Σπέτσες: Η ντιζάινερ Αλεξάνδρα Τσουκαλά γράφει για το αγαπημένο της νησί στην Athens Voice
Πρωτοπήγα στις Σπέτσες 40 ημερών. Δεν έχω καταγωγή σπετσιώτικη, όμως είναι ο τόπος μου. Μόλις πατήσω το πόδι μου στις Σπέτσες νιώθω καλά. Το κλίμα είναι φιλόξενο, ο παραλιακός δρόμος με τα πολύ ωραία σπίτια, η ήσυχη θάλασσα που είναι ζεστή και μπορείς να κολυμπάς με τις ώρες, τα χρώματα... Δεν έχει πολλές αμμουδιές, όμως και στον Φάρο οι βουτιές από τα βραχάκια είναι θαύμα.
Το πρωί κατεβαίνω στο λιμάνι. Εκεί θα φτάσουν κατά τις 10.30 οι εφημερίδες. Στο παραδοσιακό καφενείο του Σταμπόλη, όπου συχνάζουν ντόπιοι και παραθεριστές, γίνεται η κοινωνικοπολιτική ενημέρωση! Οι εξορμήσεις στη θάλασσα πραγματοποιούνται με μηχανάκια ή με καΐκια· υπάρχει κι ένα λεωφορείο που κάνει κάποια δρομολόγια στην πίσω μεριά του νησιού, στην παραλία των Αγίων Αναργύρων. Στη Ζωγεριά, μετά το μπάνιο, κάθεσαι στο μοναδικό ταβερνάκι και κάτω από τη σκιά των πεύκων, με θέα τον κόλπο και το απίθανο μπλε της θάλασσας, τρως το ίδιο πάντα φαγητό, κοκκινιστό κοτόπουλο.
Στο πίσω μέρος του νησιού κάνουμε μπάνιο στις «πισίνες». Είναι τρεις κόλποι με τόσο ωραία, διάφανα νερά! Το μεσημέρι συνήθως τρώμε πρόχειρα στη θάλασσα, αλλά αν επιστρέψουμε νωρίς δεν υπάρχει πιο ωραίο μέρος από την Εξέδρα του Σιώρα, με θέα το Παλαιό Λιμάνι. Αγαπημένο μου μεσημεριανό φαγητό εκεί είναι το ιμάμ, αλλά και το σνίτσελ (από τα παιδικά μου χρόνια). Τρώμε επίσης στου Χατζή και στον Ταρσανά πολύ ωραία ψάρια. Για σουβλάκια πηγαίνουμε στην πλατεία του Ρολογιού.
Έχουμε και δύο θερινούς κινηματογράφους, οι οποίοι αλλάζουν ταινίες κάθε δύο μέρες. Έτσι ό,τι δεν πρόλαβα να δω το χειμώνα, το βλέπω εκεί. Σύντομα πρόκειται να ανοίξει και το παλιό ξενοδοχείο Ποσειδώνιο, ανακαινισμένο πια. Βασικό, επίσης, το ότι θα βρεις πάντα παρέα. Τουλάχιστον μια φορά κάθε καλοκαίρι πεταγόμαστε να δούμε θέατρο στην Επίδαυρο (μια ώρα δρόμος είναι).
Οι Σπέτσες είναι άγιος τόπος. Γι’ αυτό στεναχωριέμαι πολύ όταν βλέπω τα αυτοκίνητα να αυξάνονται κάθε χρόνο (αν και ο νόμος τα απαγορεύει) ή που δεν έχει λυθεί το θέμα του βιολογικού καθαρισμού. Θα ήθελα να παραμείνουν οι μυρωδιές του πεύκου, της πικροδάφνης και του γιασεμιού, όπως και ο ήχος των αλόγων που σέρνουν τις άμαξες. Να σταματήσει να γεμίζει το βουνό σπίτια.
Είδα ένα όνειρο – τους Σπετσιώτες να ξεσηκώνονται για να προστατεύσουν τις περιουσίες τους, τον τόπο τους. Να φωνάζουν πως δεν έχει πια χώρο. Μακάρι να γίνει πραγματικότητα.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
12°
