Η Νεράιδα στην τεχνητή λίμνη Πολυφύτου

Όταν ήμασταν μικρά, μαθαίναμε θαλάσσιο σκι τα καλοκαίρια αναντάμ-μπαμπαντάμ, με σκάφη μπαμπάδων φίλων, με κρις-κραφτ δικού μας μπαμπά σε κάποια φάση, με μεγάλες παρέες και χαβαλέ στις παραλίες της Θάσου. Ο κύριος Αρά φώναζε από το τιμόνι του κρις-κραφτ «Λυγισμένα γόνατα, ίσια χέρια, το βάρος πίσω!» και το παλεύαμε, με αυτές τις οδηγίες μόνο. Πίναμε πολύ νερό (προ σωσιβίων), κοπανιόμασταν στα κύματα, μαθαίναμε μέτριο θαλάσσιο σκι, αλλά είχε πλάκα.

Από τη δεκαετία του ’90 μέχρι σήμερα, τα παιδιά μας κατά καιρούς και πότε-πότε κάνουν μαθήματα σκι σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Ο κόσμος που μαζεύεται στις σχολές θαλάσσιου σκι είναι γεροδεμένος κόσμος με άψογους κοιλιακούς και μόνιμο, κατραμωτό μαύρισμα.

Επίσης ο κόσμος αυτός θέλει να σου δείξει, εσένα που δεν είσαι τακτικός πελάτης, ότι έχει λεφτά και σε περίπτωση που δεν έχεις καταλάβει ως άτακτος πελάτης, γι’ αυτό έρχεται να κάνει θαλάσσιο σκι, επειδή έχει λεφτά και δεν είναι καν χαρούμενος με την καλή του τύχη. Είναι σκληροπυρηνικός, μπορεί να κάνει μέχρι και πρωταθλητισμό, εκτός από μονό (σκι), σλάλομ, φιγούρες, μπέρφουτ και ό,τι άλλο υπάρχει στον τομέα του θαλάσσιου σκι. Και σίγουρα, δεν το κάνει για πλάκα, για ποιόν τον πέρασες;

Σόρι για την εισαγωγή, ήθελα να σας τοποθετήσω στην Λίμνη Πολύφυτου Κοζάνης, 74 τετραγωνικά χιλιόμετρα νερού, ειδικότερα στην Νεράιδα, που είναι οικισμός στον ομώνυμο λόφο με σχολή θαλάσσιου σκι και κωπηλασίας, στον Ναυτικό Όμιλο Κοζάνης (ΝΟΚ) στις όχθες της λίμνης: πάρα πολύ όμορφο, γαλήνιο μέρος, με συμπαθητικούς ανθρώπους και λογικές τιμές, αν κάποιος θέλει να μάθει/κάνει θαλάσσιο σκι. Περίεργο μέρος, ταυτόχρονα – το ορίτζιναλ χωριό κοιμάται στο βυθό της λίμνης, όπου βυθίστηκε το 1974. Η ΔΕΗ «ανάγκασε τους κατοίκους να αφήσουν τα σπίτια τους, να φύγουν και να μετοικήσουν στον λόφο», για να δημιουργηθεί η τεχνητή λίμνη, το φράγμα του Αλιάκμονα, ο υδροηλεκτρικός σταθμός και, δύο χρόνια αργότερα, η εντυπωσιακή γέφυρα Σερβίων (1.371 μέτρα).

Όλα αυτά, στα Σέρβια Κοζάνης, 142 χιλιόμετρα Νοτιο-Δυτικά της Θεσσαλονίκης. Το αρχικό χωριό Νεράιδα ιδρύθηκε από Πόντιους της Σεβάστειας στις αρχές του 20ου αιώνα, και μετακινήθηκε άλλη μια φορά πριν καταλήξει στον πάτο της λίμνης. Σήμερα, η Νεράιδα έχει γύρω στους 150 κατοίκους. Οι δοξασίες για τις νεράιδες που ζούνε στις όχθες της λίμνης, και παλιότερα, στις όχθες του ποταμού, υπάρχουν ακόμα – χάρη σ’ αυτές τις νεράιδες πήρε το όνομά του το χωριό και η γύρω περιοχή. Όταν σουρουπώνει, λέγεται ότι τις ακούς να τραγουδάνε πάνω από τα νερά της λίμνης…

Η λίμνη Πολυφύτου φιλοξενεί 170 είδη πουλιών, κορμοράνους, φλαμίνγκος παρακαλώ, αγρόπαπιες, αγριόχηνες, γλάρους και αγριόκοτες , όπως και κάμποσα είδη ψαριών, εκτός από καραβίδες – γουλιανούς, γριβάδια, μπρίκια, κέφαλους και πλατίκες. Μόνο γριβάδι έχω δοκιμάσει από τα λιμνίσια, όχι πολύ νόστιμα ψάρια: οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης τα μαγειρεύανε συχνά, πριν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο (πόσο πίσω σας πάω τώρα…) και η γιαγιά μας έφτιαχνε γριβάδι πλακί, με όχι μεγάλη επιτυχία. Είχε φίλες Εβραίες Σεφαραδίμ από τις οποίες τσίμπησε την συνταγή – τα έφερναν λέει ζωντανά τα ψάρια, μέσα σε βαρέλια με νερό, στην αγορά της Θεσσαλονίκης το 1930-‘40, μέχρι τον πόλεμο. Όχι από την λίμνη Πολύφυτου, που δεν υπήρχε ακόμα ούτε στη φαντασία της ΔΕΗ, αλλά από άλλες λίμνες μια και όλα τα γριβάδια είναι ίδια (=παντοφλέ, καλά για ψαρόσουπα).  

Η Νεράιδα απέχει 20 χιλιόμετρα από την Κοζάνη κι είναι υπέροχο μέρος. Τα γριβάδια φαίνονται μέχρι και νόστιμα καθώς χοροπηδάνε πάνω από το λαμπερό νερό της λίμνης και το σκάφος του δάσκαλου θαλάσσιου σκι τραβάει τους μαθητές σε μια τόσο γαλήνια, τόσο φλατ επιφάνεια (νερού) που κάνει το άθλημα να φαίνεται παιχνιδάκι. Και δεν είναι, είναι ζόρικο, καίει πολλές θερμίδες, ψοφάς, πονάς παντού μετά… ή ίσως το θυμάμαι έτσι επειδή το μάθαμε στραβά, όλη η παρέα, χωρίς σωσίβια, με τους μπαμπάδες να γελάνε στο τιμόνι και τα άλλα παιδιά να περιμένουν φασαριόζικα τη σειρά τους για να χτυπηθούν πάνω στο κύμα. Δεν είναι αυτός ο σωστός τρόπος να μάθεις ένα σπορ (αν και, είναι μια χαρά τρόπος να περάσεις καλά…)

Νεράιδα, Λίμνη Πολύφυτου, Σέρβια Κοζάνης, Δήμος Σερβίων- Βελβεντού. Σχολή Θαλάσσιου Σκι και Κωπηλασίας «Ο Αλιάκμων», ΝΟΚ.  

Open café bar, ακριβώς δίπλα.