Οι Παξοί του Γιάννη Ράπτη (Mi-Ro)

Μέσα Ιουνίου κλείνουν τα σχολεία και κατευθείαν στη γιαγιά, στους Παξούς. Σε εκείνο το σπίτι ανάμεσα σε υπεραιωνόβια ελιόδεντρα που έριχναν απλόχερα τη σκιά τους, φιλοξενούσαν μυριάδες τζιτζίκια και δρόσιζαν τα καλοκαίρια μου. Ανεμελιά, βόλτες με το ποδήλατο ανάμεσα στα κυπαρίσσια, σκισμένα γόνατα και μυρωδιά από καρπούζι. Τα πρώτα καλοκαίρια που ήταν δύο μόνο ερωτήσεις: Εσύ πόσα μπάνια; Και πόσα παγωτά; 

Το Αιγαίο των ποιητών είχε πάντα τη γοητεία του. Το λευκό, το μπλε, το φως. Πέρασαν χρόνια για να καταλάβω ότι το δικό μου φως είναι εκείνο που τρύπωνε ανάμεσα από το πράσινο της ελιάς στο παράθυρό μου στο σπίτι της γιαγιάς τα πρωινά, που έλουζε τη θάλασσα τα μεσημέρια, που καθρεφτιζόταν στα διάφανα νερά και έφτιαχνε χρώματα αναρίθμητα, μοναδικά που γαληνεύουν την ψυχή και τον νου. Και όταν έπεφτε η νύχτα, το φως των αστεριών, Θεέ μου, τι ουρανός! 

Από τότε που κατάλαβα ότι αυτό το φως κουβαλάω μέσα μου, κάθε καλοκαίρι πηγαίνω στους Παξούς, στο νησί που δεν «βουλιάζει» ποτέ από κόσμο αφού οι περισσότεροι επισκέπτες φτάνουν σε αυτό με ιστιοπλοϊκά σκάφη. Απολαμβάνω τις διαδρομές ανάμεσα σε κατάφυτους δρόμους μεταξύ των τριών μικρών λιμανιών του, τον Γάιο, τη Λάκκα και τον Λογγό. Περνάω ανάμεσα από μικρούς οικισμούς με απαράλλαχτη την αισθητική τους από τότε που ήμουν παιδί και στα αυτιά μου ο ίδιος πάντα ασίγαστος ήχος απ’ τα τζιτζίκια. 

Πρωινό στον Γάιο ή στα Μαγαζιά, καφέ και χάζι των περαστικών. Η πρώτη βουτιά στο Γαλάζιο, στην παραλία με τη λευκή άμμο και τα διάφανα νερά. Αυτή είναι η τελετή έναρξης του καλοκαιριού.  Έπειτα, πέρασμα από τις γνωστές παραλίες όπως το Βουτούμι των Αντιπάξων και το Κηπιάδι των Παξών, και τις άγνωστες αλλά και άγριες παραλίες όπως ο Πλάνος, απόκρημνες ακόμα και «μυστικές» παραλίες καθώς κάθε δρομάκι, κάθε στενό καταλήγει σε μια θάλασσα που μοιάζει να με περιμένει. Στον γύρο του νησιού με καραβάκι και μπαίνοντας στις σπηλιές με τα κρυστάλλινα νερά και την τόση ομορφιά αντιλαμβάνομαι τη λογική πίσω από τον μύθο που λέει ότι ο Ποσειδώνας, χτυπώντας με την τρίαινά του, απέκοψε το μικρό αυτό κομμάτι γης από την Κέρκυρα για να ζήσει σε αυτό το σκηνικό τον έρωτά του με την Αμφιτρίτη.

Οι Παξοί είναι στη μεσημεριανή ραστώνη δίπλα στη θάλασσα να απολαμβάνει κανείς τα θαλασσινά που νωρίς το πρωί ψάρεψαν οι ψαράδες του νησιού. Το ηλιοβασίλεμα στον Ερημίτη με το αλάτι της θάλασσας ακόμα στο δέρμα και τα χρώματα του ήλιου που χάνεται στα μάτια και που ποτέ δεν μπόρεσα να απαθανατίσω σε μια φωτογραφία. Τα βράδια καταλήγω στο γραφικό λιμανάκι του Λογγού για βόλτα και φαγητό με φίλους. 
Εκείνο το φως των παιδικών μου χρόνων, το μυθικό τοπίο, τα χρώματα, η φινέτσα, το ανεπιτήδευτο του νησιού θα με οδηγούν κάθε χρόνο στους δικούς μου Παξούς. 

* Ο Γιάννης Ράπτης είναι co-founder/head designer των Mi-Ro designers.

Βρείτε τον καλοκαιρινό οδηγό των Παξών εδώ.