Η Ελένη Χελιώτη μοιράζεται την ταξιδιωτική της εμπειρία από τη φετινή καλοκαιρινή επίσκεψή της στο Βερολίνο.
Στο Βερολίνο πάω τουλάχιστον μια φορά το χρόνο τα τελευταία 15 χρόνια. Η μεγάλη μου αδερφή μένει εκεί μόνιμα από το 2004, και το γεγονός ότι έχω πάντα κάπου να μείνω το κάνει ακόμα πιο εύκολο και ευχάριστο. Με εξαίρεση τις πρώτες 3-4 φορές όπου αισθανόμουν σαν τουρίστρια και είδα αυτά που «έπρεπε» να δω, το βιώνω πια σαν σποραδικός κάτοικος. Όπως λένε και οι ίδιοι οι Γερμανοί (και ο γαμπρός μου είναι ένας από αυτούς) το Βερολίνο δεν είναι Γερμανία· είναι κάτι άλλο, και σε μεγάλο βαθμό αυτό ισχύει, ειδικά εάν έχεις ταξιδέψει στην υπόλοιπη χώρα.
Την τελευταία πενταετία το έχω αγαπήσει και εξερευνήσει ακόμα περισσότερο και αν και δεν το έχω βιώσει ποτέ στη ρουτίνα και την καθημερινότητά του, θα ήταν στο top 3 των επιλογών μου να μείνω εάν κάποιος με εξόριζε από την Ελλάδα… βασικά, από την Αθήνα συγκεκριμένα. Όπως και εδώ, έτσι και εκεί υπάρχουν γειτονιές οι οποίες ανανεώνονται και στις οποίες «φυτρώνουν» μικροί θησαυροί τους οποίους οφείλεις να ανακαλύψεις και να επισκεφθείς. Υπάρχουν όμως και κάποιες σταθερές αξίες, και φέτος φρόντισα να τιμήσω και τις δύο κατηγορίες.
Όπως και πέρσι, έτσι και φέτος έκανε αρκετή ζέστη, κάτι το οποίο πρώτον μου την έσπασε γιατί μ’ αρέσει το κρύο, δεύτερον γιατί δεν βοηθάει ποτέ τη βόλτα και το περπάτημα, και τρίτον γιατί είναι ένα θέμα καθότι ένα μεγάλο ποσοστό καταστημάτων στο Βερολίνο δεν έχουν κλιματισμό γιατί απλά μέχρι πριν λίγα χρόνια και την κλιματική αλλαγή… δεν χρειαζόντουσαν. Αλλά, where there’s a will, there’s a way, οπότε το παλέψαμε. Ο κύριος λόγος που φέτος είχα κλείσει να πάω μέσα Αυγούστου είναι γιατί η ανιψιά μου ξεκινάει σχολείο (1η δημοτικού) και στη Γερμανία το γεγονός αυτό θεωρείται σημαντικό και γιορτάζεται πολύ. Οι γονείς ετοιμάζουν, ή παραγγέλνουν, ένα χωνί ύψους 70 εκατοστών (συνήθως υφασμάτινο) το οποίο γεμίζουν με σχολικά είδη το προηγούμενο βράδυ και το οποίο το παιδί παίρνει μαζί του την πρώτη μέρα του σχολείου, που είναι ο 15αύγουστος (ναι, και ας πέφτει Σάββατο όπως συνέβη φέτος).
Δυστυχώς, όμως, λόγω ιού στη γιορτή επιτρεπόταν να παραβρεθούν μόνο οι γονείς και τυχόν αδέρφια των παιδιών, και όλοι φυσικά φορώντας μάσκα καθόλη τη διάρκεια. Εδώ θα ήθελα να κάνω μια μικρή παρένθεση λέγοντας ότι εξεπλάγην ευχάριστα όταν δύο φορές που πήγα να πάρω την ανιψιά μου από το σχολείο και περίμενα απέξω λίγη ώρα, είδα παιδιά δημοτικού να παίζουν στο προαύλιο ή να κάνουν το μάθημα της γυμναστικής, όλα φορώντας μάσκα, και μάλιστα στους 32 βαθμούς κελσίου, χωρίς κανένα πρόβλημα. Κλείνει η παρένθεση.
