Ο Φώτης Γεωργελές μοιράζεται εικόνες, σκέψεις και παρατηρήσεις από τις καλοκαιρινές διακοπές.
Στις διακοπές αφαιρείς. Δουλειές, υποχρεώσεις, συναλλαγές, ρούχα. Αγγίζεις την άμμο. Βυθίζεσαι στο νερό. Κλείνεις τα μάτια, νιώθεις το αλάτι. Στις διακοπές ανακαλύπτεις σταδιακά το σώμα σου. Αυτόν τον σύμμαχο που η σύγχρονη ζωή της οθόνης και των δικτύων παραμερίζει. Το κοιτάς, το αγγίζεις, νιώθει, ανατριχιάζει, πονάει, ποθεί. Δεν είμαστε μόνο ό,τι σκεφτόμαστε αλλά και ό,τι νιώθουμε, ό,τι μας λέει το κορμί μας.
Στις διακοπές είμαστε μόνοι με παρέα. Αφήνουμε την κοινωνικότητα των επαγγελματικών διασυνδέσεων, την αντικαθιστούμε με την κοινωνικότητα του ελεύθερου χρόνου. Θα πάμε για πρωινό; Πού θα φάμε; Παγωτό θέλεις; Δύο μπάλες ή μία; Μωσαϊκό ή πικρή σοκολάτα; Τα διλήμματα των διακοπών, τόσο ακίνδυνα, το μόνο κόστος ένα κιλό παραπάνω. Δηλαδή, λίγο είναι αυτό;
Μήπως είσαι γκρινιάρης; Τι σημαίνει γκρινιάρης, πώς αξιολογείται αυτό δηλαδή; Όχι πες μου, με ενδιαφέρει. Μικρές στιγμές που δημιουργούν οικειότητα. Λιγότερες κουβέντες, αφαιρώ μέχρι να νιώθω μόνο το σώμα μου.
Στις παρέες μια ξαφνική ένταση που τίποτα δεν τη δικαιολογεί. Γιατί με διακόπτεις; Πάντα με διακόπτεις. Ζευγάρια ξαφνικά μαλώνουν με σφοδρότητα για ένα κρασί λευκό ή κόκκινο. Υποσυνείδητα συμπλέγματα, ζήλιες, ματαιωμένα όνειρα σε ξαφνικές εκρήξεις. Οι γύρω παραμένουν σιωπηλοί. Ξέρουν ότι οι απαντήσεις είναι σε άλλα ερωτήματα, ανείπωτα, δεν έχουν σχέση με τη στιγμή. Περιμένουν μέχρι να περάσει η μπόρα.
Κυνηγάει τις γάτες από τα τραπέζια, τρομάζουν τους πελάτες. Πρόσεχε, Αντωνάκη, του λέω, δε θέλει πολύ να γίνεις ρεπορτάζ στα κανάλια. Σταματάει φοβισμένος, δε θες, σκέφτεται. Αλλά δε βλέπεις τι άγριες που είναι, πέφτουν στο φαγητό, σιγά, βρε Αντώνη, όλες οι ταβέρνες έχουν τις μικρές ζητιάνες, γάτες που ζητιανεύουν μια μπουκιά. Φεύγει ηττημένος. Γυρνάω στο πιάτο μου, όταν τρεις γάταροι μεγάλοι πηδάνε πάνω στο τραπέζι, βουτάνε το μπιφτέκι, τσαλαβουτάνε στη σαλάτα, ασυγκίνητοι στις φωνές μου. Μάλλον είχε δίκιο, μπορούν και οι γατούλες να κάνουν μπούλινγκ.
Όταν πάω να φύγω, είναι μία μπροστά στο αυτοκίνητο. Δεν κουνάει, ούτε όταν βάζω μπρος. Ψιψίκο, τι κάνεις εδώ, φύγε από κει να φύγω. Μπα, λέει, πού να πηγαίνεις;
Μερικές μέρες τρώω μόνος μου, πάντα το ζήλευα όταν έβλεπα μοναχικούς ανθρώπους σ’ ένα τραπέζι, απορροφημένους στις σκέψεις τους. Το κατορθώνω μόνο στις διακοπές. Κοιτάζω τη θάλασσα, παρατηρώ τις διπλανές παρέες, τους ανθρώπους γύρω μου, φτιάχνω ιστορίες, σκέφτομαι τη ζωή τους, τη δικιά μου, τη ζωή που τρέχει χωρίς μια στάση για να πάρεις μια ανάσα. Νομίζω ότι αυτό κάνω σ’ αυτό το νησί, γι’ αυτό μ’ αρέσει. Στάσεις.
