Κίμωλος: Ο Σπύρος Πέγκας γράφει για το αγαπημένο του νησί στην Athens Voice
H αφορµή ήταν η φίλη µου η αρχιτέκτων, η Μαρίτα. Μου είπε για το νέο ξενοδοχείο που έφτιαξε στο νησί. Έναν παλιό µύλο που τον µεταµόρφωσαν σε έναν όµορφο ξενώνα. «Πού βρίσκεται η Κίµωλος;» τη ρώτησα τότε…
€ 3 το εισιτήριο Μήλος-Κίµωλος. Ξαναρώτησα την τιµή, για να σιγουρευτώ. Μια φώκια στο λιµάνι Πολλώνια παίζει µε τα καταπράσινα νερά της Μήλου σαν οιωνός θετικός για τις µέρες που ακολουθούν. Η Αλίκη µάς περιµένει στο λιµάνι, µας αναγνωρίζει αµέσως, οι επισκέπτες είναι λιγοστοί, πιο πολλοί µοιάζουν να είναι οι τουρίστες της ηµέρας. Η σύνδεση µε τη Μήλο µε τη λεγόµενη «παντόφλα» είναι κάθε δύο ώρες. Μας φορτώνει στο τζιπ και σε 10΄ είµαστε στο νέο Μύλο, στην κορυφή της χώρας, όπου η θέα στο απέραντο γαλάζιο εξοντώνει και την τελευταία αστική νεύρωση που µπορεί κανείς να κουβαλάει ακόµα µαζί του. Κρύος καφές µέχρι να ετοιµαστεί το Απάγγειο, το στρογγυλό δωµάτιο στην κορυφή του Μύλου, σύντοµες εξηγήσεις, παραγγελία αυτοκινήτου από Μήλο, ανταλλαγές ιστοριών: «Μου τηλεφώνησε µια κυρία Άντα, κανονίσαµε τα δωµάτια, το έκλεισε όλο, ήταν οι πρώτοι επισκέπτες, δεν µου είπε τίποτα, µέχρι την τελευταία µέρα, ξέρεις θα χρειαστούµε και τα υπόλοιπα δωµάτια για την ασφάλεια του πρωθυπουργού…». Ήταν οι πρώτοι µας επισκέπτες, µόλις είχαµε ανοίξει. Πού θα πάει άραγε φέτος διακοπές ο πρωθυπουργός; Θα πάει;
Η Κίµωλος θυµίζει κάτι από παλιές, παιδικές διακοπές. Ένας τόπος κυκλαδίτικος, που ακόµα δεν έχει µολυνθεί από τον ιό της άπληστης τουριστικής ανάπτυξης. Στην παραλία των άγριων Ελληνικών δεν µπόρεσα να δω τα αρχαία που λένε ότι βρίσκονται στο βυθό και µπορεί να δει κανείς ακόµα και χωρίς µάσκα. Κάναµε, όµως, γυµνοί µπάνιο, µια και είµαστε σχεδόν µόνοι µας σε αυτή την όµορφη παραλία. Στην Αλυκή η υφή της άµµου και τα νερά θυµίζουν διακοπές σε καθαρές, άσπιλες παραλίες της δεκαετίας του ’70. Και οι γεύσεις στο οµώνυµο ταβερνάκι είναι ανάλογες: καθαρή, φρέσκια τροφή. Η παραλία στα Πράσσα είναι τόσο εξωτική και παραδεισένια, που σε συνδυασµό µε τη µοναδική κινητή καντίνα, τις µεξικάνικες µπίρες και τις ψάθινες οµπρέλες νοµίζεις ότι βρίσκεσαι σε µια ήσυχη παραλία της Καραϊβικής. Ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας Το Κύµα –πάνω στην άµµο, κάτω στο λιµάνι στην Ψάθη– είναι ευγενής µε ένα φυσικό και ανεπιτήδευτο τρόπο και αδυνατείς να του αρνηθείς να δοκιµάσεις τα λαδένια που σε κερνάει.
Η Χώρα είναι όµορφη και συνεχίζει να ζει κανονικά και το καλοκαίρι. Τα παιδιά παίζουνε στην αυλή του σχολείου, τα ελάχιστα µπαράκια είναι κλειστά το µεσηµέρι, τα λουλούδια µοσχοβολούνε στην εκκλησία του Χριστού και οι ηλικιωµένες κυρίες κουτσοµπολεύουνε στον ίσκιο της µεγάλης µπουκαµβίλιας. Ο φούρνος Ο Παραδοσιακός έχει ξεπουλήσει και κάποιος φωνάζει τον Μανώλη να ανοίξει το «σούπερ µάρκετ» του να αγοράσουµε κάτι να πιούµε. Οι γάτες είναι νωχελικές και φιλικές και µας οδηγούνε στα χαλάσµατα του παλιού κάστρου. Αµέσως καταλαβαίνεις ότι η ζωή των κατοίκων δεν είναι εποχική. ∆εν αλλάζει κάτι κατά τη διάρκεια της τουριστικής περιόδου.
∆εν πήγα να δω το Σκιάδι, το γεωλογικό φαινόµενο του νησιού, ούτε πήγα στο απέναντι νησί, τον Πολύαιγο. Γενικά, δεν κάνω ποτέ τα must σε ένα ελληνικό νησί. Κάνω τα εντελώς απαραίτητα, τα ελάχιστα, όπως µου υποβάλλει να κάνω το «ελάχιστο, λιτό τοπίο». Ηρεµώ, κολυµπώ, διαβάζω βιβλία που µου λείπουνε το χειµώνα, αισθάνοµαι τη σύντροφό µου, περπατώ ξυπόλυτος, τρώω φρέσκο ψάρι και λαχανικά, πίνω λευκό κρασί και ούζο, κοιµάµαι. Αφήνω το χρόνο να περάσει αργά.
Η Κίµωλος είναι ένας τόπος που µένει µέσα σου. Σαν µια κυκλαδίτικη Αρκαδία, ένα Σάνγκρι Λα στο Αιγαίο. Που τις ζόρικες µέρες του χειµώνα το αναπολείς. Λες «θυµάσαι, τι ωραία που ήταν» και σχεδιάζεις να ξαναπάς…
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
15°
