Πόρος: Ο δικηγόρος Θάνος Τσιρίκος γράφει για το αγαπημένο του νησί στην Athens Voice
Ο Πόρος. Μοναδικό ή σχεδόν μοναδικό νησί με ανδρικό όνομα στην ελληνική γλώσσα. Κι όμως, τόσο θηλυκό, όσο ελάχιστα.
Μέσα στο πλέγμα των νησιών του Αργοσαρωνικού, δεν έχει τη γεωμετρικότητα των γραμμών της Ύδρας, το κλέος της Αίγινας, την Τσακώνικη αψάδα των Σπετσών. Έχει όμως κάτι που κανένα από τα άλλα νησιά δεν διαθέτει σε λιγότερο ή περισσότερο βαθμό. Απέραντη ηδυπάθεια, αποτέλεσμα της έντονης θηλυκότητάς του.
Η οργιαστική του βλάστηση, το μαλακό τοπίο, οι υποβλητικοί του φωτισμοί, η διαφάνεια της θάλασσας, το δομημένο τοπίο στις καλές στιγμές του, όπως και κάτι ακόμη ανέκφραστο, ευθύνονται γι’ αυτό που ονόμασα πριν θηλυκότητα.
Ιδανικό μέρος για ερωτευμένους ή όσους ποθούν να ερωτευτούν. Αλλά και για κάθε του επισκέπτη είναι ένα σοφό αλλά εύκολο να καταλάβει κανείς βιβλίο, πηγή γνώσης και καλλιέργειας. Από τον Δημοσθένη που αυτοκτονεί στο ναό του Ποσειδώνα, σηματοδοτώντας το τέλος της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, στον «Ρώσικο Μύλο» των Ορλοφικών, τους ναυμάχους του ’21 –στα ψηλά και τα χαμηλά τους–, τον Ναύσταθμο (μετά Προγυμναστήριο και σήμερα Κέντρο Νεοσύλλεκτων), στον Κωνσταντίνο Παρθένη και τις αγιογραφίες του στη Μητρόπολη· το θωρηκτό ΑΒΕΡΩΦ, που το 1944 επαναπατρίζει την κυβέρνηση από την εξορία και μετά αράζει μπρος στο Προγυμναστήριο για χρόνια, τον Γιώργο Σεφέρη και τις παραμονές του στη Γαλήνη, ιδιαίτερα το 1945, μαζί με το κομμάτι του έργου του που γεννιέται εκεί (π.χ. Κίχλη), τον Μαρκ Σαγκάλ και τις ζωγραφικές αποτυπώσεις ενός Πόρου που πλέει στα αιθέρια, τον Μίνω Αργυράκη και τις γαργαλιστικές περιγραφές του νησιού της ανεπανάληπτης δεκαετίας 1950-1960, όλοι κι όλα κατατείνουν και αποδεικνύουν τούτο.
Το τοπίο, το δομημένο εννοώ, ως επί το πλείστον διατηρεί μία ομοιογένεια, αυτό που λέμε τοπικό χρώμα, μετά από ηρωικούς αγώνες λίγων φωτισμένων και την αποδοχή της προσωρινής θυσίας του άμεσου κέρδους από τους πολλούς.
Γύρω γύρω το αμιγώς νησιωτικό σύμπλεγμα με σπίτια κυρίως πελοποννησιακό-ιαπωνικού ρυθμού, όπως έλεγε ένας φίλος μεγάλος αρχιτέκτων, με αυλές, σοκάκια, σκαλοπάτια, που διακόπτονται από προγενέστερα (λίγα) παλαιότερα του δευτέρου μισού του ΙΘ΄ αιώνα κτίσματα· όλη η γκάμα του εκλεκτικισμού από την εμβληματική Δραγουμέικη έπαυλη Γαλήνη, έργο του Αναστάση Μεταξά, διάφορα κτίρια πιο κλασικίζοντα στο πρόσωπο της παραλίας, όπως της ΕΤΕ, οικία Κορυζή (νυν Μουσείο), οικία Παπαδοπούλου, αλλά και δημόσια κτίρια όπως Δημοτικό Σχολείο, κρήνες, εκκλησίες, μνημείο, Γιουνγκ στιλ οικία Διαμαντόπουλου, μέχρι σχεδόν σύγχρονα κτίρια, όπως το πρώην Ξενία του Άρη Κωνσταντινίδη, πριν τις επεκτάσεις.
Ο Πόρος όμως είναι και ένα συνεχές πολιτιστικό γίγνεσθαι με τις γκαλερί του, τις πολιτιστικές του εκδηλώσεις κ.λπ.
Και τελευταίο αλλά όχι έσχατο, ο Πόρος είναι και ένα συνεχές πανηγύρι, από ταβέρνα σε ταβέρνα, ουζάδικα, μαγέρικα, αλλά και μπαράκια, ντίσκο, σε συνδυασμό με θαλάσσια σπορ, βαρκάδες και βουτιές σε γραφικά ακρογιάλια. Μία ώρα από την Αθήνα.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
12°
