Ο επιχειρηματίας Λάκης Γαβαλάς μιλάει για τη δική του Μήλο
Σίγουρα θα σκεφτείς την Αφροδίτη της Μήλου, όμως η Μήλος είναι διάσημη για τις φυσικές της ομορφιές και για τις παραλίες της, σπουδαίες τόσο στο βόρειο όσο και στο νότιο μέρος του νησιού. Είτε πας με σκάφος, είτε με αυτοκίνητο, έχεις πρόσβαση σε όλες που νομίζω φθάνουν τις 114, ζωή να ΄χουν! Φέτος επισκέφτηκα το νησί αρχές καλοκαιριού και το καταχάρηκα. Από τη φανταστική βίλα που έμενα, τη «Villa Eva», στην περιοχή του Αδάμαντα, την έχω επιλέξει ως τόπο διαμονής και στο παρελθόν, ξεκινούσαμε τη μέρα μας με μια βόλτα στα ψαροχώρια του νησιού, στον Φυροπόταμο, τα Μανδράκια, το Κλήμα, με τα γνωστά τους «Σύρματα» (τα μικρά σπιτάκια που φυλάνε τις βάρκες οι ντόπιοι, σκαμμένα στα ηφαιστειογενή πετρώματα). Είχα την ευκαιρία να δω την προετοιμασία των κατοίκων για το καλοκαίρι, εργασίες που φέτος είχαν αργήσει λίγο λόγω κορωναϊού.
Τα Πολλώνια, όπως τα λένε οι ντόπιοι, όμως είναι ο δικός μου αγαπημένος προορισμός, κάνω διακοπές πολλά χρόνια εκεί. Πηγαίνοντας προς τα Πολλώνια δεν μπορεί να μην σταματήσει κανείς στην παραλία του Σαρακήνικου, η οποία ωστόσο, εκτός από τις διάσημες σπηλιές της, δεν λέω, είναι υπέροχες, κατά τα άλλα τη βρίσκω πολύ τουριστική. Δίπλα ακριβώς υπάρχει η λιγότερο δημοφιλής αλλά με εξίσου εκπληκτικά νερά, παραλία της Φυριπλάκας, μην την προσπερνάς, είναι δίπλα στο Τσιγκράδο - δυστυχώς φέτος δεν κατάφερα να την απολαύσω. Αντίθετα απόλαυσα το μπάνιο μου στην παραλία του Παλαιοχωρίου όπου οι ντόπιοι την προτείνουν όταν έχει βοριά. Εξίσου υπέροχη και η παραλία του Παπαφράγκα.
Από τα Πολλώνια, μπορείς να κάνεις μια εκδρομή και στο αμέσως επόμενο υπέροχο νησί, την Κίμωλο. Θα φτάσεις εκεί σε μόλις δέκα λεπτά και όταν πας, νοιώθεις πως δεν έχεις φύγει ποτέ από τη Μήλο, νομίζεις πως είσαι στο ίδιο νησί, είναι σαν μια προέκταση του, τόσο κοντά είναι – τι να σας πω, από ‘δω μέχρι την πλατεία Κολωνακίου (!). Παραδίπλα είναι η Πολύαιγος με μόλις 16 κατοίκους και με δυο-τρία εκπληκτικά κολπάκια που πηγαίνεις μόνο με σκάφος. Στην Κίμωλο θα δεις τα καφενεδάκια, τα εκκλησάκια, θα νοιώσεις τη θρησκεία της, κυρίως όμως θα απολαύσεις την όμορφη σιωπή, οι άνθρωποι εδώ μιλούν σιγά, είναι το ειδυλλιακότερο μέρος για να πάει ένα ζευγάρι, είναι η παλιά ωραία Ελλάδα, πως είχαμε την Αίγινα το ’60, έτσι είναι σήμερα η Κίμωλος.
Πίσω στη Μήλο και στο εξαιρετικό της φαγητό. Αξίζει να φας στην Πλάκα στην «Αρχοντούλα», στον Αδάμαντα στον «Φλοίσβο» και στα Πολλώνια στον «Γιαλό». Κρίμα που δεν πρόλαβα να επισκεφθώ τον Εμπουριό με την υπέροχη παραλία του και τα δικά του εστιατόρια που βρίσκονται κυριολεκτικά πάνω στη θάλασσα.
Δεν θα ζητήσεις τις τρελές μουσικές στη Μήλο. Με ένα από τα συναρπαστικότερα ηλιοβασιλέματα που μπορείς να απολαύσεις από οποιαδήποτε πλευρά του νησιού, γύρω-γύρω, δεν χρειάζεσαι κάτι άλλο πιο έντονο να ζήσεις, δεν ψάχνεις την ξέφρενη νυχτερινή ζωή, γι’ αυτό και οι μουσικές κλείνουν στις 11μιση το βράδυ, τότε πια που είναι νύχτα και έχει χαθεί και το φως του ηλιοβασιλέματος. Είδα το πιο όμορφο ηλιοβασίλεμα στην Παναγία Τουρλιανή, αλλά και στο υπέροχο ψαροχώρι της Αρετής, στο πολύ ειδυλλιακό Κλιματοβούνι και φυσικά στην όμορφη Πλάκα, από την εκκλησία της Παναγίας Κορφιάτισσας.
Η αλήθεια για μένα πάντως είναι πως το εντυπωσιακότερο χαρακτηριστικό του νησιού δεν έχει τελικά να κάνει με τις φυσικές του ομορφιές, αλλά με τους ίδιους τους ανθρώπους. Η φιλοξενία, η παλιά φιλοξενία των ‘80s. Οι άνθρωποι δεν έχουν αλλάξει, οι δεκαετίες δεν τους έχουν αλλάξει, από το γκουρμέ εστιατόριο μέχρι το πιο ταπεινό ταβερνάκι. Σε αυτό το νησί είδα τους περισσότερους ανθρώπους, από οποιονδήποτε άλλον τόπο, πιασμένους χέρι με χέρι να περπατάνε στο δρόμο. Αυτό δείχνει την ηρεμία που αποπνέει το νησί, το έχουμε ξεχάσει εμείς αυτό. Είδα τα πιο πολλά χαμόγελα, ανθρώπους χαμογελαστούς. Ειλικρινά. Και η περιέργειά τους να δουν κάποιον γνωστό, όπως λες εμένα, περιορίζεται στο να σου σφίξουν εγκάρδια το χέρι και να σου πουν «καλώς ήρθατε», δεν ζητάνε φωτογραφία, αυτό το βρήκα πολύ αθώο. Η Μήλος είναι φιλόξενη και γοητευτικά αθώα.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
11°
