Η Σίφνος της Βαλέριας Χριστοδουλίδου

Aπό τη Σίφνο γνώρισα µόνο το Κάστρο σε ένα θαλασσινό ταξίδι µε ιστιοφόρο. Το αυγουστιάτικο ολόγιοµο φεγγάρι γλύκανε τη Θεά Θάλασσα εκείνο το καλοκαίρι, για να µας δεχτεί στην αγκαλιά του ο µικρός παραδεισένιος κόλπος της παραλίας Σεράλια, που παρέα µε τους τοπικούς ανέµους αντιστέκεται τον περισσότερο καιρό να ζωγραφίσει στον καµβά του φτερωτά κατάρτια.  

Τι τύχη! 

Αργότερα έµαθα ότι επρόκειτο για σηµαντικό λιµάνι την περίοδο της Φραγκοκρατίας. Και πως το όνοµα Σεράλια το πήραν από την τούρκικη λέξη «saray», που σηµαίνει παλάτι, ίσως από τα µεγαλοπρεπή κτίσµατα που υπήρχαν στα χρόνια της Τουρκοκρατίας στην κοιλάδα.

Κολύµπησα µέχρι τη µικρή σπηλιά που σαν στόµα ορθάνοιχτο ρουφάει τα κρυστάλλινα νερά, προσφορά αθανασίας στους τεράστιους διψασµένους βράχους. Με το αλµυρό κορµί µου, ανάλαφρο πια, να συνεχίζει το πέταγµά του στον ουρανό της θάλασσας, πήρα λίγη ζωή ακόµη από το ιωδιούχο βάλσαµο και βρέθηκα στην ακτή να αγκαλιάζω την ατελείωτη ενέργεια από το χοντρό βότσαλο της παραλίας, ενώ ο ήλιος µε νανούριζε, αποχαιρετώντας µε µε ένα ζεστό χάδι στην πλάτη.  

Νοµίζω, ξύπνησα ακούγοντας το µαγικό φως του φεγγαριού να µε καλεί κοντά του. Κι εκεί κάπου, στο µεταίχµιο, µε ξεγέλασε το καθάριο είδωλό του στο νερό, αλλά οι φωτισµένοι πια βράχοι της παραλίας µε τα παλάτια αποκάλυψαν το αληθινό του πρόσωπο κι έτσι ξεκίνησα να το συναντήσω ανηφορίζοντας προς το Κάστρο και τον παραδοσιακό φιλόξενο οικισµό µε τα στενά σοκάκια και τα καλντερίµια. 

Στο δρόµο µου συνάντησα το bar του Πειρατή. Κάποιος κουρσάρος θα µαγεύτηκε από τη θέα αυτού του λόφου, σκέφτηκα, κι είπε ότι το ανεκτίµητο αυτό κόσµηµα πρέπει να µείνει εδώ. Και άλλαξε ζωή. 

* Η Βαλέρια Χριστοδουλίδου είναι ηθοποιός