«Όποιος επισκεφτεί το Μεγανήσι µια φορά, σίγουρα θα ξαναγυρίσει εκεί µε φίλους, ανυποµονώντας να τους ξεναγήσει στα πλακόστρωτα καντούνια των οικισµών του»
Η ηθοποιός Δανάη Παππά γράφει για το δικό της Μεγανήσι
Σε µια πανέµορφη χώρα όπως η δικιά µας, µε τόσο ιδιαίτερη γεωγραφική κατανοµή, µε εκατοντάδες δαντελένια ακρογιάλια και κρυστάλλινες παραλίες, το να διαλέξεις το αγαπηµένο σου νησί είναι κάτι παραπάνω από δύσκολο, ειδικά αν λόγω της δουλειάς σου έχεις επισκεφτεί τα περισσότερα από αυτά που θεωρούνται ως τα ωραιότερα. Βέβαια, στη ζυγαριά της προτίµησής µας καµιά φορά, εκτός από την οµορφιά του τοπίου, παίζει ρόλο και η σχέση µας µε τους ανθρώπους. Έτσι, µετά από µεγάλο, πλην όµως ευχάριστο προβληµατισµό, θα διαλέξω ένα µικρό και καλά κρυµµένο διαµάντι στη µέση του Ιονίου, το Μεγανήσι.
Πέρα από την απαράµιλλη οµορφιά της ακτογραµµής του, τα τιρκουάζ νερά του, τις µικρές νησίδες που το περιβάλλουν και τα καταπράσινα τοπία του, για µένα το Μεγανήσι είναι ένας επίγειος παράδεισος, που εκτός από την αχαλίνωτη αρµονία του είναι συνδεδεµένο µε τον άνθρωπο που αγαπώ, µιας και από µικρό παιδί περνούσε τα καλοκαίρια του εκεί µεταξύ των δικών του ανθρώπων και από τις διηγήσεις του είναι σα να το έχω επισκεφτεί από χρόνια κι εγώ.
Είναι αλήθεια πως όποιος επισκεφτεί το Μεγανήσι µια φορά, σίγουρα θα ξαναγυρίσει εκεί µε φίλους, ανυποµονώντας να τους ξεναγήσει στα πλακόστρωτα καντούνια των οικισµών του. Γιατί παρότι µικρό, διαθέτει τρεις οικισµούς µε όλες τις βασικές υποδοµές για να µείνει κάποιος εκεί ακόµα και τον χειµώνα. Οι ακτές του νησιού είναι κυριολεκτικά µυθικές. Ειδικά όποιος έχει την τύχη να περιηγηθεί στη γύρω περιοχή µε σκάφος, θα µείνει στην κυριολεξία έκθαµβος. Ο Κάλαµος, ο Καστός, η Άτοκος και το Αρκούδι είναι σε απόσταση αναπνοής από το Μεγανήσι για τους λάτρεις της ναυσιπλοΐας, µε ήρεµες θάλασσες και προβλέψιµα νερά ακόµα και για αρχάριους.
Δεν θα µπορούσα βέβαια να παραλείψω να αναφέρω τον Σκορπιό, το πασίγνωστο νησί της οικογένειας Ωνάση µε τα Πριγκιπονήσια να το περιστοιχίζουν και την πευκόφυτη Μαδουρή του ποιητή Αριστοτέλη Βαλαωρίτη να δεσπόζει διαφεντεύοντας τη διαδροµή από το Νυδρί της Λευκάδας προς το Μεγανήσι.
Θα ρωτούσε κάποιος γιατί αποκαλείται «Μεγανήσι», αν και πρόκειται για ένα µικρό νησί. Καταρχάς να πούµε ότι είναι µεγαλύτερο από τις Σπέτσες, έστω και ελάχιστα. Μα το τωρινό του όνοµα το πήρε γιατί είναι το µεγαλύτερο από τα υπόλοιπα νησάκια του συµπλέγµατος, τα Πριγκιπονήσια. Στην αρχαιότητα, είχε το όνοµα Τάφος, λόγω του σχήµατός του που θύµιζε το γράµµα «Τ». Δεν ξέρω πραγµατικά τι να πρωτογράψω γι’ αυτό το µαγικό νησί, που συνδυάζει την παράδοση και την αφτιασίδωτη οµορφιά µε τον κοσµοπολίτικο προσανατολισµό των λιµανιών του, που κατακλύζονται από εκατοντάδες σκάφη όλων των ειδών, ειδικά αυτή την εποχή. Η υψηλή ποιότητα της διαµονής σε συνδυασµό µε την προσεγµένη κουζίνα των µαγαζιών του και τη διακριτική διασκέδαση στα «ψαγµένα» νυχτερινά µαγαζιά, συνθέτουν µια ποιοτικότατη πρόταση υψηλής αισθητικής για όποιον θέλει να συνδυάσει όλα τα παραπάνω σ’ ένα περιβάλλον παραδεισένιο.
Βέβαια, δεν ξέρω αν έκανα καλά που σας αποκάλυψα τον θησαυρό µε το όνοµα Μεγανήσι, αλλά ήθελα να µοιραστώ µαζί σας αυτή µου τη βαθιά χαραγµένη πεποίθηση ότι είναι το οµορφότερο νησί του κόσµου. Αλλά µη το πείτε πουθενά…
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
13°
