Η Μύκονος του Δημήτρη Ρουσουνέλου

Στη ρωγμή του μύθου

Μύκονος. Γεννήθηκα στο νησί των ανέμων. Το καταγράφω µόνο για ένα λόγο. Γιατί όταν το ακούω αυτό «το νησί των ανέµων», βγάζω καντήλες. Γεµίζει δηλαδή το σώµα µου φλύκταινες. Μια αηδία τόσο κλισέ όσο και η «γειτονιά των αγγέλων» ή «ο οµφαλός της γης». Η αλήθεια είναι ότι εδώ φυσάει και φυσάει πολύ. Όχι όµως παραπάνω απ’ όσο στην Τήνο ή τη Σύρο, την Τζιά, ούτε κι από τη Δήλο, τη Ρήνεια ή τα Γιούρα. Άρα έχουμε τουλάχιστον επτά νησιά των ανέµων: τα γνωστά Ανεμονήσια της τέως Νομαρχιακής Αυτοδιοικήσεως Κυκλάδων. Όλα κάτω από την ευλογία του ίδιου Δεσπότη. Αυτό να µη µας διαφεύγει.

Το νησί έχει μια ενέργεια που το κάνει να διαφέρει από τ’ άλλα. Απ’ όλα τ’ αλλά. Έχει εκείνο το κάτι που σε κάνει να φέρεσαι αλλιώς, να του δίνεσαι ολοκληρωτικά, να κάνεις πράγµατα που αλλού δεν κάνεις. Κι αυτή η ενέργεια επιδρά σε όλους µε τον ίδιο τρόπο… µε ενέργεια. Προσωπικά, εκτός από το γεγονός ότι ενεργούµαι κανονικά, δεδοµένου ότι όπως είπαµε γεννήθηκα εδώ, τελευταία έχω ανακαλύψει, ή µάλλον µε βοήθησαν άλλοι να το ανακαλύψω, ότι η ίδια ενέργεια εκλύεται και στη γειτονική ∆ήλο. Υπάρχει ένα θέµα µε τη νήσο Τραγονήσι, αν και κατά πόσο ανήκει στο αυτό ενεργειακό πεδίο.

Ωστόσο µπορώ να διαβεβαιώσω ότι ποτέ µου εκεί δεν ενεργήθηκα αξιοπρεπώς, δεδοµένου ότι ως βραχονησίδα δεν διαθέτει τουαλέτα. Η ενέργεια ωστόσο που υπερίπταται της φήµης της Μυκόνου και κάνει κάποιους να αιτιολογούν συµπεριφορές, ορέξεις και ανορεξίες, είναι που πολλαπλασιάζει τις φλύκταινες στο κορµί µου και επιθυµώ να σας διαβεβαιώσω δεν οφείλονται (το τσέκαρα αυτό) στο γεγονός ότι τρέφοµαι συχνά µε τηγανητούς κολλησιάνους, τις γνωστές θαλάσσιες «ηλεκτροφόρες» ανεµώνες δηλαδή.

Η Μύκονος ακολούθησε στην ιστορική της διαδροµή την πορεία της γειτόνισσάς της, της ∆ήλου. Κανείς δεν την ήθελε αφ’ εαυτής της για τη διαχρονική οµορφιά ή για τον πλούτο της. Κανείς, ώσπου την ανακάλυψαν αρχικά µεν οι θαλασσοπόροι πειρατές του Αιγαίου, δευτερευόντως δε κάποιοι σύγχρονοι νεοέποικοι επενδυτές. Οι πρώτοι την επέλεξαν ως τον τόπο όπου ασκούσαν ένα είδος φιλανθρωπικού µπαζάρ. Υπό καθεστώς ηµιελευθερίας αγόραζαν και πουλούσαν ό,τι είχε αξία. Οι δεύτεροι της πήραν ό,τι είχε αξία και το πούλησαν µπιρ παρά! Υπάρχουν ιστορικά ντοκουµέντα για τα πρώτα, ενώ για τα δεύτερα βοούν τα µεσηµεριανάδικα, τα πρωινάδικα και όλα τα -άδικα στα οποία αρέσκονται τινές των ιθαγενών µόδιστρων τε και αρχόντων νυν και τέως. Φήµες ότι θα έχει το τέλος της ∆ήλου ελέγχονται για την ανακρίβειά τους. ∆εδοµένου ότι εδώ, σε σταθερών αξιών αντίκρισµα, βρίσκεται επενδυµένο το Ταµείο της σύγχρονης Αθηναϊκής Συµµαχίας, κανείς δεν είναι πρόθυµος να παίξει ρόλο Μιθριδάτη.

