Για τον Βαλεντίνο επιλέγουμε Βιέννη

Η ζεστή χαρακτηριστική φωνή του Φρανκ Σινάτρα ακούγεται από τα μεγάφωνα των κινητών, των υπολογιστών, των τηλεοράσεων. Τα σουπερμάρκετ και τα καφέ γεμίζουν με ροζ και κόκκινα σοκολατάκια, κρασιά και σαμπάνιες. Αρκουδάκια και τριαντάφυλλα ολοκληρώνουν τον διάκοσμο. Ουρές στα κοσμηματοπωλεία για last minute shopping. Love is in the air. Όταν ακούμε Βαλεντίνο, η σκέψη μας πάει στο μποέμ Παρίσι, στην ιστορική Ρώμη ή ακόμα και στην άγρυπνη Νέα Υόρκη. Τη Βιέννη, όμως, την έχουμε συνδέσει με τα Χριστούγεννα και με την Πρωτοχρονιά (δεν είναι ψέμα ότι ο διάκοσμος ξεκινάει από τον Οκτώβριο): στην πραγματικότητα με το που τελειώνει η χριστουγεννιάτικη σεζόν, η διακόσμηση στις βιτρίνες αλλάζει και ο έρωτας πετάει γύρω από την Πλατεία του Αγίου Στεφάνου, περιμένοντας να ρίξει τα βέλη του. Στη Βιέννη δεν γιορτάζουν τον Βαλεντίνο μόνο στις 14 Φεβρουαρίου, αλλά όλο το πρώτο μισό του μήνα.

Δεν είναι ψέμα ότι η Βιέννη έχει χαρακτηριστεί με πολλούς τρόπους «πόλη από παραμύθι», «αυτοκρατορική», «ιστορική». Μια γνωστή μου, μάλιστα, που ζει εκεί, λέει πως έχει τον αέρα της «οργανωμένης Ιταλίας». Από την πρώτη στιγμή για εμένα η Βιέννη ήταν σαν τον Μυστικό Κήπο. Ένας τόπος ο οποίος συνδυάζει την κλασσική αρχιτεκτονική και το Bauhaus, όπου η κλασσική μουσική είναι μέρος ακόμα και του σιδηρόδρομου - όταν ξεκινούν τα τρένα του S-Bahn ακούγονται μελωδικές κλίμακες, ένας φόρος τιμής για όλους τους μουσικούς που φιλοξένησε η Βιέννη. Δεν είναι τυχαίο ότι για χρόνια η Βιέννη ήταν πρώτη σε ratings για την καλύτερη ποιότητα ζωής. Έχει κάτι για όλους, από το urban στοιχείο μέχρι τα πάρκα - «δάση», όπου είχα την ευκαιρία να δω για πρώτη από κοντά σκίουρο!

Η καθημερινότητά μου είναι, με λίγα λόγια, ρουτίνα: τις περισσότερες μέρες ξυπνάω από τα χαράματα για να περπατήσω μέχρι το μετρό στο πυκνό σκοτάδι και την πρωινή πάχνη. Όλος παραδόξως, δεν νιώθω φόβο - έχει τόση κίνηση έξω, αυτοκίνητα, κόσμος που τρέχει να προλάβει το τρένο και το μετρό… Είναι μια πόλη στην οποία δεν αξίζει η μετακίνηση με αυτοκίνητο. Με τα μέσα, π.χ. με το πολύ καλά σχεδιασμένο μετρό, φτάνεις παντού και γρήγορα. Είναι μια δικτυωμένη πόλη, με κεντρική τοποθεσία στην Ευρώπη, ώστε σε μια ώρα είσαι Μπρατισλάβα για βόλτα και καφέ.

Το σύστημα του Μετρό το ξέρω πια σχεδόν τόσο καλά όσο την παλάμη του χεριού μου - δεν έχω φτάσει ακόμα στο επίπεδο του Sherlock Holmes (αναφέρομαι στην αριστουργηματική σειρά με τον Cumberbatch), αλλά το έχω βάλει στόχο.

