Η Τήνος του εικαστικού Κώστα Τσόκλη

Απειρες οι οµορφιές του κόσµου. Ο αµφιβληστροειδής και η καρδιά µας παλίµψηστα. Εικοσιτρία χρόνια στην Τήνο και ογδόντα ένα στη ζωή. Αγάπησα και άλλα µέρη και άλλους ανθρώπους πριν καταλήξω εδώ.

Την Τήνο την ανακάλυψα µαζί µε κάποιους αγαπηµένους φίλους εκείνης της εποχής (1988) που τώρα πια έχουν άλλες αγάπες. Εγώ της έµεινα πιστός. Μόνο που τώρα την αγαπώ γι’ αυτό που είναι και όχι για τη χαρά που µου έδωσε. Αν λυπάµαι για κάτι είναι πως κάποτε όταν εγώ δεν θα είµαι πια, το νησί θα εξακολουθεί να προσφέρει µε την ίδια απλοχεριά την οµορφιά του σε άλλα µάτια, σε άλλα σώµατα. Ζηλεύω!

Σκέπτοµαι τον Dante «Τanto gentille e tanto onesta parre la donna mia quant’ella altrui saluta»... Σκέπτοµαι τον Χαλεπά, σκέπτοµαι τον Καστοριάδη. Θυµώνω!

Σιγοψιθυρίζω τη γνωστή µαντινάδα «Θα ’θελα να ’ναι άσχηµη η αγαπητικιά µου, να µην αρέσει κανενός για να ’ναι όλη δικιά µου».

Φοβάµαι την εκπόρνευση και τα αναπόφευκτα φτιασιδώµατα. Η όµορφη νησιωτοπούλα, η σκληραγωγηµένη, πήγα να πω µεσαιωνική, που θέλει να γίνει κουνελάκι για το Playboy.

Προσοχή στις ευθύνες µας. Είµαστε όλοι µε τον τρόπο µας προαγωγοί. Όχι, όχι! Η Τήνος ακόµη κρατιέται. Αντιστέκεται η φύση της. Ως πότε;

Ξέρω ότι αυτό που πουλάµε, αυτό που είναι το βασικό µας εµπόρευµα για να θρέψουµε τα παιδιά µας και τους τραπεζικούς µας λογαριασµούς, είναι η φύση µας, το κλίµα µας, το παρελθόν µας και η κουτοπονηριά µας. Όµως πεισµώνω! Όχι λέω, υπάρχουµε κι εµείς, η τέχνη µας, η φιλοσοφική µας σκέψη, η ποίησή µας, η µουσική µας. Γιατί τα περιφρονούµε; Γιατί τα θεωρούµε µη εµπορεύσιµα αγαθά, ψευδή πιστοποιητικά ευγένειας, ανεπαρκείς αποδείξεις ύπαρξης;

Ένας πόλεµος εναντίον κάποιου φανταστικού εχθρού, γιατί άλλος εχθρός έξω από τον εαυτό µας δεν υπάρχει, θα µπορούσε ίσως να µας διασώσει για λίγο.

Καηµένη Ελλάδα, καηµένοι Έλληνες.

* Ο Κώστας Τσόκλης είναι εικαστικός