«Θα ήταν αδύνατον να βάλεις πλώρη για την Ιθάκη και να μην αισθανθείς πως η σκέψη και η καρδιά σου βρίσκονται ξαφνικά προς αναζήτηση του μύθου ή της μυσταγωγίας που περιβάλλει το νησί»
Το μοντέλο, Αγγελική Τσιώνου γράφει για τη δική της Ιθάκη.
Circa 2017. Μέσα σε κύματα και αέρηδες, βάλαμε πλώρη με την αγαπητή μου φίλη Χριστιάνα, για το Ιόνιο πέλαγος. Προορισμός μας ένα από τα νησιά των Επτανήσων, γνωστό το άκουσμά του μέσα στα ποιήματα του Ομήρου, γέννημα-θρέμμα της μυθολογίας μας, το αναζητούσα πάντοτε στα όνειρά μου. Θα ήταν αδύνατον να βάλεις πλώρη για την Ιθάκη και να μην αισθανθείς πως η σκέψη και η καρδιά σου βρίσκονται ξαφνικά προς αναζήτηση του μύθου ή της μυσταγωγίας που περιβάλλει το νησί. Στη θύμησή μου ήρθαν τα λόγια που κάποτε μού πρόσφερε ως συμβουλή η αγαπημένη μου γιαγιά Αγγελική, σχετικά με ταξίδια αναψυχής. Ήχησαν σαν προφητεία της Πυθίας στη σκέψη μου: «Διακοπές χωρίς περιπέτεια δεν πρόκειται να σου μείνουν αξέχαστες. Το απρόσμενο και διαφορετικό που θα συμβεί είναι αυτό που κάνει τις στιγμές ξεχωριστές και τις θυμάσαι για πάντα».
Το ομώνυμο ποίημα του Καβάφη με προτρέπει να ευχηθώ να είναι μακρύς ο δρόμος μου προς τα εκεί. Θα ήταν φύσει αδύνατον το μικρό μας ταξίδι να παρομοιαστεί με την ομηρική περιπέτεια 10 χρόνων ταξιδιού του Οδυσσέα, ωστόσο απόφερε έντονες αναμνήσεις και εικόνες που θεωρούνται αναπόσπαστο κομμάτι εκείνων των διακοπών, αλλά και μιας εμπειρίας που παραμένει ακόμη και σήμερα μοναδική. Σαν να ήταν γραφτό η μετάβασή μας στο νησί να γίνει με πλοίο ονόματι «Οδυσσέας». Βρεθήκαμε μπροστά στο Βαθύ, ένα από τα πιο γραφικά και καταπράσινα λιμάνια που έχω ποτέ αντικρίσει. Ο «Οδυσσέας» που μας μετέφερε άφησε την τελευταία του πνοή μπαίνοντας στο λιμάνι και ενώ αφήσαμε τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες πίσω, η περιπέτεια της Ιθάκης μάς περίμενε.
Είχαμε προγραμματίσει ταξίδι λίγων ημερών, αλλά η βλάβη του σκάφους απεδείχθη καθοριστική στην επέκταση αυτών των διακοπών. Αποφασίσαμε να επισκεφτούμε κάθε μέρα και άλλη παραλία, ακόμα κι εκείνες που αρκετοί μας πρότειναν να αποφύγουμε, λόγω συνωστισμού. Εμείς, αντιθέτως, τις βρήκαμε μοναχικές, με ελάχιστους έως καθόλου λουόμενους, και απολαύσαμε ώρες ηρεμίας με μοναδική μουσική υπόκρουση την άφιξη των κυμάτων. Άλλοτε πεζή και άλλοτε με ωτοστόπ, καταφέραμε να δούμε μοναδικά μέρη του νησιού και να γεμίσουμε τα backpack μας με χαλάρωση, αλλά και φρέσκα βότανα και μέλι από το νησί. Το φαγητό ήταν εξαιρετικό, κι όμως θυμάμαι πως υπήρξαν στιγμές που καθίσαμε σε ταβέρνες ξεχνώντας να δώσουμε παραγγελία γιατί το σκηνικό μάς προέτρεπε να αφήσουμε τον χρόνο να κυλήσει χωρίς απαιτήσεις. Στην Ιθάκη ο χρόνος αφιερώνεται στα πιο απλά πράγματα που συμβαίνουν γύρω σου. Οι άνθρωποι είναι καλοσυνάτοι και φιλόξενοι, πολλές φορές γενναιόδωρα μας κερνούσαν κάτι σε κάθε μας αγορά ή παραγγελία, δείχνοντάς μας την εκτίμησή τους που επισκεφθήκαμε το νησί τους. Οι αμέτρητες ομορφιές του νησιού επιστρέφουν στη μνήμη μου σαν καρτ-ποστάλ.
Οι παραλίες σε αγκαλιάζουν με τα τιρκουάζ νερά τους και μέσα σου γεννούν την επιθυμία να αναδυθείς ως μυθικός ήρωας. Θυμάμαι την αίσθηση ότι σ’ αυτό το μέρος ο χρόνος μηδενίζεται – ο ρυθμός αργός, που σε κάνει να ξεχνάς αν είχες ποτέ στρες ή άγχος. Φυσικά όπου κι αν βρεθείς, αν έχεις την κατάλληλη παρέα, θα περάσεις όμορφα. Την Ιθάκη όμως δεν μπορείς να την κοιτάξεις στα μάτια ως δεδομένη.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
