Η μουσικός, τραγουδίστρια και πιανίστρια Αντωνία Καούρη γράφει για την δική της Ελαφόνησο.
Μετά από μια μελαγχολική καραντίνα, ένα τριήμερο τελικά αναπλήρωσε όλα τα όμορφα και θετικά συναισθήματα που είχαν χαθεί εκείνους τους δυόμισι μήνες. Παρασκευή βράδυ απρόσμενο τηλεφώνημα από την ξαδέρφη: «Φεύγουμε αύριο για Ελαφόνησο, είσαι μέσα;». Αρχές καλοκαιριού είναι η καλύτερη εποχή να θαυμάσεις ένα μέρος που σπάνια βλέπεις άδειο. Ξεκινήσαμε πρωί, όλες ακόμα μουδιασμένες από μια εξοντωτική εβδομάδα δουλειάς στην Αθήνα, αλλά με πολύ ενθουσιασμό που φεύγαμε μακριά. Η ξαδέρφη μου έχει καταγωγή από τη Νεάπολη, όποτε για αρκετά καλοκαίρια τιμούσαμε την Ελαφόνησο η οποία βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής. Αποσυντονισμένες από το τετράωρο ταξίδι, περιμέναμε στην προβλήτα ακούγοντας μουσική στο αυτοκίνητο και γελώντας με το οτιδήποτε, οπότε δεν ακούσαμε τους λιμενικούς που φώναζαν για να μπούμε στο φέρι: «Θα μπεις ή θα γυρίσεις στο χωριό σου;»
Δυνατό ξεκίνημα. Σε πέντε λεπτά φτάσαμε και στο νησί. Άδειο. Μπήκαμε σε ένα μαγαζί να πάρουμε καφέ και ο άνθρωπος κοίταζε σαν να είδε φάντασμα. Περιττό να πω ότι οι τρεις εκστασιασμένες τύπισσες με τα μαντίλια και τα καπέλα στα κεφάλια λες και ήρθαν από τη Μύκονο, χωρίς να σταματάνε να μιλάνε και να κάνουν αλλόκοτες ερωτήσεις η μια στην άλλη, αρχικά φρίκαραν τον άνθρωπο ο οποίος τελικά μας συμπάθησε και μας κέρασε τους καφέδες. Εξοπλισμένες λοιπόν με κουλουράκια, καφέ και πολλά φρούτα φτάσαμε στον Σίμο και κάπου στα τόσα χιλιόμετρα παραλίας βρήκαμε ένα σημείο το οποίο ήταν... έρημο. Ηλιοθεραπεία topless, μουσική και κολύμπι. Το team: μια χωρισμένη, μια ερωτευμένη και μια χαμένη. Περπατούσαμε κατά μήκος της παραλίας, στη χρυσαφένια αμμουδιά που γαργαλάει τα πόδια σου, από την μία πλευρά μέχρι την άλλη, ενώ ανά διαστήματα αγγαρεύαμε κάποιον έρμο να μας βγάλει μια αναμνηστική φωτογραφία. Το highlight της ημέρας βέβαια ήταν ο random τύπος που, από όλη την παραλία του Σίμου, αποφάσισε να έρθει να καθίσει δίπλα μας. ΓΥΜΝΟΣ. Απλά awkward. Το μαρτύριο τελείωσε σχετικά γρήγορα, αφού μετά τις άγριες ματιές που του ρίξαμε, το μοντέλο της πλαζ ντύθηκε και απομακρύνθηκε. Θα έλεγε κανείς ότι η υπόλοιπη μέρα κύλησε ήρεμα, αλλά θα ήταν ψέμα γιατί λίγα λεπτά αργότερα πέρασε μπροστά μας μια παρέα γνωστών μας από την Αθήνα και εμείς πανικόβλητες προσπαθούσαμε να καλύψουμε τα ακάλυπτα! Awkward Νo2.
Κατά τ’ άλλα, οι βουτιές, το παιχνίδι στα κύματα και οι περιστασιακές προσπάθειες τουρνουά ρακέτας ήταν αρκετά για να χαλαρώσουμε. Ηρεμία, φιλικές συζητήσεις και γέλιο από καρδιάς. Η εμπειρία απογειώθηκε όταν κατά τις 8 το βράδυ, έχοντας πλέον αποκτήσει χρώμα αστακών, αποφασίσαμε ότι ένα τσίπουρο (2, 3, 4, 5 τελικά) ήταν ότι έπρεπε για το σβήσιμο της ημέρας. Και έτσι, παρά την κούραση του ταξιδιού και τη συναισθηματική φόρτιση των προηγούμενων μηνών, περάσαμε υπέροχες στιγμές χαλάρωσης και ξεγνοιασιάς. Και νομίζω πως δεν ήταν καν το γραφικό τοπίο του νησιού ή το τάιμινγκ του ταξιδιού, άλλωστε ολόκληρη η Ελλάδα είναι μια καρτ ποστάλ. Νομίζω πως όσο όμορφα μέρη κι αν επισκεφτείς, πάντα οι άνθρωποι είναι που τα κάνουν ξεχωριστά – και αυτοί που σε συνοδεύουν και αυτοί που βρίσκεις εκεί.
*Η Αντωνία Καούρη είναι μουσικός, τραγουδίστρια και πιανίστρια. Είναι μέλος του συγκροτήματος INCO και ενός jazz soul trio με τους Στράτο Χατζητίμπα και Κωστή Βαζούρα.
10°
