Η ηθοποιός Ξένια Ντάνια γράφει για τη δική της Αμοργό
Με μερικούς πρόχειρους υπολογισμούς ήταν καλοκαίρι του 2016, είχα ξεκινήσει με την μπάντα μου από Αθήνα για ένα τουρ στις Μικρές Κυκλάδες. Εκεί τη γνώρισα.
Ήταν όμορφη και διαφορετική από τις άλλες, με το που την είδα την ερωτεύτηκα.
Φυσικά δεν ήταν άλλη από την Αμοργό. Με το που φτάνουμε στο λιμάνι ένιωσα ότι κάτι διαφορετικό παίζει σε αυτό το νησί, κοίταξα ψηλά και είδα τα πιο μεγάλα και αφράτα σύννεφα που είχα δει ποτέ αλλά δεν είχε συννεφιά, ήταν εκεί μόνο και μόνο για να σπάσουν τη μονοτονία του καταγάλανου ουρανού. Ξεκινήσαμε για τη Χώρα, εκεί βρίσκονταν το μαγαζί που θα παίζαμε το βράδυ, η διαδρομή ανηφορική με θέα ανεμπόδιστη και στην κορυφή οι μύλοι να δεσπόζουν. Κάπου εδώ έχουμε φτάσει και ξεκινάει το κουβάλημα. Όργανα, ηχεία και καλώδια, αίμα δάκρυα και ιδρώτας, ευτυχώς όμως μας περίμενε ένα καραφάκι δροσερή αμοργιανή ψημένη να μας ζαλίσει να ξεχάσουμε την κούραση.
Μετά από κάμποσα καραφάκια, λοιπόν, πάω μια βόλτα στη Χώρα. Τώρα τι να πω;
Ήμουν μαγεμένη; Ήμουν μεθυσμένη; Θα γίνω γραφική και τετριμμένη, το ξέρω, αλλά είναι η πιο όμορφη Χώρα νησιού που έχω πάει. Γνώμη μου. Να ’ναι τα καλντερίμια της και οι καμάρες της; Να ’ναι οι άνθρωποί της που σε κάνουν να νιώθεις σαν στο σπίτι σου; Μία ανεπιτήδευτη χαλαρή διάθεση σε συντροφεύει και σχεδόν σε αναγκάζει να πεις «εδώ είμαστε» και απλά να αφεθείς στην ομορφιά αυτού του τόπου. Έχει περάσει κάμποση ώρα με εμένα να βολτάρω στα στενάκια εκστασιασμένη, οπότε πάω να ξεκουραστώ γιατί έχουμε και ένα λάιβ να βγάλουμε εις πέρας. Έχει βραδιάσει, ο κόσμος έχει μαζευτεί στο Γιασεμί, έτσι λέγεται το μαγαζί, και ξεκινάμε το παίξιμο. Ήταν το καλύτερο λάιβ που έχω κάνει, ο κόσμος χορεύει, τραγουδάει, δίνω μικρόφωνο στο κοινό, τραγουδάμε μαζί, το μαγαζί είναι γεμάτο και όλοι θέλουν να περάσουν καλά και το καταφέρνουν και με το παραπάνω. Εντάξει, δεν λέω, καλοί ήμασταν και εμείς, αλλά το πιστεύω ότι το νησί κάτι έχει και σε κάνει να αφήνεσαι ή βάζουν κάτι στο νερό και δεν μας το λένε.
Στην Αμοργό έκατσα ένα εικοσιτετράωρο, δεν πήγα σε καμία παραλία και έμεινα μόνο στη Χώρα, παρόλα αυτά κατάφερε να με κάνει να τη σκέφτομαι ακόμα και να ανυπομονώ να ξαναπάω να την ανακαλύψω. Ξέρω ότι έχει υπέροχες παραλίες, φανταστικά μονοπάτια για πεζοπορίες και πολύ καλό φαγητό, όπως πολλά νησιά της Ελλάδας, αλλά την ενέργειά της δεν την έχει κανένα. Η Αμοργός είναι ο απόλυτος καλοκαιρινός μου έρωτας, γρήγορος, έντονος και αξέχαστος. Αχ!
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
11°
