Νάξος: O Γιώργος Κορρές γράφει για το αγαπημένο του νησί στην Athens Voice
Oι αναμνήσεις µου από τη Νάξο είναι κυρίως από τη γιαγιά και τον παππού, το Σκαδό, τη Μουτσούνα, τα πανηγύρια, το «γάδαρο», το σµυρίγλι, τις πεζούλες, το αρσενικό τυρί, το ρακόµελο, την τσαµπούνα. Όλα αυτά στο πέπλο, την ασάφεια και τη γλυκύτητα της ηλικίας. Σαν φοιτητής το σνόμπαρα το νησί... η Πάρος, η Μύκονος, η Ίος, η Σαντορίνη, η Μήλος είχαν άλλες ταχύτητες.
Το ξανασυνάντησα πριν από 6-7 χρόνια, µε το περίεργο συναίσθημα της ενοχής και της αυτονόητης ταύτισης. Η καταγωγή (διαβάστε «Το Lexus και η Ελιά»)… Δεν μπορούσα να πιστέψω ότι είναι τόσο δυνατό αυτό το κάλεσμα, από το νησί και τους ανθρώπους.
Από τον Θέµη, κορυφαίο tax expert, και την καταπληκτική παιδίατρο σύζυγό του Ειρήνη, που µας εξοµολογείτο στου Τζίµυ στο Σαγκρί ότι γεννήθηκε στο Σικάγο και γύρισε στην Ελλάδα όχι για να παντρευτεί Έλληνα, ούτε Αξιώτη, αλλά «Φιλωτίτη» (από το χωριό Φιλώτι)! Από τον κ. Προµπονά, µε το κίτρο και το τσιπουρόµελο στο λιµάνι, από τον Ερρίκο και την Ανίτα, µε το µαγεµένο σπίτι µέσα στο Κάστρο, από την κλασική µουσική το ηλιοβασίλεµα κάτω από την Πορτάρα, από τον Γιάννη Παπαδάκη (η οικογένειά του κάνει ρακοκάζανα 4 γενιές) που µας ετοίµασε ρακιτζό τον Σεπτέµβρη στον Πύργο Μπαζαίου, µοναστήρι του Τιµίου Σταυρού από το 1600, καταπληκτικά συντηρημένο από τον Μάριο Μπαζαίο, που φιλοξενεί το πολιτιστικό φεστιβάλ του νησιού.
Από την παραλία της Ψιλής Άμμου, όπου πέρυσι σε ένα ονειρικό τοπίο γνωρίσαμε τον κ. Βέλτσο και µας μιλούσε μέσα στο μεσημέρι, στη σκιά της ταβέρνας, µε πάθος για τη Γαλλία και τα αρώματα της ζωής του, από την Κατερίνα από το Φιλώτι, συµφοιτήτρια, μουρλή και αγαπημένη φίλη, από την οικογένεια Προµπονά στο ξενοδοχείο Φοίνικες. Από της Απεράθου το χωριό µε τους τριακόσιους ποιητές, όπου µια τυχαία Τετάρτη Αυγούστου, πηγαίνοντας στην ταβέρνα του Λευτέρη, στην πλατεία τα νέα παιδιά είχαν οργανώσει ανοιχτό θέατρο, µια µαγεία, τα πιτσιρίκια τρέχανε στο προαύλιο της εκκλησίας. Την ίδια ώρα ο κ. Γλέζος µε 3 καθηγήτριες γλωσσολογίας είχε ακροατήριο 250 ανθρώπων µε θέμα το γλωσσικό ιδίωμα, τη σχέση του µε την Κρήτη, την Ηπειρωτική Ελλάδα, σε ένα επίπεδο που έκανα τρομερή προσπάθεια να παρακολουθήσω… Και αυτά µέσα στον Αύγουστο, σε ένα χωριό στην ορεινή Νάξο, που χρειάζεσαι 1 ώρα µε το αυτοκίνητο για να φτάσεις από τη Χώρα…
Από την Εκκλησία της Παναγίας της ∆ροσιανής, ένα από τα αρχαιότερα βυζαντινά µοναστήρια των Βαλκανίων γνωστό και ως Μοναστήρι της Βροχής, τους αρχαίους Κούρους στο χωριό Μέλανες, και το 3.000 χρόνων σύστηµα ύδρευσης που βλέπεις να κατηφορίζει για χιλιόµετρα προς τη Χώρα, το ναό της ∆ήµητρας, όλα αυτά ιδωµένα µαζί µε τον κ. Γιάννη Μαργαρίτη, ξεναγό της ιστορίας και των ανθρώπων του νησιού και παθιασµένο µελετητή (µας υποσχέθηκε ότι θα τις γράψει τις ιστορίες που µας έλεγε).
Από αυτή τη Νάξο καλούμαι, και δεν μπορώ να αντισταθώ.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
13°