Η Μύκονος είναι ιερό νησί. Και εδώ θα πεις µοιάζει κατά πολύ της ∆ήλου της κλασικής εποχής. ∆εδοµένης της ιερότητας, κανείς δεν γεννιέται πια εδώ. Όχι πως απαγορεύεται. Απλά οι ντόπιοι, από σεβασµό στους Θεούς που προστατεύουν το νησί, και στους επί γης εκπροσώπους τους πολιτικάντες, στέλνουν τις γυναίκες τους να γεννήσουν στην πρωτεύουσα. Το 2010 µάλιστα είχαµε την ατυχία να καταγραφεί µία (και µοναδική) γέννηση στο τοπικό Κέντρο Υγείας. Η γέννηση επιτρέπεται µόνο ως ατυχές γεγονός, σε αντίθεση µε το θάνατο που συµβαίνει υπό καθεστώς απολύτου ελευθερίας. 52 θάνατοι συνέβησαν µόλις τη χρονιά που πέρασε. Οι κάτοικοι ανήκουν στο είδος εκείνο των Ελλήνων που γεννιούνται δηµότες Αµαρουσίου, µετεγγράφονται στον ∆ήµο Μυκόνου, όπου και φιλοδοξούν να πεθάνουν ως Μυκονιάτες αυξανόµενοι µε ταχύτατο ρυθµό. Το 2010 για παράδειγµα είχαµε 261 νέες οικογενειακές µερίδες. Επίσης, για να συµπληρωθεί η εικόνα, είχαµε 112 γάµους –70 θρησκευτικούς και 42 πολιτικούς– και συνολικά 145 πράξεις βαπτίσεων, ονοµατοδοσιών, διαζυγίων κ.λπ.

Για να ’µαστε δίκαιοι, όµως, οφείλουµε να µη δίνουµε και πολλή βάση στα στοιχεία, αφού εδώ συµβαίνουν χιλιάδες φλερτ την ηµέρα, κάποια µάλιστα καταλήγουν σε σχέση, κάποια σε γάµο. Με την ίδια βεβαιότητα οφείλουµε να καταγράψουµε κάποιες χιλιάδες διαζυγίων τα οποία αν δεν είχαν τη Μύκονο ως αφορµή, την είχαν ως σκηνικό. Γιατί αυτό το νησί το ’χει από πάντα του το χούι να σε παρασύρει του ύψους και του βάθους.

Στα στατιστικά, τουλάχιστον σε κείνα των θανάτων, δεν συµπεριλαµβάνονται τα όσα άπτονται του αστυνοµικού δελτίου, ούτε τα τροχαία που καταλήγουν εδώ, ούτε κι εκείνα που το ΕΚΑΒ προλαβαίνει να εναποθέσει σε νοσοκοµεία της Αθήνας. Για παράδειγµα, δεν πέθανε ποτέ εδώ πολίτης Αυστραλός µε το όνοµα Doujon Zammit και κάθε περί του αντιθέτου άποψις είναι υποβολιµαία, κακεντρεχής και ύποπτη.

Η πατρίς ευγνωµονούσα έστησε τρεις προτοµές σε άξια τέκνα της: τη Μαντώ Μαυρογένους, τη Μέλπω Αξιώτη και τον Κωνσταντίνο Καραµανλή.Μύθοι πάµπολλοι στο σώµα ενός νησιού παραµυθένιου. Μύθοι που στηρίζονται σε αλήθειες ή που γεννήθηκαν για να κρύψουν αλήθειες. Η Μύκονος εξακολουθεί να µας ξαφνιάζει για τις αντοχές της. Για την ικανότητα που έχει να χωρά όλων µας το παραµύθι. Κάποιοι εδώ έχουν επιλέξει να ζήσουν. Κι είναι φορές που σκέπτοµαι πως, σε όσο µε αφορά προσωπικά, εγώ εδώ δεν ατύχησα, αλλά επέλεξα να γεννηθώ.

* O Δημήτρης Ρουσουνέλος είναι ιδιοκτήτης της γκαλερί Scala (scala@otenet.gr) και συγγραφέας