Η Τζια της δημοσιογράφου Isabelle Guisan

Ένας άνθρωπος «αγνός» σαν το κρασί του

Αυτός ο κάτοικος της Τζιας, των 70 και άνω ετών, παρά τη θέλησή του και µε ανείπωτη θλίψη αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το γενέθλιο βράχο του. Δεν ήταν πια εύκολο να ζει εκεί, τόσο που λαχάνιαζε και υπέφερε καθώς ανηφόριζε στα δρομάκια του χωριού του χωρίς αυτοκίνητο. Αντιµετώπιζε µε αγωνία το γεγονός ότι έπρεπε να καλεί το ελικόπτερο κάθε φορά που ο αέρας λυσσοµανούσε και ανάγκαζε τα φεριµπότ να είναι δεµένα στο λιµάνι. Αφού έπαιξε µια τελευταία παρτίδα χαρτιά µε τους φίλους του στο καφενείο, έφυγε όρθιος και ζωντανός από το νησί για το στέρεο έδαφος του Λαυρίου. Ένα λιμάνι µε ανοιxτούς δρόµους και µε το νοσοκομείο σε κοντινή απόσταση.

Αυτός ο άνθρωπος ήταν ένας απ’ τους καφετζήδες του χωριού, γνωστός για τη µαεστρία µε την οποία έφτιαχνε τα γλυκά του. Γεννήθηκε σε ένα μικρό αγρόκτημα, στο οποίο κανείς µπορούσε να φτάσει µόνο µε τα πόδια. Το αγρόκτημα είχε λίγες συκιές, µία λεµονιά. ∆έντρα, τα οποία πότιζε µε πάθος. Μαζί µε αυτά, το αγρόκτημα είχε και πέντε σειρές από αµπέλια. Αυτά τα αµπέλια µάζευε κάθε Σεπτέμβρη και τα πήγαινε στο παραδοσιακό πατητήρι από πέτρα. Αυτά τα κλήµατα έδιναν το κρασί που ο ίδιος αποκαλούσε «αγνό», ένα κρασί το οποίο εµφιάλωνε σε πλαστικά µπουκάλια, αλλά το οποίο προσέφερε σχεδόν ιεροτελεστικά µέσα στο ποτήρι.

Ο Νίκος παντρεύτηκε στα γεράματα. Η σύζυγός του, µια ηλικιωμένη Ρωσίδα του Καζακστάν, κουτσοµιλούσε κάτι σχεδόν ακαταλαβίστικα ελληνικά. Γνωρίζει, όµως, από βότανα. Μπορεί να βρει στη φύση βότανο ικανό να θεραπεύσει έως και «99 ασθένειες». Επιπλέον, ξέρει τρόπους για να διώχνει την κακή ενέργεια από τα σπίτια των ασθενών. Μ’ ένα σεντόνι δεµένο στους κορµούς δύο δέντρων και ανάλογα µε το ρεύµα του ανέµου, µπορεί να προβλέψει το µέλλον το δικό µας και των συγγενών µας.

Γιατί επέλεξα να μιλήσω για τον Νίκο; Γιατί σε πείσμα όλων και των εποχών, είναι ένας άνθρωπος που παραµένει τίµιος. Ήθελε να πληρώνεται αµέσως, ακόµα κι αν κάποιες φορές οι πελάτες του έκαναν ότι «ξεχνούσαν» να του δώσουν το µερίδιο που του αναλογούσε, όταν µεσολαβούσε σε πωλήσεις ακινήτων. Σύχναζε τακτικά στην εκκλησία, καθόταν πάντα στην πλευρά των ανδρών τη Μεγάλη Εβδοµάδα. Όταν είχε κάποια χρήματα να διαθέσει για διακοπές, επέλεγε πάντα ένα ταξίδι µε πλοίο οργανωμένο από το νησί σε κάποιο τόπο ιερό.

Το αγρόκτημα υπάρχει ακόμα. Φανερά εγκαταλειμμένο, έχει πάρει το χρώμα της γης, αλλά το ένα και μοναδικό κυπαρίσσι το προστατεύει από την απόλυτη ξηρασία. Σήμερα, στην κατεστραμμένη από την τουριστική ανάπτυξη και τις βίλες Τζια, ήρθε να επιδεινώσει την κατάσταση η οικονομική κρίση. Κι όµως, κάποιες γυναίκες επιχειρούν να δώσουν εκ νέου ζωή στη φύση του νησιού, στις δρύες και στις βελανιδιές του. Τα ντόπια τυριά μπορεί να είναι ακριβά, αλλά είναι «αυθεντικά». Αυτά τα προϊόντα αναγκάζουν τους Αθηναίους να κατέβουν από τα τζιπ τους για να τα αγοράσουν κάθε Σαββατοκύριακο, που έρχονται στο νησί. Φαίνεται να πιστεύουν ότι η αγροτική καλλιέργεια θα µπορούσε να αναβιώσει και ότι ο αγροτουρισµός θα µπορούσε να είναι το µέλλον. Σε αυτό το µεταβατικό περιβάλλον, το µικρό αµπέλι του κυρ-Νίκου, που φαίνεται καταπράσινο από το δρόµο, δεν δηµιουργεί µια αίσθηση νοσταλγίας, αλλά προσδοκίας.

* Η Isabelle Guisan είναι Ελληνοελβετή συγγραφέας και ανεξάρτητη δηµοσιογράφος. Αυτό το διάστηµα διενεργεί έρευνα για το νέο της βιβλίο µε τίτλο «Profils grecs», πορτρέτα νέων στην οικονοµική κρίση. Έχει σπίτι στη Χώρα, στην Ιουλίδα.