Ικαρία: Ο Γιώργος Χρανιώτης γράφει για το αγαπημένο του νησί στην Athens Voice
Eίµαι Ικαριώτης. Όχι στα χαρτιά, αλλά στην ψυχή. Πολιτογραφηµένος, φυσικά. Οι λόγοι είναι απλοί και λίγο µεταφυσικοί. Η Ικαρία για µένα είναι ένα πλωτό ζαχαροπλαστείο που µυρίζει υπέροχα και µου προσφέρει λιχουδιές τόσο παράξενες και µοναδικές, που πρέπει κάθε τόσο να τις ταξινοµώ για να µη χάνοµαι. Το κατάλαβα σχεδόν αµέσως το 2001, το Πάσχα, όταν βρέθηκα στο Πανηγύρι του Μαυριανού και χόρτασα εικόνες, ανθρώπους, φαγητά, κρασιά και στριφτά. Ένιωσα ότι ήµουν σε ένα άλλο κράτος, όπου οι άνθρωποι βάσει νόµου ήταν υποχρεωµένοι να γελούν, να πίνουν, να χαίρονται, να µιλούν και να χορεύουν. Τους ζήλεψα. Βαθιά. Εκεί µου γεννήθηκε η ανάγκη της εξερεύνησης για να καταλάβω σε τι τόπο µεγάλωσαν αυτοί οι µπαγάσηδες, που θα ’λεγε κι ένας φίλος, και αρνούνται τόσο πεισµατικά να γεράσουν. ∆εν θέλω απαραίτητα να αναφερθώ σε χωριά, παραλίες, ταβέρνες, σπήλαια, µονοπάτια, ποτάµια, αυτά θα τα βρείτε µόνοι σας, αλλά ξέρω ότι κάθε φορά που φτάνω στο νησί µου (ας µου επιτραπεί, παρακαλώ), η θεραπεία έχει µόλις ξεκινήσει. Εκεί αισθάνοµαι τις αγκαλιές πιο δυνατές, τις µουσικές στα πανηγύρια πιο διονυσιακές, το κύµατα πιο surfο-αξιοποιήσιµα, τους ανθρώπους πιο χαλαρούς, τα κορίτσια πιο όµορφα και τις κουβέντες πιο στιβαρές. Τα χαµόγελα πιο φωτεινά και πιο ισχυρά, σαν να θέλουν να µας βοηθήσουν να πετάξουµε µακριά τα «πολύτιµα» σκουπίδια µας. Εδώ στην Ικαρία ο χρόνος δεν σταµατά, γιατί ποτέ δεν άρχισε να µετρά. Είναι κρίµα να περάσεις απ’ αυτή τη ζωή και να µην πιεις µια µπίρα στη Μεσακτή, βλέποντας το ηλιοβασίλεµα και τους surfers να περνούν τα τελευταία κύµατά τους. Να µην ακούσεις τις µουσικές (live τις περισσότερες φορές) που παίζονται στην παραλία ή στο µπαράκι… να µη λιποθυµήσεις στο χορό σ’ ένα απ’ τα αµέτρητα πανηγύρια. Να µην πας ιεροτελεστικά στο νοτιοδυτικότερο άκρο του νησιού, στο χωριό Καρκινάγρι, για να πιεις καφέ µε το φαροφύλακα και τους λιγοστούς κατοίκους. Να συνεχίσεις στου Τραπάλου, στη µοναδική ταβέρνα του χωριού, και να φας τα «ζωντανά» ψαράκια της κυράς. Να πας στον Να και να µείνεις στο ποτάµι µε τους λοιπούς κατασκηνωτές και να δεις νεράιδες και ξωτικά. Όλοι βλέπουν! Η Ικαρία µε τους ανθρώπους που σε κοιτούν στα µάτια ακόµη, κι όχι στην τσέπη, που αδιαφορούν για το ποιος είσαι αλλά όχι για το τι είσαι και που σε υποδέχονται ερευνητικά αλλά και χαλαρά.
∆εν θα πάω φέτος. ∆εν θα τα καταφέρω. Μόνο φέτος. Αλλά να πάτε εσείς. Κι άµα λέω ψέµατα, να µην την ερωτευθείτε… αν µπορέσετε. Καλό καλοκαίρι…
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
15°
