«Μαγική, άγρια κι ατίθαση, παγανιστική, πολύμορφη, νύφη και πεθερά μαζί! Σαν πλοίο ακυβέρνητο, σαν να ψάχνει μια στεριά και να μην τη βρίσκει, η Σκύρος ή θα σε αποπλανήσει ή θα τη μισήσεις»
Η ηθοποιός Αντιγόνη Αμανίτου γράφει για τη δική της Σκύρο
Η σχέση μου με τη Σκύρο χτίστηκε πάνω σε ένα αίνιγμα που δεν το έλυσα ποτέ. Kαι, στο καπάκι, στο αίνιγμα ήρθε να προστεθεί κι ένα τεστ. Το περίφημο σκυριανό τεστ που επιβάλλει το νησί στους ερωτευμένους επισκέπτες του. Επιζεί η σχέση δύο ερωτευμένων μετά από παραμονή στη Σκύρο; Τότε, έχεις πολλές ελπίδες…
Εμένα, θες γιατί το τεστ μου ’κατσε, θες γιατί το πολεμήσαμε κι οι δύο, η Σκύρος με υιοθέτησε κι εγώ την ανακάλυψα και μετά από πολλά χρόνια ακόμα τη μαθαίνω και με κρατά σε εγρήγορση.
Μαγική, άγρια κι ατίθαση, παγανιστική, πολύμορφη, νύφη και πεθερά μαζί! Σαν πλοίο ακυβέρνητο, σαν να ψάχνει μια στεριά και να μην τη βρίσκει, η Σκύρος ή θα σε αποπλανήσει ή θα τη μισήσεις.
Η περηφάνια κι οι αντιφάσεις των Σκυριανών κρατάνε από αρχαιοτάτων χρόνων. Στο παλάτι του πάνω στο κάστρο του νησιού, ο βασιλιάς Λυκομήδης φιλοξένησε - έκρυψε τον Αχιλλέα ντύνοντάς τον κοριτσάκι, για να τον ανακαλύψει, φευ, ο πολυμήχανος ο Οδυσσεύς, αλλά κι απ’ το ίδιο κάστρο έσπρωξε και γκρέμισε τον Θησέα παριστάνοντας, τάχα, πως ήθελε να του δείξει τα χωράφια του.
Εδώ τα άγρια σκυριανά αλογάκια, μοναδικά στον κόσμο (που τους προγόνους τους βλέπουμε στη ζωοφόρο του Παρθενώνα), εδώ ο Αϊ-Γιώργης περπατάει στα στενά και μιλάει στους Σκυριανούς κι εδώ… «Είμαστε στη Χαβάη!!!» αναφώνησε έκπληκτη η Σκυριανή φίλη μου Μαρία όταν στα 60 και… πρωτοαντίκρισε την παραλία της Καρεφλούς που όλα αυτά τα χρόνια βρισκόταν λίγο πιο πέρα από το σπίτι της.
Ο Τσίρκας ήταν λάτρης του νησιού, καθώς κι ο Σεφέρης. «Στο περιγιάλι το κρυφό κι άσπρο σαν περιστέρι/ διψάσαμε το μεσημέρι /μα το νερό γλυφό…» γράφει ο ποιητής στο ποίημα «Γαλήνη» που μελοποίησε ο Θεοδωράκης για το Τραχύ και την παραλία της Θεοτόκου, μέρη μαγικά, μισό Μεξικό, μισό δάσος και στη μέση θάλασσα.
Για να μη μιλήσω για τα κουκιά και τα σαλιγκάρια στιφάδο, τα τυριά και τους τραχανάδες, τις φάβες και τα κατσίκια που βόσκουν θαλασσινό νερό, την κάπαρη, το κρίταμο και το δικό μου θαλασσινό αλάτι που το μαζεύω μόνη μου, όπως με δίδαξαν οι Σκυριανές μου οι φίλες.
Όπως βλέπετε, υπάρχει αίσθημα αλλά υπάρχουν και οι λόγοι.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
10°