Ενώ έξω κάνει -πολύ- κρύο, στις αποβάθρες και τον συρμό τα καλοριφέρ καίνε στο φουλ! Μιας και οι άνθρωποι εδώ κοιτάνε τη δουλειά τους -ακόμα και με πιτζάμα να έβγαινε κάποιος έξω, δεν θα του έδινε κανείς σημασία- τουλάχιστον δεν με κοιτάει κανείς περίεργα που ιδρώνω και αναγκάζομαι να βγάλω το παλτό μου. Η σχέση μου με το τρένο είναι και ολίγον τι… συναρπαστική. Η εστία μου είναι δίπλα στον σταθμό του τρένου. Να αναφέρω κιόλας ότι το δωμάτιο αποτελείται κατά κύριο λόγο από ξύλο οπότε κάθε φορά που περνάει το τρένο, ταρακουνιέται το κτίριο. Στην αρχή ήταν δύσκολο να ξεπεράσω τον φόβο που είχα για «ταρακουνήματα» στην Αθήνα, αλλά μετά από λίγο μπορείς να συνηθίσεις ακόμα και αυτό.

Κάθε αρχή και δύσκολη, ειδικά όσον αφορά τα εστιατόρια και τα καφέ. Σιγά σιγά μαθαίνω ποια είναι τα τουριστικά και ποια τα μαγαζιά που προτιμούν οι κάτοικοι, ποια πρέπει να αποφεύγω και ποια έχουν την καλύτερη ποιότητα. Οι πειρασμοί σε ακολουθούν όπου και να πας, από Sachertorte, Esterházy-Torte και σοκολάτες όλων των ειδών με το προσωπάκι του Mozart, έως το Schnitzel με το ψηλό ποτήρι μπίρας, ακόμα και να ενδώσεις, δεν νιώθεις το λίπος να γίνεται ένα με εσένα, όπως θα έλεγε και ένας καλός μου φίλος, μιας και σε αυτή τη πόλη κάνεις 10.000 βήματα χωρίς να το καταλάβεις.

 

Μεγάλωσα με ταινίες και σειρές με πλάνα από γυμνά δέντρα περικυκλωμένα από τα πεσμένα πορτοκαλό-καφέ φύλλα που, όταν το έζησα, τότε μόνο κατάλαβα ότι το να πηγαίνουν στο πάρκο και να κάθονται είτε με φίλους, ή με συντροφιά ένα καλό βιβλίο, ακόμα και δουλεύοντας στον υπολογιστή, είναι μέρος της καθημερινότητάς τους. Πρέπει να τους έκανε εντύπωση το πόση ώρα παρατηρούσα τα πεσμένα κάστανα…

Η Βιέννη έχει ιστορικό χαρακτήρα. Μια από τις αγαπημένες μου βόλτες είναι αυτή μέσω της γνωστής Herrengasse, στην οποία βρίσκεται και το Café Central. Αυτόν τον δρόμο, μπορείς να τον εκτιμήσεις πραγματικά μόνο κατά την διάρκεια της αυγής- κυριαρχεί μια γλυκιά ησυχία, πριν καταφτάσουν τα πλήθη τουριστών και εργαζομένων, αλλά και πάλι υπάρχει μια σχετική κίνηση, ειδικότερα από τους ανθρώπους, που τρέχουν να σταθούν στην ουρά περιμένοντας να ανοίξει το σουπερμάρκετ. Η πρωινή πάχνη σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι σε ταινία του WoodyAllen… Περιμένεις πως και πως να πεταχτούν άντρες με τα κουστούμια, τις τιράντες και τα κασκέτα τους και οι γυναίκες με τις γούνες και τα παστέλ φορέματα. Οι αμαξάδες που ξεναγούν τους τουρίστες στην πόλη σε «μπερδεύουν» και περιμένεις ότι από στιγμή σε στιγμή θα εμφανιστεί η Πριγκίπισσα Σίσσυ από κάποιο στενό.

Γλυκά και καφέδες στην αλυσίδα Aida με τα ροζ ζαχαροπλαστεία, βόλτες στους κήπους και στα παλάτια του Schönbrunn και του Belvedere, ρομαντικά δείπνα στα πολλά εστιατόρια της πόλης ή και μια επίσκεψη στην όπερα, η Βιέννη προσφέρει πολλές επιλογές για να γιορτάσει κανείς τον Βαλεντίνο, μόνος ή με τον significant other, όπως θα λέγαμε στα αγγλικά. Ακόμα και στα ψώνια, οι πωλητές προσφέρουν κάρτες με ευχές για τον Βαλεντίνο. Στην Βιέννη, ο Βαλεντίνος δεν είναι μόνο η γιορτή των ερωτευμένων, είναι μια ευκαιρία για απολαύσει κανείς ποιοτικό χρόνο με τους αγαπημένους του. Και μια καλή δικαιολογία για μακροβούτια στη σοκολάτα. Όπως τραγουδούσε και ο Φρανκ «Each day is Valentine’s day»…