Δέκα σημεία που αποδεικνύουν γιατί στην Ινγκλατέρα το φθινόπωρο έχει ξεχωριστή σημασία.
#1: It’s beer o’clock! Μακριά από σπόνσορες ποδοσφαιρικών ομάδων και τα media, το αγαπημένο ποτό των λονδρέζων επαναπροσδιορίζεται και το ανακαλύπτουμε από την αρχή. Και όταν λέμε μπίρα, εννοούμε πλέον λονδρέζικη craft beer. Μικρές τοπικές ζυθοποιίες παρασκευάζουν τις δικές τους βαδίζοντας στην παγκόσμια τάση του DYI και της τοπικής παραγωγής. Και μπορεί τα γνωστά κόκκινα double deckers να αλωνίζουν στην Ευρώπη δίνοντας το έναυσμα για το Pimms o’clock, όμως αυτή η ώρα στο Λονδίνο μας βρίσκει σε μια brewery να δοκιμάζουμε διαφόρων σταδίων ζυμώσεις και να συγκρίνουμε το branding των σκουρόχρωμων ales. Σε ένα κατάλευκο warehouse στο άλλοτε μακρινό Hackney Wick, που κείται στη δυτική όχθη του ποταμού Lea, και αγναντεύει τη σπείρα του Anish Kapoor στο Ολυμπιακό Χωριό, στροβιλιζόμαστε σε ατελείωτες ώρες συζητήσεων, κάτω από τον λαμπερό ήλιο που φέρνει η άνοιξη με ένα κομμάτι stone baked pizza στο χέρι.
#2: Look, mum, no hands! Ο Sir Norman Foster σχεδιάζει την ποδηλατική ουτοπία, οι τοπικοί δήμοι επιδοτούνται για την υιοθέτηση ολλανδικών προτύπων γνωστών ως «mini-holland’ schemes», τα γιάπικα αναδιπλούμενα brompton κοντράρουν τα fixed gear hip ποδήλατα για μια θέση μπροστά στο φανάρι και το ποδήλατο ως πράσινο μεταφορικό μέσο εισχωρεί όλο και περισσότερο στις ζωές μας… Damn, flat tyre! Κι επειδή τα «Boris bikes» δεν είναι πάντα η λύση, χώνομαι σε ένα ποδηλατοσυνεργείο για έναν flat white, όσο το αγαπημένο μου δίκυκλο δέχεται τις πρώτες βοήθειες. Δίπλα μου, cakes και vintage σερβίτσια τσαγιού μπερδεύονται με τρόμπες και χρωματιστές σαμπρέλες, γαλλικά κατσαβίδια περιφέρονται σε τραπέζια, ο ήλιος με παρασύρει σε λήθαργο και το μυαλό μου τρέχει πάνω σε καινούργιες ρόδες. Look, mum, no hands!
#3: Pop-up retail revolution. Και μπορεί το hipster Shoreditch να γίνεται mainstream μέρα με τη μέρα, το «Boxpark» είναι η εναλλακτική του απάντηση στα γιγάντια shopping centers και τους κολοσσιαίους οίκους αναλώσιμης ένδυσης, που έχουν κατακλύσει τις ευρωπαϊκές πόλεις ακολουθώντας τα αμερικάνικα πρότυπα. Με τον τίτλο του pop-up mall και την πολιτική του να φιλοξενεί μέχρι δύο χρόνια μια επιχείρηση, ανεξάρτητοι σχεδιαστές εκθέτουν και πωλούν τις μοναδικές δημιουργίες τους σε μικρά corner shops που φιλοξενούνται στα γνωστά από τα εργοτάξια containers. Παράλληλα, μεγάλα brands, προσαρμοσμένα στη λογική της μοναδικότητας και του customization, προωθούν μια άλλη πλευρά τους. Χάνομαι σε ένα δαιδαλώδες σύμπλεγμα στοιβαγμένων «κουτιών» και, ακριβώς όπως σε μια νέα κατασκευή, τα πάντα ξεκινούν και οργανώνονται από εδώ, από το εργοτάξιο… Η μόδα είναι ένας ζωντανός οργανισμός, ποτέ σταθερός, πάντα εν κινήσει και υπό διαρκή μεταμόρφωση, κι έτσι η εμπειρία του shopping αποκτά μια άλλη διάσταση, πιο δυναμική, πιο ρευστή σε αυτό το meta-shopping center…
#4: Το re-development κάνει πάρτι. Αν το London Eye τάραξε τα νερά του Τάμεση προσθέτοντας ένα ακόμη στοιχείο στο skyline της πόλης με την έλευση του 2000, η επόμενη δεκαετία επεφύλασσε μεγαλύτερο συνωστισμό στον λονδρέζικο ουρανό. Βρετανοί επενδυτές έχουν προτεραιότητα, τραπεζικοί λογαριασμοί φερμένοι από τα βάθη της Ασίας διεκδικούν μερίδιο και κάθε βόλτα μας θυμίζει διαδρομή σε ένα real-size μουσείο, μαρτυρώντας έργα των διασημότερων αρχιτεκτόνων του κόσμου. Το «Gherkin», το «Shard», το «Cheese Grader», το «Walkie Talkie», είναι μόνον η αρχή... Το ιστορικό εξώφυλλο των Pink Floyd λειτουργεί ως οιωνός και «Animals Do Fly». Ιπτάμενες γέφυρες, αιωρούμενα από τα φουγάρα παρατηρητήρια προβλέπονται για