Νίσυρος: Ο ηθοποιός Γιώργος Καραμίχος γράφει για το αγαπημένο του νησί στην Athens Voice
Πρωτοεπισκέφτηκα το νησί πριν από τρία χρόνια. Για τα γυρίσματα της ταινίας «Καλά κρυμμένα μυστικά - Αθανασία» του Πάνου Καρκανεβάτου. Από την πρώτη μέρα με έπιασε αυτό που οι ντόπιοι ονομάζουν Νισυρίαση. Σημαίνει εθισμός βαριάς μορφής στην ενέργεια του νησιού. Από τότε, λοιπόν, δεν μπορώ να ζήσω χωρίς Νίσυρο. Όταν έχω καιρό να πάω, έρχεται το νησί στα όνειρά μου.
Το εντυπωσιακό είναι ότι στην ουσία δεν υπάρχει τίποτε εντυπωσιακό. Όλα είναι απλά. Οι άνθρωποι, οι χώροι, οι χοροί. Ακόμη και το ηφαίστειο. Είναι. Απλώς. Κανείς δεν προσπαθεί να σου πουλήσει κάτι διαφορετικό από αυτό που διαθέτει. Καμία προσπάθεια να σε κατακτήσει το νησί. Σε αφήνει να κατακτηθείς από μόνος σου. Γι’ αυτό και πολλοί μένουν ανεπηρέαστοι. Φεύγουν με το επόμενο πλοίο για τις Μυκόνους.
Πολύ σημαντικό στοιχείο της γοητείας της είναι το καλό φαγητό. Διαθέτει τουλάχιστον 8 εξαιρετικές ταβέρνες για φαγητό. Τον Τριαντάφυλλο και την Κατίνα στον Εμπορειό. Την Αστραδενή και τον Κάπτεν στους Πάλλους. Τη Βέτα στα Λουτρά. Τη Γωγώ, τη Φάμπρικα και την Παλιά Φάμπρικα στο Μανδράκι. Και για συνέχεια, ένα ρακόμελο του Αντρίκου στην πλατεία της Ηλικιωμένης ή ένα bloody Mary στα Λιοτρίδια με το υπέροχο δειλινό.
Το μεγαλύτερο ατού όμως του νησιού είναι τα πανηγύρια. Ξεφυτρώνουν κάθε τρεις και λίγο από το πουθενά και υπηρετούνται μέχρι τελικής πτώσης από τους πιστούς. Η νισύρικη σούστα ενώνει σταυρωτά τα χέρια σε κύκλο, σα να χορεύει όλος ο κόσμος ενωμένος ενάντια στη δυσκολία, τον πόνο και το θάνατο. Αιώνες τώρα.
Τα πιο όμορφα χωριά, ο Εμπορειός και τα Νικιά, σκαρφαλωμένα στην κορυφογραμμή του νησιού ατενίζουν τη Μικρά Ασία και τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα. Μοιάζουν με άσπρη λάβα από μακριά.
Οι παραλίες μαύρες. Κίσηρις. Άλλοτε λεπτή ή παχιά άμμος, άλλοτε μεγάλα μαύρα βότσαλα, όπως στους Κοχλάκους.
Το ηφαίστειο, ο λόγος ύπαρξης αυτού του μαγικού νησιού (η Νίσυρος αποτελείται αποκλειστικά από ηφαιστειακά πετρώματα). Στο Μανδράκι (ο μεγαλύτερος οικισμός, όπου βρίσκεται και το λιμάνι), το πανέμορφο ιπποτικό κάστρο με το μοναστήρι της Παναγιάς της Σπηλιανής σχεδόν να «κρέμεται» από το βράχο. Στον ορεινό οικισμό Νικιά, το πολύ σύγχρονο Ηφαιστειολογικό Μουσείο.
Πού να κολυµπήσεις
Οι Χοχλάκοι, η προσβάσιμη παραλία του Μανδρακίου, έχουν κατάμαυρες κοτρόνες (ούτε καν πέτρες) και χρειάζεται οπωσδήποτε ομπρέλα αν δε θέλεις να… ξεροτηγανιστείς σε 3 δευτερόλεπτα. Εντελώς δυσπρόσιτη (ανέβα-κατέβα πλαγιά) είναι η Παχιά Άµµος –από τις πιο ισχυρές βάσεις ελεύθερων campers στο Αιγαίο– στην άλλη άκρη του νησιού. Πεντακάθαρα κρυστάλλινα, βαθιά νερά και απέραντη παραλία, επίσης με κατάμαυρη άμμο που προϋποθέτει… τέντα για να την ευχαριστηθείς. Στο Αυλάκι, στην ομώνυμη περιοχή θα κολυμπήσεις σε μια θάλασσα με πολλές θερμές πηγές και ένα απόκοσμο φόντο με ερειπωμένα πέτρινα σπίτια. Μεγάλες και φιλόξενες για μικρούς και μεγάλους είναι οι παραλίες στους Πάλους –και με αρµυρίκια, παρακαλώ–, η Άσπρη Άμμος (όνομα και πράγμα), οι Λυές και το Κατσούνι.
Πού να φας
Στο Μανδράκι: στην οικογενειακή ταβέρνα Πανόραµα (εξαιρετικό κατσικάκι), στην Ειρήνη για σπιτικά μαγειρευτά και στη Φάμπρικα για παραδοσιακούς μεζέδες. Στους Πάλους: στο Captain’s House και στην Αστραδενή, και τα δύο για φρεσκότατο ψάρι. Στα Νικιά: πάνω στην πλατεία στην Πόρτα, στο ομώνυμο καφενείο της κυρίας Λουλουδιάς με τους νοστιμοτάτους ουζοµεζέδες και στον Ανδριώτη, από τον οποίο θα έχεις θέα στην Τήλο. Στον Εμπορειό στα Απυριά για κρέατα και μαγειρευτά και στο Μπαλκόνι με θέα στην Καλδέρα. Μην παραλείψεις να δοκιµάσεις «σακουλιαστή» (ντόπια µυζήθρα), καπαμά (κατσίκι γεμιστό), πιτθιά (ρεβιθοκεφτέδες) και µπουκουνιές (χοιρινό μαγειρεμένο με λίπος).
Πού να µείνεις
Στο Μανδράκι: στον κοινοτικό ξενώνα Πολυβώτης (31011), στα Τρία Αδέρφια (31344), στις μικρές ξενοδοχειακές μονάδες –με πισίνα– Χαρίτος (31322, 31318) και Πορφύρις (31376) και στα παραθαλάσσια Λιοτρίβια (697 3017356) σε ένα παλιό ελαιοτριβείο που στον κάτω όροφο στεγάζει ένα café. Στα Λουτρά, 1.500 μέτρα βόρεια από το Μανδράκι, στο δρόμο προς Πάλλους, στα δημοτικά ιαματικά λουτρά (31284) σε ένα φανταστικό κτίριο του 1865 με το δίκλινο να κοστίζει μόλις € 20.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
12°
