Η Αντίπαρος του Γιώργου Κ. Ψάλτη

H Αντίπαρος απέχει κυριολεκτικά µία παντόφλα.

Αν δεν κοιµηθείς και ξυπνήσεις εκεί, θα σου φανεί ακόµη ένα όµορφο κυκλαδίτικο µικρό νησί, µε το χάζι στον κύριο δρόµο της Χώρας. ∆εν θα προσέξεις το βιβλιοπωλείο Αρόδο, ίσως δεν παραγγείλεις χυµούς ή µαργαρίτες στη Μαργαρίτα. Θα προσπεράσεις την ταβέρνα του Γιώργη και τα παγωτά της Βίκυς (διότι δεν θα ξέρεις ότι τα φτιάχνει µόνη της).

Θα βγεις σε µια έρηµη πλατεία, µε πορτοκαλί καρέκλες και γύρω-γύρω µπαρ – που ανοίγουν προς το βράδυ. Όταν, δηλαδή, µαζεύονται εκεί οι τρεις φυλές που µοιράζονται το νησί.

Απ’ την παλαιότερη και πιο πολυάριθµη, τη φυλή των ησύχων, προσέρχονται οι λίγοι µη-εξαντληµένοι απ’ την ολοήµερη παραλία (και το δίωρο µεσηµεριανό φαγητό). Συγκατοικούν δεκαετίες τώρα την Αντίπαρο µε τη φυλή των κάµπερς – της οποίας οι νεότεροι κάθονται σε παρεάκια, στα πεζούλια µε µπίρες και σουβλάκια, και οι παλιοί τρώνε στις ταβέρνες και περιφέρονται µε τις οικογένειές τους.

Σαν µνηµείο της ροκ έγερσης του νησιού λειτουργεί το µπαράκι The Doors – απ’ το 1982, όταν ο Θανάσης και η Λίτσα έχασαν το πλοίο της επιστροφής τους κι αποφάσισαν να εγκατασταθούν εκεί.

Τελευταία φτάνει στην πλατεία η πιο νέα φυλή, οι Αντιπαρουά: κοσµοπολίτες που δεν νιώθουν άνετα σε νησιά µε την κοσµική ζωή (η οποία απωθείται, ελλείψει µεγάλων ξενοδοχείων και µαρίνας). Όσο λοιπόν περνάει η ώρα, οι µουσικές των µπαρ συντονίζονται, οι φυλές απλώνονται – η πλατεία γίνεται ένα πάρτι.

Κανείς δεν νιώθει ξένος – η αντιφατικότητα των τριών φυλών καταργεί την κατάσταση αυτή (όπως τουλάχιστον ενέχεται στη λέξη «φιλοξενία»). Ο κάθε επισκέπτης αποκτά µια εντελώς δική του σχέση µε την Αντίπαρο. Και, όπως µε µία φίλη, χωρίς να ξέρει ακριβώς γιατί, θέλει πάντα να την ξανασυναντήσει – αυτή και το ρυθμό της.

* Ο Γιώργος Κ. Ψάλτης είναι συγγραφέας. Πρόσφατα κυκλοφόρησε η ποιητική συλλογή του «Μη σκάψετε παρακαλώ εδώ είναι θαµµένος ένας σκύλος» (εκδ. Ίκαρος).