O Adventure travel blogger Δημήτρης Καρβέλης γράφει για τη δική του Κάρπαθο.
Έχοντας περάσει μια δύσκολη περίοδο με το συνεχόμενο lockdown στη χώρα μας αναζητούσα έναν προορισμό που θα κυριαρχούσε το φυσικό τοπίο και η θάλασσα. Στην Κάρπαθο, με την άγρια ομορφιά της, βρήκα αυτό που έψαχνα. Λόγω της γεωγραφικής του θέσης το νησί θαρρείς πως είναι αποκομμένο από την υπόλοιπη Ελλάδα. Ακόμη και εντός του νησιού για πολλά χρόνια το βόρειο τμήμα δεν επικοινωνούσε με το νότιο παρά μόνο διά θαλάσσης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να διατηρηθούν τοπικά ήθη και έθιμα του τόπου στο πέρασμα του χρόνου και να μην αλλοιωθεί η λαϊκή παράδοση από τη βιομηχανία του τουρισμού.
Η Κάρπαθος είναι ξακουστή για τα πανηγύρια της και για την τοπική καρπαθική μουσική. Κάθε οικογένεια ήθελε να έχει το δικό της εξωκλήσι και τη μέρα της γιορτής του αγίου να καλούν τους συγχωριανούς σε ολονύχτιο γλέντι. Άνθρωποι αγνοί, ανεπιτήδευτοι, γλεντούν με την ψυχή τους. Πιο ξακουστά πανηγύρια αυτά στους Μενετές και το Απέρι τον Δεκαπενταύγουστο, του Άι Γιάννη Βρουκούντα στις 28 Αυγούστου και της Παναγιάς της Βρυσιάνης στις 8 Σεπτεμβρίου. Κάθε χωριό έχει να δείξει και κάτι μοναδικό. Μιλώντας με τους ανθρώπους αντιλαμβάνομαι το πόσο δεμένοι είναι με τον τόπο τους, πόσο τον αγαπούν και θέλουν να μοιραστούν μαζί σου τις ομορφιές του. Χωριά όμορφα, πολύχρωμα, με τη δική τους αρχιτεκτονική και αρχοντιά. Περπάτησα σχεδόν σε όλα και είχα την τύχη να γνωρίσω ζεστούς και φιλόξενους ανθρώπους που με έβαλαν στο σπίτι τους, όπως η κυρία Καλλιόπη στο Απέρι για να μας δείξει το παραδοσιακό καρπαθικό σπίτι και το πώς ήταν διαμορφωμένο για να εξυπηρετεί τις καθημερινές ανάγκες της οικογένειας. Ο παππούς, έμπορος της εποχής, έχοντας ταξιδέψει αρκετά, κοσμούσε το σπίτι με περίτεχνα έργα λαϊκής τέχνης από τη Σμύρνη και την Αθήνα. Ήταν ένα μικρό ταξίδι στο χρόνο.
Η Όλυμπος της Καρπάθου, ή αλλιώς Έλυμπος όπως ακούγεται στο τοπικό ιδίωμα, είναι ένας τόπος που σέβεται και τιμά τις παραδόσεις του. Τα σπίτια μοιάζουν «κεντημένα» πάνω στο βουνό, όλα με τον δικό τους φούρνο, με τον δικό τους ανεμόμυλο. Στους δρόμους συναντώ γυναίκες να φορούν ακόμη την παραδοσιακή φορεσιά, ακόμη και πιο νέα κορίτσια όπως η μικρή Άννα που μας έκανε την τιμή να φορέσει την όμορφη στολή της για να φτιάξει στη συνέχεια μακαρούνες με τη γιαγιά της. Παρεμπιπτόντως ήταν τέλειες, μαγειρεμένες με το παραδοσιακό τρόπο με καραμελωμένο κρεμμύδι, φρέσκο βούτυρο και σιτάκα, παραδοσιακό τυρί του νησιού.
Το βουνό στην Κάρπαθο συναντά τη θάλασσα με τέτοια ευκολία που δεν έχω ξανασυναντήσει σε άλλο ελληνικό νησί μέχρι τώρα. Εναρμονίζονται δημιουργώντας ένα μοναδικό φυσικό τοπίο που με καλούσε να το εξερευνήσω από την πρώτη στιγμή. Αρχές καλοκαιριού όταν πήγα, το νησί δεν είχε ακόμη ούτε καν τους πρώτους επισκέπτες, στις παραλίες επικρατούσε η απόλυτη σιγαλιά που τη διέκοπτε μόνο ο ήχος των ζώων και των κυμάτων. Στιγμές μοναχικότητας σαν αυτές, αφήνω την κάμερα και απολαμβάνω το τοπίο κατακλυσμένος από σκέψεις και ανησυχίες προσπαθώντας να καταλάβω καλύτερα τον κόσμο και να μιλήσω στον εαυτό μου. Το νησί είναι από τα λίγα μέρη που νοσταλγώ. Την επόμενη φορά στόχος μου η εξερεύνηση του άγνωστου βορρά από το Τρίστομο μέχρι τη Σαρία και τον οικισμό των Σαρακινών πειρατών.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
