24 χρονιά μετά την τελευταία του επίσκεψη ο Σταύρος Κώνσταντινίδης φθάνει στη Σίφνο μια μαγική νύχτα με Πανσέληνο
Έφτασα βράδυ με την μάσκα σφιχτοδεμένη. Νεκρική σιγή. Έχω τη τύχη να ταξιδεύω, στην Ελλάδα απο άκρη σε άκρη σε ανύποπτους χρόνους, χειμώνα - καλοκαίρι κυρίως για δουλειά. Ακόμη και τώρα χωρίς περιορισμούς. Δουλειά μου είναι η φροντίδα μικρών και μεγάλεων πόλεων, νησιών, δρόμων, πλατειών και γειτονιών. Δεν με περίμενε κανείς. Ήμουν μόνος σε ένα σκοτεινό λιμάνι, σε ένα γοητευτικό νησί. Το καράβι είχε αργήσει απελπιστικά. Οι επιβάτες είχαν εξαφανιστεί βιαστικά στους δρόμους της ζωής τους. Της μοναξιάς ή της συντροφιάς. Εγώ ξένος επισκέπτης. Ήταν περασμένες 10 το βράδυ. Μόνη δική μου συντροφιά το αστραφτερό φεγγάρι γεμάτο, σαν τελειότητα της γεωμετρίας του ουρανού. Μία ελάχιστη έκπληξη.
Δεν ήταν ούτε χειμώνας, ούτε άνοιξη. Κρύος νυχτερινός αέρας με τρυπούσε διαγώνια. Η ψυχολογία του ταξιδευτή είναι απροσδόκητη, ασύμμετρη. Είχαν περάσει 24 χρόνια απο την τελευταία επίσκεψη. Φλογερά όνειρα ζωής τότε. Πολύ νεαρός. Είχα επιλέξει το ήρεμο, σοφιστικέ νησί. Η άφιξη και η αναχώρηση είναι έκκεντρες συγκινήσεις πάντα. Ο χρόνος ξαναδίνει νέες ματιές. Ξαναέβλεπα αλλιώς τώρα. Δεν άκουγα τίποτα, προς στιγμή. Ακολούθησα τη σιωπή. Περπάτησα αντικριστά στον φωτεινό κύκλο που μεσουρανούσε. Τον ακολούθησα. Όσο μπορούσα, όσο ήθελα, ίσως δύο - τρία χιλιόμετρα. Κάλεσα ΤΑΧΙ στη μέση της σκοτεινής ανηφόρας, πριν την Απολλωνεία. Φτάνοντας μία μαγική εσωτερική αυλή, ένα νησιώτικο δωμάτιο απλό, και γλάστρες με αγγελικές με περίμενε.
Απέριττη ομορφιά, κρύα, γνήσια. Σκέφτηκα πόσα τέτοια βράδια υπήρξαν. Φτάνοντας νύχτα, φτιάχνοντας μια μικρή λογοτεχνία. Πολλά. Έκανα ένα τσιγάρο στο μπαλκόνι, παρατηρώντας λεπτές αποχρώσεις στο σκοτεινό ορίζοντα. Η κάφτρα σπινθήριζε. Την επομένη είχα συναντήσεις με τους ανθρώπους του νησιού. Με περίμεναν με σεβασμό να βοηθήσω. Γύρισα μαζί τους ολόκληρο το νησί. Αρτεμώνα, Απολλωνεία, Κάστρο, Καμάρες και Λιμάνι. Λίγες ώρες θα έμενα, ένα ηλιόλουστο πρωινό όλο κι όλο, πυκνό και μεστό, και θα επέστρεφα στην Αθήνα. Στον Πειραιά παλι βράδυ αργοπορημένος. Το μεγάλο λιμάνι με πήρε, και με προσγείωσε.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
18°
