Πού να βγεις, τι να δεις, πού να μείνεις και γιατί τα Μεστά, το μεσαιωνικό χωριό στη Χίο πρέπει να μπει στους φετινούς σου προορισμούς.
Στο πουντί είναι τα αστέρια που κοιμούνται στο κεφάλι σου. Στα ξάτα μπορείς να περπατήσεις όλο το χωριό σαν ήρωας από το Τίγρης και Δράκος. Δεν χρειάζονται πολλά tips για να περάσει κάποιος καλά σε ένα χωριό όπως τα Μεστά της Χίου. Τώρα αν θέλει και να καταφέρει να μην χαθεί στην φαντασμαγορική μυσταγωγία τους,τότε τα πράγματα δυσκολεύουν. Γι αυτό και σε αυτήν την τελευταία περίπτωση ίσως, οι δύο πρώτες προτάσεις του φανούν εξαιρετικά χρήσιμες έτσι ώστε να καταφέρει να ξεμπερδέψει ποια είναι η εσωτερική αυλή (πουντί) και ποιες οι ταράτσες (ξάτα).
Όμως από την άλλη, υπάρχει πιο ωραίο πράγμα από τα να κάνουμε διακοπές από την αίσθηση του χώρου ή του χρόνου όπως τις έχουμε «αστικά» αποθηκεύσει στο λεξιλόγιό μας;
Η λίγη ιστορία που μπορεί να ξεκινήσει την παράγραφο αυτή θέλει να μιλήσει λίγο για το μεσαιωνικό χωριό της Χίου που τα τελευταία χρόνια έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον πολλών ξένων τουριστών αλλά και των ξένων μέσων που δεν αφήνουν ευκαιρία να κάνουν θέματα με αφορμή μια επίσκεψη στα Μεστά. Στο νοτιοδυτικό άκρο της Χίου λοιπόν, στην ευρύτερη περιοχή των ξακουστών μαστιχοχωρίων, βρίσκεται ένα χωριό-φρούριο γεμάτο πέτρα, επιβλητικές καμάρες και στενά δρομάκια σχηματίζουν ένα λαβύρινθο που απομάκρυνε τους πειρατές από το χωριό, ένα λαβύρινθο από εκείνους που θα στεναχωριόμασταν πολύ εάν ξαφνικά βρισκόταν στα χέρια μας ένας μίτος ή μια Αριάδνη να μας τον δώσει για να ανακαλύψουμε την έξοδο. Εντάξει, με εξαίρεση την τύχη του να συναντάς από κοντά ένα μυθικό πρόσωπο, ο λόγος που άπαξ και βρεθούμε μέσα στα τείχη δύσκολα θα θελήσουμε να τα βρεθούμε και πάλι έξω από αυτά είναι γιατί τα Μεστά έχουν μια δική τους μαγεία, έναν δικό τους προσωπικό μύθο που μοιράζονται με τον κάθε επισκέπτη ξεχωριστά κάνοντάς τον να νιώθει μοναδικός. Όπως είναι άλλωστε.
Η περαντζάδα των Μεστών είναι ένας δρομάκος γεμάτος υπέροχα αρχιτεκτονικά κτίσματα ενός άλλου αιώνα που θυμίζουν κάτι από Game of Thrones (στις πρώτες σεζόν) ενώ δημιουργούν την αίσθηση της συμμετοχής σε ένα παιχνίδι θησαυρού με πειρατές, παππούδες με πολλές ιστορίες από δαύτους και πύργους που στο χωριό τους λένε βίγλες. Περπατώντας ανάμεσα σε αδιέξοδα τα σταυρωτά κρεμασμένα άνυδρα ντοματάκια σε περβάζια και τοίχους καλωσορίζουν με το δικό τους τρόπο τους επισκέπτες τους. Παρακάτω, η εκκλησία του Παλαιού Ταξιάρχη, μέσα στη μεγαλοπρέπειά της, μονόκλιτη βασιλική από τα βυζαντινά χρόνια που επεκτάθηκε κι έγινε δίκλιτη το 1794 περιμένει ένα κλικ από την φωτογραφική και πολλά αντίστοιχα από τις αναμνήσεις του μυαλού. Το ξυλόγλυπτο εικονοστάσι του 19ου αιώνα αποτελεί εξαιρετικό δείγμα της τοπικής τεχνοτροπίας. Στην πλατεία τώρα, υπάρχει η εκκλησία του Μεγάλου Ταξιάρχη, μία από τις μεγαλύτερες εκκλησίες της Χίου, η οποία πήρε τη θέση του κεντρικού πύργου του χωριού και έχει δεκάδες τάματα επισκεπτών καρφιτσωμένα στους κόρφους της.
