Ένα φωτογραφικό οδοιπορικό του Γιώργου Ζαρζώνη στην Πρέβεζα από την ανατολή μέχρι τη δύση του ήλιου
06:07
Αμβρακικός. Είναι αυτή η μετέωρη στιγμή που η σιωπή περιμένει τον ήλιο. Έχει στρώσει πορφυρό κόκκινο. Βυζάντιο στις ρωγμές των κυμάτων· και δυο μόνο λόγια του Ελύτη στο δεξί μου αυτί: «Αναθάρρεψε...
Έχουμε στο κατάρτι μας βιγλάτορα
Παντοτινό...
Τον Ήλιο τον Ηλιάτορα...»
07:54
Πίσω από αυτό το τείχος στο χρώμα της ώχρας είναι κρυμμένη η πόλη που ξυπνάει με αργούς, καλοκαιρινούς ρυθμούς. Η Πρέβεζα είναι ένα νησί όταν από τη θάλασσα την ψάχνεις. Οι γλάροι έχασαν την ησυχία της αναμονής από τον απρόσμενο επισκέπτη, τον έτοιμο να πυροβολήσει εικόνες πίσω από τον zeiss φακό της Leica. Περπάτησα με διακριτικά βήματα πίσω τους, ανάμεσα στα νερά της χθεσινής μπόρας που ξέπλυναν τα νεοκλασικά κτίρια πάνω από τον πεζόδρομο και τους χάρισαν μια φρεσκάδα έτοιμη να αντισταθεί στην επέλαση της ζέστης του Ιούλη.
10:4
Ο ψαράς ψάχνει μέσα στους γυαλιστερούς κόμπους τις χρωματιστές γαρίδες, τον «κόκκινο χρυσό». Ψάχνει και τις πρωινές εικόνες του κόλπου, εκείνες που φυγαδεύει ακέραιες στη μνήμη του. Είναι η μικρογραφία της Μεσογείου, ολόκληρη σχεδιασμένη σε ένα σύμπλεγμα 450 τ.χλμ. Είναι ο Λούρος, ο Άραχθος και ο μικρός Βωβός. Τα τρία ποτάμια φέρνουν χώμα και σχηματίζουν λουρονησίδες. Εκείνες φτιάχνουν είκοσι λιμνοθάλασσες σαν κιβωτό ζωής, τόπος φιλοξενίας για πάνω από 250 ειδών πουλιών, για δελφίνια και ψάρια. Σκέτο ασήμι στο πρωινό φως. Ένα μεγάλο καθρέφτη έχει στο μυαλό του αυτή η σκιά, με αντανακλάσεις σκαφών, ψαριών και κορμοράνων.
14:48
Αυτά τα δελφίνια, τα ιερά ζώα του Απόλλωνα και του Ποσειδώνα μοιάζουν να ταξιδεύουν στον γαλάζιο, άρρητο χρόνο τους. Τρυπάνε με ημικυκλικές κινήσεις το αλμυρόγλυκο νερό του κόλπου, πλησιάζουν το φορτωμένο με μουσικές καΐκι μας, το προσπερνάνε με δυο βουτιές· ακουμπάνε την πρώρα και ανεμίζουν στην πρύμη του. Το βλέμμα μας με δυσκολία ακολουθεί την εκπληκτική τους χορογραφία. Είμαστε παρατηρητές − ή έτσι τουλάχιστον νομίζουμε. Γιατί τα βαθιά μεγάλα τους μάτια μας βλέπουν· κι όσο νομίζουμε ότι τα εξετάζουμε, τόσο πιο πολύ μας εξετάζουν. Ελέγχουν τους εισβολείς στα χωρικά τους ύδατα. Και μας ακολουθούν τα σπάνια αλλά κοσμοπολίτικα Ρινοδέλφινα και μας μεταμορφώνουν σε τρισδιάστατη απεικόνιση σαν αυτή που μόνο η αντίληψή τους μπορεί να συλλάβει. Δεν τα πιάνεις τα δελφίνια!
16:01 «-Γαρίδες;» -« Ναι, αλλά Αμβρακικού», απάντησε ο James Bond στην ταινία «Για τα μάτια σου μόνο». Ήταν το έτος 1981. Κοντά στα σαράντα χρόνια μετά δεν υπήρχε ερώτηση, αλλά μόνον κατάφαση στα χαμογελαστά πρόσωπα των νεαρών bloggers, που πέσαν να φάνε με τα διαδικτυακά τους μάτια τη γαριδομακαρονάδα μου. Ο Δημήτρης από τη Σκόπελο, η Μαρία η ταξιδεύτρα και η Αρετή που επέλεξε το φιλμ για τις εικόνες της, επέλεξε τον βαρύ ήχο του κλείστρου και με παγίδευσε σε χρόνο παρατατικό. «Κκκλικ...»
20:55
Και είδα ασπρόμαυρο στην του ήλιου κόντρα τον τελευταίο θαμώνα του δολώματος να συνομιλεί με τις αντανακλάσεις, ίσως περιμένοντας κάτω από το καπέλο του αδιάφορα το τίναγμα του καλαμιού. Και τινάχτηκε ο γείτονας ψαράς με ένα επιδεικτικό σάλτο που προκάλεσε χαμηλόφωνο σχόλιο στις δύο κυρίες, εκείνες που έκλεισαν τη μέρα μου με πνιχτά χαμόγελα πίσω από τον φακό.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
13°
© Γιώργος Ζαρζώνης
