Η επιστροφή του Έλπι και της Δώρας, από το Κέιπ Τάουν διασχίζοντας την Αφρική, έχει ήδη ξεκινήσει. Πρώτη στάση ήταν το Βασίλειο της Σουαζιλάνδης. Ενθουσιασμένοι από τους κατοίκους και όσα είδαν εκεί, μας στέλνουν τις εντυπώσεις τους και όσα προτείνουν σε όποιον πρόκειται να επισκεφτεί τη συγκεκριμένη χώρα.
Το Βασίλειο της Σουαζιλάνδης είναι ένα από τα δύο ανεξάρτητα κρατίδια μέσα στη Νότιο Αφρική και αποτελεί τη μοναδική χώρα στην Αφρική υπό καθεστώς Βασιλείας.
Ο τωρινός Βασιλιάς Mswati lll είναι πολύ δημοφιλής στο λαό καθότι το πρόσωπό του βρίσκεται σε κάθε μαγαζί-εστιατόριο, υφάσματα στις αγορές και διαφημίσεις στο δρόμο. Ίσως για τα δεδομένα μας ακούγεται λίγο περίεργο, όμως στη Σουαζιλάνδη η πολυγαμία είναι συνήθες φαινόμενο και απόλυτα νόμιμη. Ο Βασιλιάς ο ίδιος, έχει 15 γυναίκες, οι οποίες μάλιστα κοστίζουν αρκετά, αφού παραδοσιακά η προίκα μιας κοπέλας αντιστοιχεί με 17 αγελάδες, τις οποίες ο άνδρας προσφέρει στην οικογένεια της νύφης.
Σαν χώρα είναι σχετικά λοφώδης, με εναλλαγές στο τοπίο, από χωράφια ζαχαροκάλαμων και λιβάδια με στάχυα σε συστάδες μπανανόδεντρων, ευκαλύπτων και άλλων εξωτικών δέντρων, όπως αβοκάντο, παπάγια, κλπ.
Πρωτεύουσα της χώρας αποτελεί η μικρή πόλη Μπαμπάν, η οποία είναι και η αφετηρία για τις περισσότερες τουριστικές δραστηριότητες. Οι μετακινήσεις γίνονται με μικρά λεωφορειάκια, με τα οποία σε λίγη ώρα βρίσκεται κανείς στις γειτονικές πόλεις. Από την πρωτεύουσα, στην Βασιλική κοιλάδα Ezulwini, όπου και μείναμε, ήταν μόλις 10χμ.
Οι Σουαζιλανδοί είναι χαμογελαστοί και πολύ φιλικοί. Μην έχοντας γνωρίσει απαρτχάιντ, η στάση τους απέναντι στους ξένους-λευκούς είναι εντελώς διαφορετική από αυτή των Νοτιο-Αφρικανών. Μοιράζονται στοιχεία γλώσσας και κουλτούρας με τους Ζουλού.
Περνώντας από το πολιτιστικό χωριό Matenga, όπου ένα παραδοσιακό χωριό έχει μορφοποιηθεί σε τουριστικό μέρος, μπορέσαμε να μάθουμε περισσότερα για τον τρόπο ζωής των Swazi και να παρακολουθήσουμε χορούς ανδρών και γυναικών. Μέσα στο χωριό κατοικούσε μόνο 1 οικογένεια, δηλαδή ο άντρας-αρχηγός με τα παιδιά και όλες τις γυναίκες του! Οι καλύβες αποτελούνται από έναν θολωτό σκελετό ξύλων δεμένων μεταξύ τους, τα οποία έπειτα καλύπτονται από ένα στρώμα άχυρων το οποίο δεν αφήνει τη βροχή να περάσει μέσα.
Ενδιαφέρον στοιχείο αποτελεί ότι αγόρια και κορίτσια 6-16 χρονών έμεναν σε ξεχωριστές καλύβες και είχαν χωριστές ενασχολήσεις μέχρι το γάμο. Οι γυναίκες μάλιστα δεν επιτρεπόταν να φάνε το κεφάλι ή τα πόδια της αγελάδας γιατί υπήρχε φόβος ότι θα γινόντουσαν εξυπνότερες των ανδρών και θα έφευγαν.
Αξίζει κανείς να περπατήσει στους δρόμους προς τα χωριά Lobamba και Ludzizini για αυθεντική επαφή με τους ντόπιους και την καθημερινότητά τους. Στα αναρίθμητα μικρά μαγαζάκια 2χ2 τετραγωνικών μέτρων φτιαγμένα από ξύλο και άχυρα, αγοράσαμε αρκετά εύγεστα φρούτα, λαχανικά αλλά και κρέας που ψήνεται επί τόπου.
Για αλλαγή τοπίου, συνιστούμε τη μονοήμερη εκδρομή στο βράχο Σιμπέμπε, το δεύτερο μεγαλύτερο μεμονωμένο βράχο στον κόσμο, μετά το Ayers Rock της Αυστραλίας. Η πεζοπορία διαρκεί περίπου 2,5 ώρες μέχρι την κορυφή του γρανιτένιου βράχου και στη διαδρομή υπάρχουν αγροτόσπιτα, λιβάδια και συστάδες αλόης. Η θέα ανταμείβει βέβαια τη δύσκολη διαδρομή, οπότε μην το πολυσκέφτεστε.
Κάτι ακόμα που μας κέντρισε την προσοχή και θεωρούμε must, είναι η επίσκεψη στο διεθνούς φήμης εργοστάσιο κεριών Swazi Candles, όπου κεριά εκατοντάδων χρωμάτων και σχημάτων πλάθονται στο χέρι. Μπορεί κανείς να δει την όλη διαδικασία από κοντά, ακόμα και να φτιάξει με το χέρι του το δικό του κερί-ελέφαντα.
Εάν προτιμάτε περισσότερη επαφή με τη φύση, τα πάρκα της Σουαζιλάνδης πλέον δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους φημισμένους προορισμούς για σαφάρι, όπως Τανζανία, Κένυα, κλπ, με τις τιμές επίσης να κυμαίνονται σε πολύ χαμηλότερα επίπεδα.
Η πολύ ενδιαφέρουσα κουλτούρα των Swazi καθώς και τα πανέμορφα γραφικά τοπία της περιοχής, καθιστούν το Βασίλειο της Σουαζιλάνδης έναν καλά φυλαγμένο μυστικό παράδεισο ο οποίος σίγουρα θα μας μείνει αξέχαστος.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
12°