Μια μυρωδιά έντονης κανέλας ή και φέτας που κάνει κόνξες στις ντομάτες είναι μια από τις πιο συνηθισμένες στο χωριό. Είναι οι λουκουμάδες τουΚανέλλου που κάνουν τη «φασαρία» τους πίσω από την εκκλησία. Λίγο παραπέρα, το σουβλατζίδικο της Μαρίνας έχει να προτείνει τοπικό μαστέλο σε πίτα για το καλωσόρισμα. Αν πάλι θέλεις να δεις και λίγη θαλασσίτσα και να δοκιμάσεις το φανταστικό γεμιστό καλαμάρι με μαστέλο του Κωστή, θα πας στο Λιμάνι των Μεστών και μιας και είσαι εκεί, παράγγειλε και αθερινόπιτα. Όταν έρχεται η ώρα του ποτού, οι επισκέπτες του Κελλαριού έχουν να λένε για ένα μπαρ- μικρογραφία της ουσίας του χωριού αφού και σε αυτό οριακά βρίσκει κάποιος την έξοδο (και χαίρεται ιδιαίτερα σε περίπτωση αποτυχίας αφού αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να μείνει παραπάνω στο χώρο με τις τζαζ μουσικές αλλά και την ηλεκτρονική τέκνο και θα πιει κοκτέιλ ή θα διαλέξει από επιλεγμένες ετικέτες κρασιών). Την ίδια ώρα, στο παιχνίδι θησαυρού «ψάξε το μπαρ» υπάρχει το Παξάτα με την εξαιρετική αυλή και την δυνατότητα παιχνιδιών από Dungeons and Dragons μέχρι οτιδήποτε βάλει ο νους του εκάστοτε επισκέπτη.
Όταν η νύχτα πέσει για τα καλά στα Μεστά τότε το μόνο που χρειάζεται κάποιος για να είναι πραγματικά ευτυχισμένος είναι μια πρόσβαση στα αστέρια. Αν υπάρχει πουντί διαθέσιμο, έχει καλώς αλλιώς αρκεί και κάποιο από τα ξάτα τα οποία παρεμπιπτόντως συνδέονται το ένα με το άλλο δημιουργώντας έναν ακόμη δρόμο λίγο πιο κινηματογραφικό για να τον περπατήσει κάποιος. Και κάπως έτσι στην ερώτηση «Τα Μεστά είναι ένα χωριό για μονοήμερη» η απάντηση είναι σίγουρα όχι. Αφενός γιατί δεν θα θες να φύγεις και αφετέρου γιατί είναι ένα μέρος που μπορεί να συνδυάσει την πέτρα με την θάλασσα αφού πολύ κοντά, σε μια ακτίνα 7 χιλιομέτρων υπάρχουν πέντε παραλίες εκ των οποίων οι δύο βρίσκονται μέσα στις καλύτερες της Χίου. Η μία είναι η Αυλωνιά (με εξαιρετικό καλαμάκι χοιρινό στην καντίνα της) και η άλλη η Αποθήκα που έχει να προτείνει ενοικίαση κανό και βουρ για την ανακάλυψη καινούργιων μικρών κολπίσκων με καταγάλανα νερά. Στην ερώτηση «πού να μείνω», το «Lida Mary» εμφανίζεται επιβλητικό με το εντυπωσιακό 9,9 του στις κριτικές της Booking και τα πετρόχτιστα δωμάτια και τις σουίτες του στα πέριξ της πλατείας του χωριού.
Φέτος είναι πράγματι, ένα άλλο καλοκαίρι. Ένα καλοκαίρι με πανδημία. Ένα καλοκαίρι με τουρκικές προκλήσεις. Ένα καλοκαίρι με φόβο. Μοναδική μας απάντηση σε όλο αυτό που σήμερα νιώθουμε ότι παρακολουθούμε με τα χέρια να σταυρώνουν πάνω στα χειρουργικά γάντια τους είναι αφενός η προσοχή και η συμμόρφωση απέναντι σε αυτά που προτείνει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αλλά και η στήριξη των νησιών που φέτος περισσότερο παρά ποτέ έχουν την ανάγκη να δουν ότι υπάρχουμε και ότι βρισκόμαστε κοντά τους. Έχουμε ήδη πολλούς λόγους για να μην επισκεφθούμε φέτος δημοφιλή νησιά, το να βρεθούμε όμως φέτος όπως η Χίος, η Μυτιλήνη, το Καστελόριζο έχουν και άλλη σημασία. Και δημιουργούν μια αίσθηση ενότητας που θέλουμε -επιτέλους- να νιώσουμε ότι έχουμε. Γι αυτό, μαζί με την πληροφορία ότι η Χίος δεν έχει κανέναν διαπιστωμένο κρούσμα κορωνοϊού και με το δεδομένο ότι πρόκειται για το νησί με μερικές από τις καλύτερες παραλίες του Αιγαίου, αξίζει να έχουμε στο πίσω μέρος του μυαλού μας και αυτήν την τελευταία παράγραφο. Το ότι «Όποιος βρεθεί στα Μεστά, επιστρέφει» είναι μια άλλη υπόθεση που θα τη συζητήσουμε του χρόνου. Καλό καλοκαίρι!
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
18°