Ένας ξαφνικός θάνατος, μια καλοκαιρινή απουσία. Το καλοκαίρι η θλίψη είναι αφόρητη. Οι πιο τρυφεροί άνθρωποι φεύγουν αθόρυβα, η γλύκα τους μόνο μένει πίσω σαν ανάμνηση, μεταβιβάζεται.
Είναι 13 χρόνια στην Ελλάδα, αγάπησε αυτό τα μέρος, μιλάει πολύ καλά ελληνικά με αυτή την ισπανική προφορά που τα κάνει τόσο γοητευτικά. Φοράει το φόρεμα που θέλουμε να αγοράσουμε, δένει μπροστά μόνο με ένα κορδόνι, να σας δείξω πώς φοριέται. Ναι!! λέμε αμέσως με λαχτάρα. Κοκκινίζει και γελάει, δεν εννοούσα επάνω μου, ψιθυρίζει και το δένει στην κρεμάστρα. Δεν ξέρει τι δώρο μας έκανε, δεν ξέρει πόση λαχτάρα για ζωή μας χάρισε. Ή ίσως ξέρει, οι γυναίκες πάντα τα ξέρουν αυτά.
Η οθόνη του κινητού φωτίζεται στο σκοτάδι. Μηνύματα, σαν σημεία στο google maps. Είμαι εδώ, είμαι καλά. Όλοι είμαστε καλά. Εσύ πού είσαι; Δείξε μου την παραλία που κάνεις μπάνιο. Έχει πανσέληνο εκεί; Στείλε μια τελευταία φωτογραφία από το παράθυρό σου. Πότε γυρνάς;
Τι είναι αυτό το τυρί; Μπορώ να πάρω ένα κομμάτι από αυτό το τυρί που μ’ αρέσει; Πόσο κάνει; Για όνομα του θεού που θα το πληρώσεις. Στα νησιά ακόμα εναλλάσσονται οι επαγγελματικές σχέσεις συναλλαγής με τις προσωπικές σχέσεις των ανθρώπων. Στο τραπέζι πληρώνεις. Αν σ’ αρέσει κάτι σ' το χαρίζουν. Θα μου φέρεις λίγο τυράκι να τρώω με το σταφυλάκι μου; Πάντα.
Κοιτάει το μέρος που μένω και γελάει. Τα καλώδια της ΔΕΗ σταματάνε εδώ, το ξέρεις; Επίτηδες το βρήκες; Τελευταίος σταθμός πριν την έρημο. Εδώ τελειώνουν όλα.
Δύο κορίτσια τραβάνε φωτογραφίες η μία την άλλη στην άμμο. Η φωτογράφιση είναι σχεδόν επαγγελματική, οι κινήσεις, οι πόζες, οι γωνίες λήψης. Όπως μόνο επαγγελματίες φωτογράφοι ή μόνο κορίτσια ξέρουν. Κοιτάνε, εγκρίνουν, απορρίπτουν, σβήνουν. Τραβάω μια φωτογραφία και τους δείχνω την οθόνη του κινητού. Είναι καλύτερη από τις δικές μας, λένε ξαφνιασμένες. Δουλειά μου, λέω από μέσα μου, όλη μου τη ζωή διαλέγω εικόνες και λέξεις. Μετά κλείνω τον ήχο. Τα λόγια, τη μουσική. Κοιτάζω για λίγο τη θάλασσα χωρίς ανθρώπους. Ακούω τον ήχο από την άμμο, τα καλάμια, τον αέρα. Έχει φτάσει η ώρα να γυρίσω πίσω και φέτος. Καλό μας ταξίδι.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
11°
