Η Ιθάκη της Λωραίνης Αλιμαντίρη

Το Θιάκι δεν είναι απλά αγαπημένος προορισμός. Αν και ο πατέρας μου κατάγεται από τη Μύκονο, ο ίδιος επέλεξε να περάσουμε στην Ιθάκη όλα τα καλοκαίρια της ζωής μας. Η Ιθάκη είναι κομμάτι του εαυτού μου. Είναι το μέρος που συναντιέμαι με τους φίλους από όλο τον κόσμο και την οικογένειά μου.

Θυμάμαι, μικρή, όταν έμπαινε το καράβι στο λιμάνι της πρωτεύουσας Βαθύ, μόλις αντικρίζαμε το μικρό νησάκι Λαζαρέτο στο κέντρο του κόλπου ένιωθα πάντα την ίδια ανακούφιση.

Να ξεκαθαρίσω πως η Ιθάκη, αν και μικρή, είναι χωρισμένη στα δύο: στην πρωτεύουσα Βαθύ και στα «χωριά». Είναι αστείο, αν σκεφτεί κανείς το μέγεθος του νησιού, αλλά υπάρχει μια ενδόμυχη κόντρα. Το πανέμορφο Βαθύ έχει τα πάντα, τράπεζες, νοσοκομείο κ.λπ. Πάντα μου φαινόταν αστείο όταν ντόπιοι φίλοι από τα χωριά συζητούσαν μεταξύ τους ξεφυσώντας ότι «Αύριο έχουν Βαθύ!». Σκέφτομαι τις αποστάσεις που διανύουμε καθημερινά στην Αθήνα και χαμογελάω. Και δεν είναι μόνο η απόσταση… (Μακάρι να μπορούσα να περιγράψω τι βλέπουν τα μάτια μας πηγαίνοντας μια επίσκεψη στο ΙΚΑ.) Είναι και το απέραντο γαλάζιο – και όλα αυτά μέσα σε ένα σύννεφο από θυμάρι: η μυρωδιά της Ιθάκης.

Καταπράσινη όλο το χρόνο (θυμίζει λίγο από Τοσκάνη), αραιοκατοικημένη, με φιλόξενους κατοίκους, τουλάχιστον δίγλωσσους και πολύ χαλαρούς. Είναι το τέλειο μέρος για ιστιοπλοΐα με ήρεμη θάλασσα και δεκάδες υπέροχες παραλίες προσβάσιμες μόνο με σκάφος.

Σε αντίθεση με άλλα νησιά, η Ιθάκη κέρδισε ένα μεγάλο στοίχημα. Με τους περισσότερους οικισμούς να έχουν χαρακτηριστεί παραδοσιακοί, μια πολύ αυστηρή πολεοδομική αρχή και φανατικούς κατοίκους, το νησί δεν αναπτύχθηκε ποτέ άναρχα. Δεν διαθέτει υποδομή που να μπορεί να φιλοξενήσει μαζικό τουρισμό. Δεν υπάρχουν μεγάλα καταλύματα και οργανωμένος αιγιαλός.

Όσοι έρχονται με το καράβι της γραμμής, θα χρειαστούν οπωσδήποτε αυτοκίνητο. Από την άλλη, οι λάτρεις της πεζοπορίας έχουν να διαλέξουν πάνω από είκοσι μονοπάτια που ενώνουν όλο το νησί, χάρτες των οποίων μπορεί κανείς να προμηθευτεί από παντού.

Ο Πλατύς Άμμος είναι μία από της ωραιότερες παραλίες του νησιού (και της Ελλάδας), ορατή από το ορεινό χωριό της Εξωγής και την παραλία Αφάλες. Η πρόσβαση είναι εφικτή μόνο με σκάφος ή ενοικιαζόμενη βάρκα από το χωριό Φρίκες ή την παραλία του Σταυρού, Αρχαία Πόλη. Τα Δεξά και το Φιλιατρό (κοντά στο Βαθύ) είναι οι μοναδικές οργανωμένες παραλίες του νησιού.

Οι πιο όμορφες παραλίες, προσβάσιμες με αυτοκίνητο, είναι ο Άσπρος Γιαλός (και όλοι οι μικροί κόλποι γύρω του) κάτω από το χωριό Λεύκη, το Γιδάκι (κοντά στο Βαθύ), τα Κουρβούλια (πρώτα, δεύτερα κ.λπ., οι κόλποι από το χωριό Φρίκες μέχρι το χωριό Κιόνι).

Για φαγητό, στον Andy στο Πλατρειθιά, στο Rementzo στις Φρίκες (παρακαλώ να δοκιμάσετε στο τέλος την banoffee pie της Πόπης!), στο Κιόνι (το πιο γραφικό λιμανάκι του νησιού χωρίς αυτοκίνητα). Εκεί βρίσκεται και το περίφημο Spavento με τον καλύτερο καφέ, ποτό και μουσική! Εκεί και το Τέχνημα, με τα υπέροχα χειροποίητα κοσμήματα στο πιο παλιό οίκημα του νησιού.

Όποια ώρα και να κατέβω στο Βαθύ πάντα περνάω από την Creperie Bar Μύλος (όσοι πήγαιναν στο Σκουφάκι στην Αθήνα στις αρχές του ’90 θα αναγνωρίσουν τον Νίκο –ιδιοκτήτη τώρα του Μύλου με τη Βίκυ–, ο οποίος εκτός από φανταστικός μπάρμαν ήταν και Lead singer του συγκροτήματος Oh My Garden!).

Ο Σταυρός φημίζεται για την προτομή του Οδυσσέα στο πάρκο του χωριού και το κρέας! Επίσης μην παραλείψετε να δοκιμάσετε το ραβανί στο ζαχαροπλαστείο της Μαργαρίτας και το ζεστό ψωμί στο φούρνο του χωριού (delivery κάθε πρωί σε σακούλα κρεμασμένη στα «πορτόνια» των σπιτιών της βόρειας Ιθάκης).

Στην Ανωγή βρίσκεται η Κοίμηση της Θεοτόκου, εκκλησία χτισμένη από το 12ο αιώνα με θαυμάσιες τοιχογραφίες και το βενετσιάνικης τεχνοτροπίας καμπαναριό της. Και φυσικά, δίπλα, το καφενείο του Κυρ-Νίκου, που αν του παραγγείλετε φαγητό δεν θα χάσετε. Επίσης, προτείνω μια επίσκεψη στην Ιερά Μονή των Καθαρών του 17ου αιώνα με την πιο απίστευτη θέα στο νησί.

Αυτά είναι μόνο λίγα από τα πολλά που θα μπορούσα να πω για την Ιθάκη. Το Σπήλαιο των Νυμφών, οι Αλαλκομενές (το παλάτι του Οδυσσέα), η σπηλιά του Λοΐζου. Στο Θιάκι, όποιος έρχεται ξαναέρχεται – και ενίοτε μετακομίζει μόνιμα.

* Η Λωραίνη Αλιμαντίρη είναι ιδιοκτήτρια της γκαλερί Loraini Alimantiri-Gazonrouge

(Στη φωτό η κόρη της Κυβέλη, μερικά χρόνια πριν)