Διήμερο στην Αίγινα: αφοπλιστική θέα, εξαιρετικό φαγητό, απολαυστικές πεζοπορίες και πολλά άλλα
Μπήκα στο πλοίο Απόλλων για Αίγινα και παρά το γεγονός ότι κουβαλούσα στα χέρια μια γλάστρα μπιγκόνιας για τους συγγενείς μου στο νησί, έτρεξα να προλάβω μια θέση στο ψηλότερο σημείο του καταστρώματος. Παρέμεινα εκεί για όλη τη διάρκεια του ταξιδιού, σε μια θέση δίπλα στα κάγκελα από όπου απολάμβανα τη διαδρομή. Περιτριγυριζόμουν από χαρούμενους τουρίστες, Έλληνες και ξένους, οι οποίοι φωτογραφίζονταν διαρκώς με φόντο τα καταγάλανα νερά και τα πλοία που έσκιζαν τα κύματα. Η Αίγινα άρχισε να φαίνεται στον ορίζοντα. Όσο ο αέρας με φυσούσε, τόσο αποκτούσα διάθεση διακοπών και απομακρυνόμουν από τα άγχη της Αθήνας. Είχα επιλέξει να αγοράσω εισιτήριο για το συμβατικό πλοίο και όχι για κάποιο από τα «δελφίνια», διότι αφενός είναι πιο οικονομική επιλογή και αφετέρου σου επιτρέπει να βιώσεις περισσότερη ώρα την εμπειρία της μετακίνησης με πλοίο. Κατά την αποβίβαση, αντίκρισα ένα νησί γεμάτο ζωή. Είχα ήδη αρχίσει να αισθάνομαι την ιδιαίτερη αύρα του, την οποία δεν βρήκα σε κανένα από τα νησιά που είχα επισκεφθεί ως τότε.
Όταν έφτασα στο σπίτι που θα έμενα, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να φάω τρία κομμάτια παραδοσιακής μελιτζανόπιτας και να βγω στο μπαλκόνι να ξεκουραστώ. Εκεί ήταν που αντίκρισα την θέα με το νησάκι της Μονής. Τα τζιτζίκια αντικατέστησαν τέλεια την μουσική που είχα σκοπό να βάλω στα ακουστικά μου. Η θέα από το ψηλότερο σημείο του σπιτιού λειτούργησε αναζωογονητικά και η ψυχική μου κατάσταση είχε μεταστραφεί εντελώς.
Το βράδυ του Σαββάτου, το κέντρο της Αίγινας ήταν κατάμεστο από κόσμο. Ένας λόγος ήταν και οι παραδοσιακές άμαξες με τα άλογα που συνεχώς εμφανίζονται στον δρόμο σου και προσδίδουν ρετρό αύρα στην συνολική εμπειρία. Ένα παραδόξως ευχάριστο χάος που συνοδεύεται από την απαγόρευση κυκλοφορίας οχημάτων στον κεντρικό δρόμο του λιμανιού, ώστε ο κόσμος να μπορεί να απολαύσει ανενόχλητος έναν περίπατο ή μια βόλτα με την άμαξα στην περατζάδα.
Επιλέξαμε να φάμε στο εστιατόριο Porto Italiano και μου έκανε εντύπωση ότι ακόμα και από τα πιάτα ενός ιταλικού εστιατορίου, όπως αυτό, δεν έλειψαν τα αιγινίτικα προϊόντα με κυρίαρχο, προφανώς, το ξακουστό φιστίκι Αιγίνης. Στη συνέχεια, απολαύσαμε ένα παγωτό φιστίκι, το οποίο έχει συμπεριλάβει στο μενού μέχρι και το DaVinci Gelato. Μετά το φαγητό, συνεχίσαμε τη βόλτα στα σοκάκια του νησιού και ομολογώ πως δεν έχω εντυπωσιαστεί ποτέ τόσο πολύ στη θέα ενός μανάβικου, όσο με τα πλωτά μανάβικα που συνάντησα στην Αίγινα. Οι χαμογελαστοί πωλητές των δυο καϊκιών είχαν απλώσει την πραμάτεια τους στην προκυμαία, την οποία οι περαστικοί σταματούσαν για να φωτογραφίσουν, να χαζέψουν και να αγοράσουν. Ήταν πραγματικά δύσκολο να αντισταθείς στην αγορά μερικών φρούτων ή λαχανικών, ακόμη και αν είχες κάνει τα ψώνια της ημέρας.
Η επόμενη ημέρα με βρήκε να γνωρίζω το νησί κάνοντας μια βόλτα με τα πόδια από τον οικισμό των Βροχείων, προς το κέντρο της Αίγινας. Μου είπαν πως χρειάζεται αμάξι για να γυρίσεις ολόκληρη την Αίγινα, αλλά διαπίστωσα και πως μια πεζοπορία είναι αρκετή για να αφουγκραστεί κανείς τον σπάνιο χαρακτήρα του νησιού. Τα Βροχεία είναι χτισμένα πάνω στο λόφο της αριστερής πλευράς του παραλιακού δρόμου, τον οποίο και διασχίσαμε. Στον δρόμο ανά λίγα μέτρα απόσταση συναντούσαμε γραφικά σημεία, όπως την εκκλησία των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου και αργότερα το εκκλησάκι του Αγίου Βασιλείου, τα μικρά λιμάνια και τις φημισμένες παραλίες. Αλλά και όμορφες παραδοσιακές ταβέρνες πλάι στη θάλασσα με μυρωδιές που μας προκάλεσαν πολλές φορές να εγκαταλείψουμε τη βόλτα και να καθίσουμε για ένα μεζέ. Μετά από σχεδόν 5 χιλιόμετρα απολαυστικής πεζοπορίας, αποφασίσαμε να ξεκουραστούμε πίνοντας ένα καφεδάκι στη Ρέμβη, στην άκρη της πόλης.
Δυο μέρες στην Αίγινα σίγουρα δεν αρκούν για να βιώσεις όλα όσα μπορεί να προσφέρει το νησί σε έναν επισκέπτη. Η παραπάνω εμπειρία δεν αποτελεί οδηγό για το τι μπορείς να κάνεις κατά τη διαμονή σου εκεί, αλλά σκοπός είναι να σε διαβεβαιώσει πως το διήμερο σε νησί είναι πιο εφικτό από όσο νομίζεις, ακόμη και κατά τη διάρκεια των διακοπών του Πάσχα. Η λύση βρίσκεται μόλις 45 χιλιόμετρα μακριά και είναι η Αίγινα.
Από την Αίγινα έφυγα τελικά Δευτέρα πρωί, διότι ήθελα να απολαύσω ακόμη ένα όμορφο βράδυ στο κέντρο του νησιού. Έφυγα πιο ήρεμη και ευδιάθετη ώστε να ξεκινήσω την εβδομάδα μου στη δουλειά. Υποσχέθηκα βέβαια στον εαυτό μου να επιστρέψω σύντομα, τότε που θα μπορώ πλέον να βουτήξω και σε όλες τις ωραίες παραλίες που βλέπω σε φωτογραφίες, να επισκεφθώ τον επιβλητικό ναό της Αφαίας, το διάσημο Μοναστήρι του Αγίου Νεκταρίου και άλλα τόσα που αξίζουν σε αυτό το νησί.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
18°
