις τα μάτια σου μπροστά στο υποθαλάσσιο υπερθέαμα. Στα Ελληνικά δε, άμα σ’ έχει χτυπήσει κατακούτελα και ο ήλιος, θα δεις τα βράχια να μεταμορφώνονται σε ελέφαντες και ρινόκερους. Η ζωή είναι εδώ. Στο νησί της Κιμωλίας. Όλα εδώ κινούνται σ’ έναν παλιομοδίτικο ρυθμό – πώς ήταν ο κόσμος παλιά, όμορφος σαν ζωγραφιά; Πέντε μέρες μετά, αρχίζεις σιγά σιγά να επαναπροσδιορίζεις τη θέση σου στο σύμπαν. Ειδικά αν μείνεις κι ένα βράδυ στην Πολύαιγο, το νησάκι με τους 2 τυχερούς κατοίκους. Δυο άνθρωποι που θα σου δώσουν τις καλύτες οδηγίες επιβίωσης είναι ο Βαγγέλης ο βαρκάρης, που σε πηγαίνει στις πιο απάτητες γωνιές του νησιού, και ο γιατρός Μανόλης Χριστουλάκης, ο οποίος έχει φτιάξει και μουσείο και ξέρει όλους τους θρύλους της Αρζεντιέρας – έτσι την έλεγαν κάποτε, γιατί τα βράχια της έχουν χρώμα ασημί. Το τελευταίο βράδυ, είχαμε σκαρφαλώσει πάνω στο θρυλικό πέτρινο μανιτάρι ή Μαγικό Σκιάδι ή Καπέλο, χαζεύαμε την πανσέληνο και κάναμε σπονδές μπας και πετύχουμε το αδιανόητο: να σταματήσουμε το χρόνο. Δεν κατορθώσαμε, όμως, σπουδαία πράγματα. 

* Ο Κωστής Ζαφειράκης είναι δημοσιογράφος 

---

INFO

Όμορφες παραλίες, παραδοσιακοί οικισμοί, ήρεμα σοκάκια, κάτοικοι φιλόξενοι και ευγενικοί. Στο μικρό αυτό «παράδεισο» τα καταστρεπτικά σημάδια του μαζικού τουρισμού ευτυχώς απουσιάζουν. Η πρώτη σου επίσκεψη οφείλει να είναι το Xωριό, πρωτεύουσα της Κιμώλου, και ειδικότερα το μεσαιωνικό κάστρο με highlights τους οικισμούς Μέσα Κάστρο και Έξω Κάστρο. Οι εκκλησίες του νησιού ξεπερνούν τις 80, αλλά αυτή που δεν πρέπει με τίποτα να χάσεις είναι η εκκλησία της Γέννησης του Xριστού, που είναι και η παλαιότερη. Επίσης φρόντισε να πας στο πανηγύρι της Παναγιάς της Oικονόµου (15/8). Ενδιαφέρον είναι το αρχαιολογικό Μουσείο της Κιµώλου, όπου θα δεις µεταξύ των εκθεμάτων αγγεία από τη γεωµετρική και την αρχαϊκή εποχή, αλλά και το λαογραφικό-ναυτικό μουσείο του νησιού, που περιέχει αντικείμενα καθημερινής χρήσης και όχι μόνο από τη συλλογή του ιδρυτή του Μανώλη Χριστουλάκη.  

Πού να κολυµπήσεις

Παραλίες με σχετική κίνηση είναι αυτές της Μπονάτσας και της Αλυκής. Αν θέλεις κάτι πιο απομονωμένο δεν θα δυσκολευτείς να το βρεις, αρκεί να προσέξεις τους αέρηδες. Λειβαδάκι, Πράσα, Κλήμα, Ρέμα, Άγιος Γεώργιος, Μοναστήρια και Ψάθη προσφέρουν τα καθαρά νερά και τη λευκή άμμο τους για βουτιές και παιχνίδια. Στη σπηλιά της Γερακιάς, στη Θέρμα, στη Μερσινιά, στο Ζεφοκάλαμο και στο Αγιόκλημα θα πας με καΐκι ή θαλάσσιο ταξί, αν ο καιρός το επιτρέψει. Στα Μαυροσπήλια, στα Ελληνικά και στην παραλία Δέκας θα κολυμπήσεις βλέποντας την αρχαία πόλη.    

Πού να µείνεις

Στα καθαρά και περιποιημένα δωμάτια της Σοφίας (51219) με τα μεγάλα μπαλκόνια με θέα στο Χωριό. Στο Mελτέµι (51360, 51386), που βρίσκεται επίσης στο Χωριό και βλέπει στο Ξαπλοβούνι. Ακόμα στην πρωτεύουσα θα βρεις: Βαµβακάρης Ευάγγελος, δωµάτια (51150), Βεντούρης Απόστολος, δωµάτια (51329), Γιώργος Λογοθέτης - studios (51060), Γιώργος Μαρινάκης - δωµάτια (51595), Νικόλαος Ραµπιάς - διαµερίσµατα (51048), Τρέσσος Κωνσταντίνος, studios (51473). Ανάμεσα στο λιμάνι και στο Χωριό, με θέα στο γραφικό όρμο της Ψάθης, φιλικό σέρβις θα βρείτε στα χαριτωμένα studios και διαμερίσματα του Κιμωλίς (51612). Ακόμα στην Ψάθη, στο boutique ξενοδοχείο Μύλος (51554, www.kimoloshotel.com). Στα Aliki Studios (51340), που διαθέτουν όλες τις ανέσεις και βρίσκονται στην Αλυκή. Στην Aλυκή επίσης: Κανάς Ιωάννης - studios (51632), Σαρδής Ιωάννης - δωµάτια (51521). Στη Μπονάτσα - Καλαµίτσι: Tρέσσου Νίκη - δωµάτια (51258). 

Πού να φας και να πιεις

Στο Χωριό: Στου Σάμπλου (51666) για ντόπιο καλοψημένο κρέας και στο Μελτέμι (51386). Παραδοσιακά εδέσματα θα δοκιμάσεις επίσης στην Εχινούσα (51551), στο Κύµα στην περιοχή Ψάθη (51001) και στο Πρασονήσι (51390) στα Πράσσα. Ελληνικές γεύσεις και ωραία μαγειρευτά θα βρεις στο εστιατόριο Kαλαµίτσι (697 2226789) και στην ταβέρνα Aλυκή (51340). Πρωινό καφεδάκι και ουζάκια θα πιεις στον Κάμπο (51223), ένα καφενείο στο Χωριό. Τα ποτάκια σου μόλις πέσει ο ήλιος θα απολαύσεις χαλαρά πάλι στο Χωριό, στο café-bar Stavento (694 5559753) ή ψηλά στο λόφο όπου υπάρχει το pool café-bar Eλικοδρόµιο (697 2493114).

Κωδικός: 22870

Αστυνομία: 51205

Λιμεναρχείο: 23360

Δήμος: 51218

Πρ. Βοήθειες: 51222