Η Κάσος του Βαρδή Μαρινάκη

Η Κάσος είναι ένα απομακρυσμένο νησί στα δεξιά της Κρήτης, στην άκρη του Αιγαίου. Αν τραβήξεις μια γραμμή κάτω από την Κάσο βρίσκει Αίγυπτο εξ ου και οι τόσοι Αιγυπτιώτες Κασιώτες. Με έντονα απομεινάρια της δεκαετίας του ’50, χωρίς τίποτα δήθεν πάνω της. Για να πας στην Κάσο πρέπει να το έχεις πάρει απόφαση μιας και το ταξίδι διαρκεί περίπου μία μέρα… με ένα καράβι που παραπέμπει στα ταξίδια που κάναμε στο Αιγαίο το ’80. Η γοητεία της Κάσου δεν μετριέται με φωτογραφίες παραλιών, εστιατορίων, ξενοδοχείων κ.τ.λ. Η γοητεία της είναι απροσδιόριστη, όπως είναι και η ίδια η Ανατολή, κι επικεντρώνεται κυρίως στους ανθρώπους της. Ένα νησί που είτε το λατρεύεις είτε αποφασίζεις, αν είσαι πιο κοσμικός, να διαλέξεις κάτι άλλο. Είσαι στην άκρη του Αιγαίου, σε ένα νησί γνωστό για τους μουσικούς του και τα γλέντια του, τα ντολμαδάκια του και τα πανέμορφα χωριά του. Όταν τη σκέφτομαι μου έρχεται στο μυαλό ένας τεράστιος κόκκινος ήλιος πάνω από τους ανεμόμυλους, η ατμόσφαιρα θολή σα να βρίσκεσαι στην Ανατολή, ο απόηχος ντοπιολαλιάς που θυμίζει σκληροπυρηνικά κρητικά συνδυασμένα με… ελληνοαμερικάνικα που προέρχονται από όλους τους Κασιώτες που ζουν Αμερική κι έρχονται πίσω τον Αύγουστο.

Στο νησί μέσα σε λίγες μέρες γνωρίζεις τον περισσότερο κόσμο με τον οποίο δεν χρειάζεται να δίνεις ραντεβού γιατί τα στέκια είναι λίγα και πολύ απλά θα ξαναβρεθείς αργά ή γρήγορα. Καταπληκτικό φαγητό στην ταβέρνα Εμπορειός του Κίκη και στο Μελτέμι για θαλασομεζέδες και μπάνιο στη Χέλατρο με κρυστάλλινα νερά και καιρού επιτρέποντος στην Αντιπέρατο με απόκοσμο τοπίο, όταν δύει ο ήλιος. Παγκόσμια γνωστή παραλία είναι η Αρμάθια με φοβερά γαλάζια νερά.

Νησί στην καρδιά του οικογενειακό. Εμείς το επισκεφθήκαμε καλεσμένοι από τους γονείς της γυναίκας μου και τελικά βάλαμε την Κάσο για πάντα στην καρδιά μας. Τον ένα μήνα που ήμουν εκεί πήγα σε ένα γάμο και μία βάφτιση, δύο γλέντια, η κόρη μου η Μαργαρίτα σε μαθήματα που οργάνωναν για παιδιά, σε παράσταση χορωδίας, κυνήγι του θησαυρού με 35 παιδιά στο Αρβανιτοχώρι διοργανωμένο από τη Μυρτώ τη γυναίκα μου, κάναμε φίλους την Άννα, τον Όλτις και την κόρη τους τη Σοφία, έφαγα 133 ντολμαδάκα, μύρισα άπειρες φορές θυμάρι στον δρόμο για να πάρω κουράγιο και να συνεχίσω να περπατάω και διάβασα το πρώτο βιβλίο της χρονιάς που ήταν το «Ανοιξιάτικο χιόνι» του Γιούκιο Μισίμα.

*Ο Βαρδής Μαρινάκης είναι σκηνοθέτης. Φέτος σκηνοθέτησε τον «Σιωπηλό δρόμο», μία από τις πιο επιτυχημένες σειρές της ελληνικής τηλεόρασης που προβλήθηκε από το MEGA.

Βρείτε τον καλοκαιρινό οδηγό της Κάσου εδώ