την ανάπλαση του Battersea Power Station, το οποίο μετατρέπεται από σύμβολο της βιομηχανικής επανάστασης σε αυτό της κατασκευαστικής. Ένας καινούργιος ταχυδρομικός κώδικας δημιουργείται γύρω από έναν από τους κεντρικότερους σταθμούς της πόλης, του Kings Cross, ανθίζοντας την παρηκμασμένη γοητεία του σκοτεινού βίου των γειτονιών παρά των σιδηροδρομικών σταθμών. Από τους πρώτους ενοίκους είναι το St Martin’s College, το γνωστότερο σχολείο μόδας, και πλέον το να γίνεις το κορίτσι του «Common People» των Pulp θα το πληρώνεις πιο ακριβά... Προσοχή όμως, η Google κατοικεί ακριβώς δίπλα, παρακολουθεί τα πάντα και τα ξέρει όλα…
#5: It’s the gentrification, stupid! Την Chatsworth Road στο Clapton τη γνώρισα χειμώνα. Πάντα έχει ενδιαφέρον ένας δρόμος στο πέρασμα των εποχών, του χρόνου... Σταματάμε σε κάθε πάγκο της σαββατιάτικης αγορά της, η οποία συγκεντρώνει τους κατοίκους της γειτονιάς, κατά κύριο λόγο μειονότητες, φτωχές, που έχουν χτίσει τη δική τους κοινοπολιτεία μέσα στο χάος του μητροπολιτικού Λονδίνου. Το γειτονικό Dalston και το Hackney έχουν το μέλι του «συμβαίνει τώρα» και οι μέλισσες μεταφέρουν σταδιακά την άνοιξη στο Clapton. Στους πάγκους της λαϊκής αγοράς το cheddar γίνεται delicatessen camembert, και το πλαστικό ψωμί για τοστ, πολύσπορο καρβέλι, ο στιγμιαίος καφές μεταμορφώνεται στα γούστα των middle class και artistic εισβολέων σε flat white, και σε κάθε γωνία ανθίζει μια καινούργια άνοιξη, διώχνοντας μακριά τους έγχρωμους φτωχούς χειμώνες. Όλος ο δρόμος μαρτυρεί την αλλαγή του γκέτο στην επόμενη μοδάτη περιοχή... Μα πώς γίνεται τα δημόσια πλυντήρια να συνορεύουν με το πιο ιδιαίτερο concept store που έχεις δει τελευταία; It’s the gentrification, stupid!
#6: Η τέχνη είναι μία, και είναι παντού…Άδεια pints αφημένα σε πεζούλια, ένα μισοφαγωμένο falafel wrap, καπνισμένες νότες να χορεύουν έξω από μεταλλαγμένα σε μπαρ μαγαζιά χονδρικής και η περιπλάνηση συνεχίζεται στο artistic Shoreditch προς τα νότια, σαν επισκέπτης στην πιο σύγχρονη έκθεση ζωγραφικής που θα μπορούσες να φανταστείς. Εδώ η street art ανθίζει κι οργιάζει και οι πρώην εργατικές κατοικίες μεταμορφώνονται σε καμβά λουσμένες με τα πιο τρελά χρώματα. Εδώ η τέχνη δεν πληρώνει και δεν πληρώνεται… Η Howard Griffin Gallery φιλοξενεί εκλεκτούς υπηρέτες της street art και στο πέρας των εκθέσεων απλώς καταστρέφει τα έργα, η τέχνη δεν πωλείται. Δυο στενά πιο πάνω, στο Tramshed του γνωστού σεφ Mark Hix, δεσπόζει αγέρωχη η αγελάδα του ακριβοπληρωμένου Damien Hirst, έχοντας στην πλάτη της μια καμαρωτή κότα («Cock and Bull», 2012). Εδώ κάθε αναπνοή φωνάζει ότι η τέχνη είναι μία και πάει παντού…
#7: Walking on the music steps…Πλήθος κόσμου με κάμερες στο χέρι με σπρώχνει στο κεντρικό δρόμο του Camden, τα αλλοτινά βρόμικα πεζοδρόμια ξαφνικά αλλάζουν και φαντάζουν πλάκες που εδώ γράφτηκε μια μεγάλη ιστορία. Οι παμπ πλημμυρίζουν ζωή και μουσική, μουσική και ζωή, κάθε μου βήμα κάθε αναπνοή και μια νότα, μια νότα που βγαίνει από τη ζωή, την αγάπη, τον πόνο, τον έρωτα, την απόρριψη, την αποδοχή, τον αγώνα, μια νότα μεθυσμένη ή μη, αλλοιωμένη από ουσίες ή μη. Δεν έχει καμία σημασία, αυτό που μετράει είναι το ζωτικό, είναι ότι κάθε νότα φωνάζει ζωή, ή και την πνίγει... Και μπορεί στην Hawley Arms να αποφέρουν φόρο τιμής στην αποθανούσα θαμώνα Amy, στο γειτονικό «Dublin Castle» μιλάνε για κάποιον Suggs και την μπάντα του «Madness» που στοιχηματίζουν ότι θα κάνουν μεγάλη καριέρα, και πιο κάτω στο Electric Ballroom κάποιος ονόματι Prince αναρωτιέται για το κορίτσι στην πρώτη σειρά της μυστικής του συναυλίας «could you be the most beautiful girl in the world»...
