Η τραγουδοποιός Αλεξάνδρα Κλάδη γράφει για τη δική της Κεφαλονιά
Και πού να βρω τώρα φωτογραφία από την Κεφαλονιά; Την εποχή που είχα πάει, η φάση ήταν ακόμα analog. Φιλμ, εκτύπωση και τα λοιπά. Θα ψάξω στα άλμπουμ. Α, τα άλμπουμ είναι σε κούτες λόγω ανακαίνισης. Την πάτησα. Και όσο ψάχνω στις κούτες, στο «λες και βγήκε από τον πόλεμο» σπίτι μου, προσπαθώ να θυμηθώ τις μέρες μου στην Κεφαλονιά. «Πωωω!» λέω από μέσα μου, είναι πολλά τα χρόνια που έχουν περάσει... και αναπόφευκτα σκέφτομαι την ηλικία μου.
Τρεις φορές έχω πάει στην Κεφαλονιά, μα πιο πολύ θυμάμαι την πρώτη μου. Ήμουνα πολύ νιάτο, το πολύ 20 χρονών. Μαζί με δυο πρώτες ξαδέρφες και μια φίλη, οι πρώτες μας διακοπές μαζί. Γυναικοπαρέα. Φύγαμε από το λιμάνι του Άγιου Νικόλα της Ζακύνθου με το καραβάκι και σε μία ωρίτσα κατεβήκαμε στο λιμανάκι της Πεσάδας, στο νότιο μέρος του νησιού. Ως Ζακυνθινιά, το τοπίο μου φάνηκε γνώριμο, όπως και η ντοπιολαλιά. «Κεφαλονίτης βλάσφημος, Ζακυνθινός ρουφιάνος και Κερκυραίος κερατάς στον κόσμο δεν είν’ άλλος» λέει ένα (αυτο)σαρκαστικό τετράστιχο που έχουμε στα Επτάνησα. Είμαστε μια κουλτούρα, όλα τα νησιά του Ιονίου. Ιταλοφέρνουμε. Τάλε κουάλε, ούνα φάτσα ούνα ράτσα. Έχουμε τις καντάδες μας, τις μαντολινάτες μας, τις φιλαρμονικές μας, τους ποιητές και τους συνθέτες μας, την ιδιαίτερη και ξεχωριστή από όλη την υπόλοιπη Ελλάδα εκκλησιαστική μουσική μας, τα ξακουστά καρναβάλια μας, τη βλαστήμια και τον χαβαλέ, την τραγουδιστή διάλεκτό μας, τα γαλαζοπράσινα νερά, τις άσπρες αμμουδιές, τα πεύκα, τα κοκκινιστά μας, τις σταφίδες και το λάδι μας. Με λίγα λόγια, πήγα για διακοπές στους γείτονες (!).
Η διαδρομή για το κάμπινγκ ήταν ταυτόχρονα συναρπαστική και τρομακτική. Συναρπαστική γιατί το τοπίο σού έκοβε την ανάσα, τρομακτική γιατί καθώς ανεβαίναμε τον Αίνο, το μεγαλύτερο βουνό του νησιού, ο δρόμος ήταν γεμάτος επικίνδυνες στροφές και από τη μια πλευρά του δρόμου σε χώριζε από τον γκρεμό ένα μόνο μικρό καγκελάκι. Με δευτέρα λοιπόν στο αμάξι, τέσσερις κοπέλες πάνε στη Σάμη όπου βρίσκεται το οργανωμένο κάμπινγκ. Εννοείται πως από το πρώτο βράδυ οι διπλανοί μάς έκαναν την παρατήρηση για τα χάχανα και τα γέλια που βγαίνανε από τη σκηνή μας. Έπεσε πολύ γέλιο σε εκείνες τις διακοπές. Στον Μύρτο, την πιο γνωστή παραλία του νησιού με τα καταπληκτικά νερά σε ανοιχτό γαλάζιο –όπως το λέω εγώ σουπλίν–, διαδραματίστηκε μια ιστορία που ακόμα τη θυμάμαι και ακόμα τη διηγούμαι στις παρέες: Βρήκαμε μια θέση στην παραλία και αρχίσαμε την ηλιοθεραπεία. Είπαμε να το παίξουμε τουρίστριες και κάναμε τόπλες, μόνο όμως ξαπλωτά και ως επί το πλείστον μπρούμητα στην πετσέτα. Ήμασταν πολύ κότες για να σηκωθούμε από την πετσέτα και να βουτήξουμε χωρίς το πάνω μέρος του μαγιό. Τόπλες «my ass», δηλαδή. Όταν θέλαμε να βουτήξουμε, βάζαμε το μαγιουδάκι και μπλουμ. Μετά από κάποια ώρα και ενώ είχαμε ήδη ψηθεί κάτω από τον ήλιο, σε ανύποπτο χρόνο ένα πελώριο κύμα μάς πλάκωσε και στο φεύγα πήρε μαζί του και όλα μας τα πράγματα. Κινητά, πορτοφόλια, σαγιονάρες, πετσέτες, γυαλιά, καπέλα και κυρίως, μα κυρίως... το πάνω μέρος του μαγιό. Και να τρέχουμε, με τα στήθη να κυματίζουνε ελεύθερα και ατίθασα –σκηνή σε slow motion– να προλάβουμε τα πράγματα πριν χαθούν μέσα στη θάλασσα. Πάει το κινητό, πάει και το δίπλωμα. Με ντροπή και γέλια μαζέψαμε ό,τι απόμεινε και φύγαμε. Θέατρο γίναμε πάλι.
Κόκορα κοκκινιστό με μακαρόνια το βράδυ στην ταβέρνα με τις καντάδες. Και κρασί, πολύ κρασί, χύμα, ντόπιο, λευκό. Και τραγούδι, πολύ τραγούδι. Είμαστε μια κουλτούρα, το είπαμε, μας συγκινούν τα ίδια. Μπάσταρδα των Ενετών. Θέατρο, χορός, μουσική, τραγούδι. Και το ζούνε οι Επτανήσιοι μέχρι το μεδούλι. Δεν αστειεύονται. Τραγουδάνε και τραντάζει η γης. Και τραγουδάνε για τον έρωτα, μόνο γι’ αυτόν τραγουδούν, γι’ αυτόν ζουν και ανασαίνουν.
Φισκάρδο, μια μικρή Βενετία. Εκεί η Κεφαλονιά είναι αρχόντισσα, κοσμοπολίτισσα, με φινέτσα και χάρη. Σε φλερτάρει και σε κερδίζει με την πρώτη ματιά. Χάζευα τα ιστιοπλοϊκά και αναλογιζόμουν πώς θα ήταν να έκανα διακοπές με ένα από αυτά. Αποφάσισα, τελικά, καθώς κατέβαζα λαίμαργα τα καλαμαράκια της κυρά Τασίας, πως θα ήταν ωραία.
Ωραίες ήταν και οι τρεις φορές που πήγα στην Κεφαλονιά. Λένε ότι οι Κεφαλονίτες δεν τους πολυθέλουν τους τουρίστες, κάτι που δεν ξέρω αν ισχύει, αλλά και να ισχύει, ούτε και εγώ γενικά πολυθέλω κανέναν, οπότε όλα καλά.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
