Ζάκυνθος: Ο Φώτης Κουβέλης γράφει για το αγαπημένο του νησί στην Athens Voice
Στη Ζάκυνθο κι αυτό το καλοκαίρι. Αύγουστο μήνα, όπως πάντα. Κι αυτή τη φορά οι διακοπές θα είναι μικρές. Στη Ζάκυνθο βρέθηκα, μαζί με τη Φωτεινή, για διακοπές πριν από δώδεκα χρόνια, με προτροπή φίλων. Από τότε δεν λέω ν’ αλλάξω τόπο διακοπών, έστω κι αν κάποιες φορές νιώθω ότι «πρόδωσα» το Αιγαίο.
Είναι φίλοι εκεί, φίλοι καλοί κι αγαπημένοι, που θέλεις να είσαι μαζί τους. Είναι οι ομορφιές του νησιού, που ακουμπάνε σ’ αυτό το ιδιαίτερο, υγρό γαλάζιο του Ιονίου.
Με ορμητήριο ένα απόμερο σημείο του κατά τα άλλα πολύβοου Αργασιού, βρισκόμαστε για κολύμπι στο Τσιλιβί, στο Βασιλικό, στο Καλαμάκι και, όταν η παρέα ζωντανεύει, στα πανέμορφα διάφανα νερά του Λιμνιώνα.
Κάποια απογεύματα, όταν ο ήλιος πέφτει, πάμε για καφέ στην πλατεία της Xώρας, εκεί κοντά στο άγαλμα του Διονυσίου Σολωμού. Οι συζητήσεις των φίλων πολλές, διάφορες, αποσπασματικές. Από την περιγραφή όμορφων τόπων που επισκέφθηκαν στο νησί, μέχρι την πολιτική. Οι φίλοι μου, Ζακυνθινοί πάντα, θα θυμηθούν να βάλουν εμβόλιμα στη συζήτηση αφηγήσεις παλαιότερων για το μεγάλο σεισμό και την τεράστια πυρκαγιά που κατέστρεψαν τη Xώρα το 1953.
Σταθμός πράγματι για το νησί τα συγκλονιστικά εκείνα γεγονότα. Ανέτρεξα στο αρχείο της Βουλής και είδα φωτογραφίες και δημοσιεύματα της εποχής. Πραγματική καταστροφή. Τίποτα, σχεδόν τίποτα, δεν έμεινε όρθιο. Ό,τι γλίτωσε από το σεισμό, έπεσε καμένο από τη φωτιά.
Πολλοί τότε έφυγαν από το νησί και εγκαταστάθηκαν στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις. Άλλοι παρέμειναν εκεί και δούλεψαν, βοηθούμενοι κι από κείνους που φύγαν, να ξαναφτιάξουν το νησί τους. Και το έφτιαξαν. Σήμερα τίποτα δεν θυμίζει την εποχή εκείνη. Ούτε ίχνος της καταστροφής. Η μνήμη μόνο απέμεινε, για να περνάει από γενιά σε γενιά. Τίποτα επίσης δεν απέμεινε και από τις παλιές κοινωνικές διακρίσεις και από το “Libro Doro”. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι «κάηκαν» με τη φωτιά της πυρκαγιάς. Κάποιοι άλλοι, με τους οποίους συμφωνώ, ότι ανατράπηκαν μέσα από τους ανακαθορισμούς της κοινωνίας και τη δύναμη του καινούργιου των λαϊκών στρωμάτων.
Τα βράδια σε όμορφες ταβέρνες, που δεν υπέκυψαν στις αξιώσεις μιας αλόγιστης και κοντόφθαλμης τουριστικής «ανάπτυξης» και, κάποιες φορές, τις προχωρημένες νυχτερινές ώρες, σε μπαράκι με ακαθόριστη βέβαια μουσική, αλλά πάντα με τη ζεστασιά των πολλών, άγνωστων και ποικίλων θαμώνων.
Αυτό το καλοκαίρι προβλέπω να είναι πολλές οι συζητήσεις για την οικονομική κρίση, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, το «μνημόνιο». Άλλωστε, οι σύντροφοί μου και οι φίλου μου στο νησί με περιμένουν και γω περιμένω να συναντηθώ μαζί τους.
Είμαι βέβαιος ότι κι αυτή τη φορά οι διακοπές στη Ζάκυνθο θα είναι όμορφες, έστω κι αν οι ημέρες θα είναι λίγες.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
11°