#8: Ανθισμένο Regent’s Canal…Ο ήλιος καίει κάθε εκτεθειμένη σπιθαμή του κορμιού μου. Μια πέτρινη γέφυρα, πέντε-έξι σκαλοπάτια, και βρίσκομαι στο ίδιο επίπεδο με το νερό, στο Regent’s Canal. Στριμώχνομαι στο deck με άλλους τόσους διψασμένους για άνοιξη, διστάζοντας να αποκολλήσω το βλέμμα μου. Workaholic τζόγκερ αναλύουν τα cases του γραφείου, ερωτευμένοι ποδηλάτες σχηματίζουν μεθυσμένα χαμογελαστά οχτάρια, σκούρα πράσινα νερά παρασύρουν πλωτά πάρτι, οι δυο τους αγκαλιασμένοι περπατούν και πιάνω το δάκρυ Εκείνης να κυλάει στο αντίο Του… Κάθε σκηνή περνά από μπροστά μου και καθεμιά μου στέλνει ένα μήνυμα, καθένας πρωταγωνιστής στο δικό μου «Punchdrunk» διεισδυτικό σενάριο. Το story μου διακόπτεται από το εκτυφλωτικό κίτρινο των daffodils. Τυλιγμένα σε οικολογικό χαρτί φερμένα από το διπλανό Flower Market της Columbia Road μας συνοδεύουν στο μονοπάτι που χαράσσουν τα νερά ώς τη Δύση της πόλης αποχαιρετώντας τον ήλιο στο μεγάλο μακροβούτι της μέρας.
#9: Όλος ο κόσμος σε έναν δρόμο...Σαν ένα τεράστιο «walk-in closet» που θυμίζει βεστιάριο της σύγχρονης ιστορίας, όλα τα στιλ κι όλες οι δεκαετίες αραδιασμένα μπροστά μου κι εγώ απλώς περιφέρομαι ανάμεσα στην Amy που ψάχνει το δερμάτινο της γιλέκο, την Kate Moss το επόμενο υβριστικό t-shirt, την Kate Perry μια φλοράλ μπαντάνα για τα μαλλιά. Σε κάθε στροφή μυρωδιές μιας άλλης πολιτείας, το κάρι χορεύει ρέγκε στο πολύχρωμο street food market, ενώ οι τοίχοι στο βάθος πάλλονται στους ρυθμούς του ιστορικού κλαμπ «1001». Έξω ο ήλιος λούζει την τσιμεντένια αλάνα που σφύζει σαν την πιο κοσμική παραλία. Πολύχρωμες σεζλόνγκ, στον ρόλο του beach bar κατακόκκινο double decker σερβίρει πλαστικά pints και τα χιλιοπατημένα λευκά πάνινα δετά παπούτσια έχουν αφήσει δεκαετίες πίσω τους τα flip-flops.
#10: Casual Sundays locally…Το ξυπνητήρι χτυπάει την ίδια ώρα. Το χουζούρι επιτρέπεται κι επιμηκύνεται κι άλλο, κι άλλο. Τα running shoes σε θέση ready, steady, go... Τρία χιλιόμετρα αργότερα, η σημαία της λήξης σε βρίσκει στο «Sunday», την κυριακάτικη προέκταση του σπιτιού σου. Εκεί που συναντάς τους φίλους σου, τα νέα σου, τον εαυτό σου. Αισθήματα και λόγια ανακατεμένα σαν τα scrambled eggs του brunch, το πάθος για ζωή έντονα κόκκινο σαν το Bloody Mary. Και οι Κυριακές έχουν νόημα, όταν είναι άνετες, σαν το σπίτι σου. Ο πρωινός ήλιος ρίχνει φως στις posh βικτοριανές αυλές της Richmond Avenue, και οι συστάδες των ανθισμένων αμυγδαλιών φρουρά της πολύτιμης Κυριακής. Το μυαλό φτερουγίζει κάπου μακριά και μπερδεύεται με τα γέλια που αερίζονται στα ανοιχτά της αυλής σου, αυτής της Albion, κι είστε όλοι εκεί, και αυτήν την Κυριακή. Και το κουδούνι της για τα last orders αντηχεί. Και τα Sunday blues αλλάζουν χρώμα…
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
12°
