Οι άγνωστες παραλίες του Ναυπλίου που μπορείς να επισκεφθείς με σκάφος

Θα μπορούσα να γράφω και να μιλάω για ώρες για την πόλη που μεγάλωσα και μάλιστα χωρίς να ξεκινάω η ίδια την κουβέντα γύρω απ' αυτό, αφού κάθε φορά που αναφέρω ότι είμαι από το Ναύπλιο πρόκειται για το απόλυτο conversation starter. Η αλήθεια είναι ότι οι ντόπιοι ακούμε πολλές φορές τους επισκέπτες που έρχονται μονοήμερη εκδρομή για παγωτό στην κεντρική πλατεία και γρήγορο strοlling προς τα παραλιακά καφέ να μιλούν για το Ναύπλιο σαν να το ξέρουν απ’ έξω και ανακατωτά όλη τους τη ζωή, πράγμα ιδιαίτερα σπαστικό. Τις εμπειρίες τους συνοδεύει κάθε φορά η ατάκα «Ωραία η παλιά σας πόλη αλλά δεν έχετε ξεχωριστές παραλίες». Προκειμένου να τους αποδείξω το αντίθετο, αποφάσισα να εξερευνήσω τις λιγότερο επισκέψιμες παραλίες της περιοχής, μυστικούς, γαλήνιους κολπίσκους και νησίδες με γαλαζοπράσινα νερά.

Ένας από τους λόγους που οι πιο ιδιαίτερες παραλίες της πόλης παραμένουν κρυφές στο ευρύ κοινό, είναι επειδή στην πλειοψηφία τους έχουν δύσκολη πρόσβαση. Οι ντόπιοι ξέρουμε καλά πως χρειάζεται κάποιου είδους σκάφος για να τις προσεγγίσεις, βάρκα, φουσκωτό, ιστιοπλοικό, καταμάραν αν θες να το ζήσεις λίγο παραπάνω, που μπορείς να βρεις σε ταξιδιωτικές πλατφόρμες oι οποίες σχετίζονται με δραστηριότητες στην πόλη. Εγώ επέλεξα το Nafplio4sail, φόρτωσα την παρέα μου και ξεκίνησα ένα πρωινό Σαββάτου από το λιμάνι του Ναυπλίου για κινηθούμε παράλληλα στην Ακροναυπλία. Γιατί από εκεί; Επειδή είναι αλλιώς να παρατηρείς τη μικρή εμβληματική μασκότ του Ναυπλίου, το Μπούρτζι από τις καφετέριες στο λιμάνι και αλλιώς από το νερό. 

Η Ακροναυπλία, η αρχαία Ακρόπολη του Ναυπλίου, είναι χερσόνησος που το νότιο και το δυτικό τμήμα της εισχωρεί απότομα στη θάλασσα και επάνω της ουσιαστικά είναι κτισμένο ένα τμήμα από την παλιά πόλη, κάτω από το κάστρο του Παλαμηδίου. Κατά μήκος της με το σκάφος, προσφέρει μια πραγματικά διαφορετική οπτική που οι περισσότεροι δεν έχουν παρατηρήσει. Άγρια ομορφιά, βραχώδη σημεία, φυτά που αναπτύσσονται ανάμεσα σε πέτρες και μικρά λευκά εκκλησάκια, λίγα μέτρα πάνω από εκεί που σκάει το κύμα.

Παρόμοιο είναι και το σκηνικό της διαδρομής μεταξύ Αρβανιτιάς και Καραθώνας (δυο από τις mainstream παραλίες εντός των τοιχίων της πόλης) που στο ενδιάμεσο τους βρίσκεται η παραλία Νεράκι. Πρόκειται για έναν τόσο δα κολπίσκο κοντά σε μικρές φυσικές σπηλιές με τιρκουάζ, πεντακάθαρα νερά, βότσαλό έξω αλλά για κάποιο λόγο άμμο στο εσωτερικό. Το όνομα Νεράκι δεν ξέρω πως προέκυψε και αλήθεια δεν γνωρίζει κανείς απ' όσους έχω ρωτήσει. Όταν πήγαινα σχολείο ήταν ο νούμερο ένα λόγος για να κάνουμε κοπάνα τους καλοκαιρινούς μήνες, η πρόσβαση όμως γινόταν μέσα από ένα χωμάτινο-σχετικά μπελαλίδικο μονοπάτι, περί τα 20 λεπτά διαδρομή με τα σακίδιά μας γεμάτα μπουκαλάκια με νερό. Πριν λίγες δεκαετίες βέβαια δεν υπήρχε ούτε αυτό και χρειαζόταν είτε βάρκα είτε ανάβαση από το βουνό για να φτάσεις με μια δύσκολη κατάβαση αργότερα.

