Αμοργός: Η Χρύσα Βέργη γράφει για το αγαπημένο της νησί στην Athens Voice
Δεν ξέρω αν είναι η µοναδική µεταφυσική της γοητεία, η εκπληκτική της ατµόσφαιρα ή η διάχυτη, ιδιαίτερη ενέργειά της, που µε παρέσυραν από την πρώτη στιγµή, κάνοντάς µε να νιώσω ότι ανήκω εκεί. Πάντως, κάποιοι µιλάνε για την ύπαρξη «µαγνητικών πεδίων» στο νησί. Άλλωστε, η παρουσία της Αµοργού στις σελίδες της Ιστορίας χρονολογείται από την 4η χιλιετία π.Χ.
Αγαπηµένος προορισµός για τους φανατικούς του εναλλακτικού τουρισµού, και για όσους έχουν βαρεθεί το lifestyle και τις mainstream διακοπές, η Αµοργός, στην καρδιά του Αιγαίου, προσφέρει εντυπωσιακά φυσικά τοπία, ψηλές απόκρηµνες πλαγιές, γραφικούς ορµίσκους, κρυφές, µικρές παραλίες για µπάνιο, αλλά και πεζοπορία σε περιπατητικές διαδροµές, yoga, εξερεύνηση του πανέµορφου βυθού, βόλτες µε καΐκια σε ερηµικές παραλίες.
Για µπάνιο στην Καλοταρίτισσα, γιατί είναι αβαθής και απάνεµη. Στη Λεβρωσσό για γυµνισµό, στην Αιγιάλη και την Αγία Άννα του Λικ Μπεσόν, γιατί τα νερά έχουν το χρώµα της ακουαµαρίνας, στον Μούρο για τις δύο υποβρύχιες σπηλιές του. Με το βαρκάκι από τον Άγιο Παύλο στο ακατοίκητο νησάκι της Νικουριάς, όπου βλέπεις τον πολύχρωµο πυθµένα σε όλη τη διαδροµή. Στα Θολάρια, τη Λαγκάδα, τον Ποταµό, τη Χώρα, την Αρκεσίνη για γραφικούς ανεµόµυλους, ενετικά κάστρα, στενά, πλακόστρωτα σοκάκια µε γλάστρες, λουλούδια, φοινικόδεντρα.
Η Χοζοβιώτισσα, ένα βυζαντινό, αρχιτεκτονικό τόλµηµα, πολυώροφο, επιβλητικό και απρόσβλητο, προκαλεί δέος. Θα στριµωχτείς στη στενή της είσοδο και µέσα από τον περίπλοκο, εσωτερικό χώρο της, θα φτάσεις στο καθολικό, όπου η εικόνα της Παναγίας, ιερό κειµήλιο, σώζεται από την εποχή της εικονοµαχίας. Στο αρχονταρίκι, θα σε κεράσουν λουκούµι και το καλύτερο ρακόµελο του νησιού.
Οι Αµοργιανοί αρνήθηκαν να ακολουθήσουν το ρεύµα του µαζικού τουρισµού, εξακολουθούν να είναι αγρότες, κτηνοτρόφοι, ψαράδες. Φιλικοί κι εγκάρδιοι, έχουν κοτσίδα και είναι αλλού. Στα Θολάρια, τα βράδια στα φιλόξενα ουζερί, οι παρέες µπερδεύονται τραγουδώντας, συνοδεύοντας ντόπιους µουσικούς µε βιολιά και λαούτα. Την ίδια ώρα, οι παπάδες στην αυλή της εκκλησίας, κρατώντας τα ράσα ψηλά, παίζουν ποδόσφαιρο µε τα παιδιά.
Η φιλοξενία αυθεντική, µε ντόπια ρακόµελα, µαγευτικά ηλιοβασιλέµατα στο Αιγαίο, µουσικές.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
14°
