Η Ανάφη της Γιούλας Μπούνταλη

Είναι μια ταξιδιωτική ιδιοτροπία: δεν φτάνεις πάντα κάπου όταν ταξιδεύεις. Ακόμα και αν όλες οι ταμπέλες σού λένε ότι έφτασες, ότι για εκεί είχες ξεκινήσει.

Ποιος ξέρει γιατί, ίσως να φταίει ότι την πρώτη φορά που πήγα ήταν άνοιξη –ξαφνικά να βρίσκεσαι από την Ομόνοια μέσα σε ένα πλοίο–, ίσως γιατί ξεκίνησα για κει χωρίς να ξέρω τίποτα, ίσως γιατί βγήκα από τον υπνόσακό μου και είδα ατόφια ξημερώματα παντού, από τη Σαντορίνη και μετά, να καθυστερούν να γίνουν μέρα.

Στην Ανάφη ξύπνησε η ζήλια να ήμουν τόπος. Κάηκα προσπαθώντας να τη δω, περπατώντας στα μονοπάτια που είχαν πέτρες και κάππαρη, και αποφάσισα ότι η άκρη του κόσμου, αν υπάρχει, θα είναι ένας ψηλός βράχος στην άκρη της τελευταίας στεριάς. Αυτός ο βράχος μπορεί να σε σώσει από ό,τι φοβάσαι.

* Η Γιούλα Μπούνταλη είναι ηθοποιός