Μπορεί το Νεράκι οι περισσότεροι Ναυπλιώτες να το έχουμε επισκεφτεί, αυτό όμως δεν συμβαίνει με τις παραλίες που βρίσκονται στις βραχονησίδες απέναντι από το Τολό, Κορωνήσι, Ρόμβη και Δασκαλειό. Τρία νησάκια-τρεις μοναδικές παραλίες, σχεδόν ανέγγιχτες από την τουριστική κίνηση που επικρατεί στο Τολό, με χαμηλή θαμνώδη βλάστηση και κάπαρη και γαλαζοπράσινα νερά. Για την ιστορία, στο Κορωνονήσι το εκκλησάκι των Δώδεκα Αποστόλων λειτουργεί από το 1830 και μέχρι σήμερα γίνονται γάμοι και βαπτίσεις. Στην Ρόμβη θα δει κανείς ερείπια που χρονολογούνται από τα βυζαντινά χρόνια και μια πινακίδα που γράφει “κάτω τα χέρια” καθώς οι κάτοικοι του Τολού διαφωνούν με τη τουριστική αξιοποίηση της νησίδας. Το Δασκαλειό πήρε το όνομά του από το κρυφό σχολειό που λέγεται οτι λειτουργούσε στο νησί την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Τα νερά στις παραλίες τους είναι ιδανικά για διάφορα παιχνίδια θαλάσσης και sup και εννοείται για φωτογραφίες με action cameras ή ακόμα και με drone, επομένως η συμβουλή μου είναι να ρωτήσετε από πριν τους skippers του σκάφους αν προσφέρουν κάτι από αυτά, όπως στην δική μου περίπτωση. Αν δεν υπάρχει σκάφος κάποιος μπορεί να επισκεφτεί τις νησίδες με θαλάσσιο ποδήλατο, τζετ σκι ή κανό και φυσικά να πάρει μαζί του οτιδήποτε πιστεύει οτι θα χρειαστεί καθώς δεν υπάρχουν υποδομές εκεί. Εγώ είχα ξεγνοιάσει και από αυτό γιατί το σκάφος παρήχε από σνακς και φρούτα, μέχρι κυρίως γεύμα, αναψυκτικά και κρασί-απαραίτητα αφού είχα ζητήσει κρουαζιέρα 8ωρης διάρκειας για να μπορέσω να επισκεφτώ όσο το δυνατόν περισσότερα μέρη και να γίνει το ρεπορτάζ πληρέστερο φυσικά. 

Επόμενος προορισμός, η πανέμορφη παραλία με το μακάβριο όνομα, το Νεκροταφείο, μόλις 15 λεπτά από το λιμάνι του Ναυπλίου. Πρόκειται για μια καλά κρυμμένη, μικρή ακρογιαλιά με χρυσαφένια αμμουδιά και νερά που θυμίζουν Ιόνιο Πέλαγος, η οποία περιβάλλεται από καταπράσινα δέντρα. Ο λόγος που έχει αυτό το ιδιαίτερο όνομα είναι οτι στην πίσω πλευρά της βρίσκεται ένα νεκροταφείο. Έχει να κάνει με το mindset του επισκέπτη τώρα αν θα σταθεί στο νεκροταφείο από πίσω ή στο ατελείωτο και ειδυλλιακό μπλε που απλώνεται μπροστά της.

Με το σκάφος μας συναντήσαμε αρκετούς, συνεχόμενους κολπίσκους με ήσυχες, αμμουδερές παραλίες που δεν έχουν όλες όνομα, ανάμεσα στο Ξηροπήγαδο και στο Κιβέρι και στη διαδρομή από την Αργολίδα προς το Άστρος. Θα αναφέρω ενδεικτικά αυτή του Ανάβαλου, που πήρε το όνομά της από τη γνωστή υποθαλάσσια πηγή γλυκού νερού με το ομώνυμο όνομα και την προσωπική μου αγαπημένη, τις Βίλλες, που μπορείς επίσης να προσεγγίσεις κατεβαίνοντας μια στριφογυριστή σιδερένια σκάλα η οποία ξεκινά μέσα σε έναν μικρό ελαιώνα. Πατώντας το πόδι σου εκεί, ο χρόνος σταματά για λίγο.

Συμπέρασμα; Ιδιαίτερες παραλίες στην περιοχή υπάρχουν, αυτό που χρειάζεται για τις ανακαλύψεις είναι όρεξη και όπως λένε και οι Ρόδες στο τραγούδι Κιούμπρικ «Να 'χα μονάχα λίγο αγάπη και χρόνο και λίγα φράγκα...»