Το μοντέλο Ρος Γεωργίου γράφει για τη δική της Νάξο
Είναι αµέτρητοι οι λόγοι για τους οποίους είµαι δεµένη µε τη Νάξο. Πρώτος και κυριότερος είναι ότι πέρασα σε αυτό το νησί, και πιο συγκεκριµένα στον Μάραγκα, τα παιδικά και εφηβικά µου χρόνια µε απίστευτη ανεµελιά. Οι αναµνήσεις από αυτό το µέρος θα µείνουν πάντα ως κάτι πολύ γλυκό και αγνό. Ως νεαρή, όπως καταλαβαίνετε, δεν θα µπορούσα να σας βοηθήσω σαν guide του νησιού. Νοµίζω το τελευταίο πράγµα που το νοιάζει ένα παιδί είναι πού θα φάει και πού θα πάει. Αρκεί να περνάει καλά. (Ψέµατα λέω, το νοιάζει σίγουρα να πάει στις νεροτσουλήθρες της Νάξου και στο Waffle House στη Χώρα.)
Ρος Γεωργίου
Ρος Γεωργίου
Ως ενήλικας βέβαια που πήγα ύστερα και ως travel junkie που είµαι, έπρεπε να ανακαλύψω και άλλα µέρη του πολυαγαπηµένου µου νησιού. Πηγαίνοντας προς τη παραλία Xαβάη είδα έναν µεγάλο κύριο να κάθεται έξω από την καντίνα για να ξαποστάσει µε δυο µεγάλες πλαστικές σακούλες. Τον προσέγγισα και µου είπε πως πουλάει τυρί. Όλη µέρα από το πρωί µέχρι αργά το µεσηµέρι κάνει µια διαδροµή µέσα στον ήλιο, µε τις σακούλες του, µε µοναδικό σκοπό να πουλήσει το µη παστεριωµένο τυρί του. Μου έκανε τροµερή εντύπωση και αναρωτιόµουνα αν τέτοιοι άνθρωποι είναι προς εξαφάνιση. Και αν αυτό που έζησα και γνώρισα είναι κάτι σπάνιο. Συνεχίζοντας τη µέρα µας, µετά από µια βουτιά στη παραλία της Χαβάη, πήγαµε να φάµε στη ταβέρνα Η Αξιώτισσα στην οποία ό,τι και να πάρεις δεν θα το µετανιώσεις. Μου δίνει πάντα απίστευτη χαρά όταν τρώω καλά και αυτή τη χαρά δεν θα τη στερηθείς στη συγκεκριµένη ταβέρνα. (Tip: επειδή δεν τη ξέρω µόνο εγώ δυστυχώς, πρέπει να κλείσεις τραπέζι για να σιγουρευτείς ότι θα κάτσεις). Για να κλείσω, νοµίζω ότι τίποτα δεν ξεπερνά την εµπειρία στον Μάραγκα. Να ξυπνάς και απλά να περνάς έναν δρόµο και να βρίσκεσαι σε µια παραδεισένια και ήσυχη παραλία. Να τρως µετά στην ταβέρνα του Μάραγκα και µετά πάλι παραλία. Εδώ µιλάµε βέβαια για µία µέρα ξεκούρασης και όχι µέρα εξόρµησης. Τα έχει και τα δύο πάντως η Νάξος. Ανάλογα τα κέφια!
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
17°