Θα αναφερθώ σε 3 περιοχές, κοντά σχετικά η μία με την άλλη, και σε λίγα επιλεγμένα μαγαζάκια τα οποία εμένα προσωπικά μου άρεσαν, και κάποια από τα οποία πάντα επισκέπτομαι. Το Mitte λοιπόν είναι μια όμορφη περιοχή την οποία είχα και άλλες φορές επισκεφθεί αλλά τίμησα δεόντως πριν 3 χρόνια. Αγαπημένο στέκι για καφέ και πρωινό είναι το Kaffeemitte (παραθέτω μια παλιά, χειμερινή φωτό καθότι φέτος πέσαμε με τα μούτρα στα κρουασάν και δεν πήρα καμία), και για φαγητό το μικρό αλλά πολύ cute κορεάτικο YamYam, στο οποίο δοκίμασα πρώτη φορά τη γερμανική Fritz Kola την οποία λάτρεψα. Το Kreuzberg επισκέφτηκα φέτος μόνο μια φορά και ανακάλυψα τον πολυχώρο Hallesches Haus όπου απήλαυσα, παρόλη τη ζέστη, ένα υπέροχο brunch στο deck τους.
Τέλος, ερχόμαστε στο λατρεμένο (και κοντινό στο σπίτι) Charlottenburg, από το οποίο θα προτείνω το Der Kuchenladen για χειροποίητα γλυκά και καφέ, και το Never Ever Ending Love Story για brunch. Αφού πάρετε μια ανάσα, και μια σόδα, μπορείτε να περπατήσετε (για να χωνέψετε) ένα χιλιόμετρο (και κυριολεκτικά μια ευθεία) προς το Bikini Berlin, ένα concept shopping mall, για να κάνετε τα ψώνια σας ή απλά να χαζέψετε τα μαγαζάκια, και μετά να πάτε δίπλα στο 25 Hours Hotel Berlin, και να ανεβείτε (με το ασανσέρ πια, φτάνει η γυμναστική) στο rooftop του ξενοδοχείου όπου θα απολαύσετε ένα ποτό με υπέροχη θέα στο Monkey Bar. Εναλλακτικά, εάν φοβάστε τα ύψη ή βαριέστε να περπατήσετε, στα 300 μέτρα θα βρείτε το Hefner Bar, το οποίο βρίσκεται στη γωνία μιας πλατείας, μαζεύει κόσμο όλων των ηλικιών, έχει ευγενέστατο προσωπικό, και ωραία ποτά.
Εδώ θα ήθελα να σημειώσω ότι όπου και αν πήγαμε να φάμε ή να πιούμε μας έδιναν ένα χαρτί στο οποίο έπρεπε να σημειώσουμε όνομα, τηλέφωνο, ημερομηνία και ώρα παραμονής στο μαγαζί, ώστε να μπορούν να επικοινωνήσουν μαζί μας εάν τυχόν εμφανιζόταν μεταγενέστερα κάποιο κρούσμα. Κάποια μαγαζιά δε, όπως το Hefner, είχαν βάλει τη φόρμα αυτή στο πίσω μέρος του καταλόγου των κοκτέιλ, καθιστώντας τη κιόλας μίας χρήσης.
Το Βερολίνο είναι μια μεγάλη και πανέμορφη πόλη με πραγματικά αμέτρητα μέρη να δεις και να απολαύσεις. Είναι πολυπολιτισμικό και ποικιλοτρόπως πλούσιο, και όσες φορές και να το επισκεφθείς, θα έχεις πάντα κάτι καινούργιο να ανακαλύψεις. Εγώ, από τη μεριά μου, ανυπομονώ ήδη για την επόμενη.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
19°
