Η Σύμη του Λουτζ Κλέβεμαν

Τη Σύµη την πρωτοαντίκρυσα το Πάσχα του 2019. Βρίσκω κάτι το εντυπωσιακό στο Πάσχα των ορθοδόξων και πάντα επιδιώκω να βρίσκοµαι στην Ελλάδα αυτή την περίοδο. Στη Σύµη επέστρεψα ξανά το ίδιο καλοκαίρι, ενώ ποτέ δεν ταξιδεύω τα καλοκαίρια – δεν αντέχω τη ζέστη, είµαι πολύ «βόρειος», προτιµώ να ταξιδεύω την άνοιξη και το φθινόπωρο και να αποφεύγω τα ελληνικά νησιά το καλοκαίρι. Έµεινα εκεί ωστόσο για τουλάχιστον τρεις εβδοµάδες.

Έχω επισκεφτεί πάνω από 30 ελληνικά νησιά. Λατρεύω να µπαίνω στο καράβι και να ταξιδεύω από το ένα νησί στο άλλο και να ανακαλύπτω τους «κρυµµένους θησαυρούς» τους. Η ενέργεια αυτού του µικρού νησιού των Δωδεκανήσων, µε την κοσµοπολίτικη αύρα, µε µάγεψε και µου ταίριαξε αµέσως. Η ιταλική επιρροή στην αρχιτεκτονική, µε τα πολύχρωµα νεοκλασικά και διατηρητέα σπίτια, τις βουκαµβίλιες και έναν από τους πιο όµορφους όρµους που αντικρίζει κανείς φτάνοντας στη Σύµη µε το καράβι από τη Ρόδο –δεν υπάρχει αεροδρόµιο στο νησί, και αυτό κάνει ναι µεν πιο δύσκολη την προσέγγισή του, όντας ένας µακρινός προορισµός, αλλά συµβάλλει και στη διατήρηση της αυθεντικότητάς του– ήταν από τα πρώτα πράγµατα που αγάπησα στο νησί.

Η Σύµη θυµίζει κάτι από ιταλική ριβιέρα, έχει τη φήµη ότι είναι κάπως exclusive και όχι τόσο τουριστική, ότι είναι για λίγους και πιο «ψαγµένους». Λάτρεψα τις παραλίες µε τα πεντακάθαρα νερά και τις βοτσαλωτές ακτές, όπου τις περισσότερες τις προσεγγίζαµε µε το καραβάκι. Ο Άγιος Γεώργιος Δυσάλωνας µε τα τιρκουάζ νερά και τα ψηλά βράχια και ο Άγιος Βασίλειος, µια αποµονωµένη παραλία σε µια πανέµορφη τοποθεσία. Αναπολώ τις βόλτες στη Χώρα και τον Γιάλο, όταν έπεφτε ο ήλιος και απολάµβανα τα ανεπανάληπτα ηλιοβασιλέµατα που ζωγράφιζαν τον ουρανό µε πορτοκαλοκόκκινα χρώµατα, και στη συνέχεια µαζευόµασταν στα ταβερνάκια µε την παρέα, για συµιακό γαριδάκι, συµιακούς µεζέδες και τσίπουρο. Όλο και κάποιο απρόοπτο επιτραπέζιο γλέντι έδινε άλλη νότα στις βραδιές µας.

Βίωσα το πρώτο µου πανηγύρι σε ένα µοναστηριακό νησί, τον Νιµό, όπου η πρόσβαση γινόταν µόνο µε βάρκα, κάτω από τον έναστρο ουρανό, µε την αλησµόνητη αίσθηση ότι περνάς σε έναν άλλον, πιο µυστηριακό κόσµο, εκεί όπου παράξενα και υπέροχα πλάσµατα γιορτάζουν τη µνήµη ενός αγίου πίνοντας κρασί και χορεύοντας σε µεγάλους κύκλους µέχρι το πρωί.

Στη Σύµη επισκέφτηκα το Μοναστήρι του Πανορµίτη, το πιο διάσηµο αξιοθέατο του νησιού και το δεύτερο µεγαλύτερο στα Δωδεκάνησα, που είναι αφιερωµένο στον Αρχάγγελο Μιχαήλ. Μέχρι και σήµερα, συνεχίζω να έχω µια µικρή εικόνα του στο πορτοφόλι µου.

Όπως στην Κάλυµνο, έτσι και στη Σύµη ασχολούνται µε την αλιεία των σφουγγαριών. Λέγεται µάλιστα πως οι Συµιώτες ήταν οι πρώτοι Σφουγγαράδες στα Δωδεκάνησα. Μία από τις πιο αξιοµνηµόνευτες αναµνήσεις µου, λοιπόν, ήταν η γνωριµία µου µε έναν βαρκάρη, που, ενώ βρισκόµασταν µεσοπέλαγα, µου λέει «βουτάµε µέχρι τον βυθό;». Τον κοίταξα έκπληκτος όταν, επιστρέφοντας από τη βουτιά του, κρατούσε στα χέρια του βότσαλα. Τότε κατάλαβα ότι ήταν ένας ταλαντούχος σφουγγαράς.

Και µπορεί οι ρυθµοί των ντόπιων να είναι χαλαροί και να µου έλεγαν «σιγά σιγά και όλα θα γίνουν», αλλά οι τρεις εβδοµάδες µου στη Σύµη πέρασαν αρκετά γρήγορα, µε εµένα να αναπολώ τις ατέλειωτες σιέστες δίπλα στο κύµα στο µαγευτικό νησί του Αιγαίου.

* Ο Λουτζ Κλέβεµαν είναι Γερµανός συγγραφέας και δηµοσιογράφος. Το νέο του βιβλίο «Σµύρνη, ταξίδι στον χρόνο» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός.