O υπουργός Τουρισμού, Χάρης Θεοχάρης, γράφει για το δικό του Σαλάντι.
Πώς μπορεί κανείς να χωρέσει την Ελλάδα σε ένα νησί, σε έναν τόπο, σε μια γεύση, σε μια παραλία, σε ένα ηλιοβασίλεμα ή σε ένα καλοκαίρι; Από την Κερασιά στη Φωκίδα –το χωριό του παππού και της γιαγιάς– με την ατελείωτη διαδρομή ως τα 1.200 μέτρα υψόμετρο, εκεί που τα ψηλά δέντρα νόμιζες ότι συναντούν τον Θεό, ως τις πανέμορφες παραλίες στη Νικήτη της Χαλκιδικής. Και από το κάμπινγκ στην Ελαφόνησο ως τα Σαββατοκύριακα στο Σούνιο.
Και καθώς το γαϊτανάκι των αναμνήσεων ξετυλίγεται, η μνήμη ταξιδεύει στο Σαλάντι των παιδικών και εφηβικών χρόνων. Αφήνοντας πίσω το Ναύπλιο και φθάνοντας στο χωριό Δίδυμα, ξεκινούσε ένας χωματόδρομος περίπου 10 χιλιομέτρων πoυ έκανε το Renault Farma, φορτωμένο με όλα τα απαραίτητα για τις καλοκαιρινές διακοπές, να σηκώνει αρκετή σκόνη μέχρι να φθάσουμε στην παραλία. Mε το που έσβηνε η μηχανή του αυτοκινήτου, ξεκινούσε η ανεμελιά και το παιχνίδι. Εκεί πήρα και τα πρώτα μου χρήματα ως εργαζόμενος εκτελώντας χρέη... γκαρσονιού.
Η αμοιβή μαζί με τα πουρμπουάρ των πελατών αρκούσε για να κάνουμε τα πρώτα σχέδια για την αγορά ποδηλάτου άμα τη επιστροφή μας στην πόλη.
Θυμάμαι και εκείνα τα πρωινά που μαζί με τον Κώστα και τον μικρό της οικογένειας, τον Δημήτρη, σηκωνόμασταν αξημέρωτα για να προλάβουμε τις τράτες των ψαράδων και να πάμε για ψάρεμα. Αν και η μεγαλύτερη επιτυχία μας ως ψαράδες ήρθε μια μέρα, μάλλον τυχαία, όταν πέσαμε κυριολεκτικά πάνω σε ένα χταπόδι, το οποίο πιάσαμε και φάγαμε όλοι μαζί, καμαρώνοντας για την έστω και τυχαία ψαριά μας. Ακόμα πιο χαρούμενοι ήμασταν όταν με το καΐκι φθάναμε ως τις Σπέτσες για ολοήμερη εκδρομή…
Δεν έχω ξαναπάει στο Σαλάντι από τότε. Μου λένε ότι το ξενοδοχείο φάντασμα παραμένει εκεί να στοιχειώνει τις αναμνήσεις μιας ολόκληρης δεκαετίας, που μπορεί να μην είχε την πολυτέλεια και τις ανέσεις, είχε όμως την ξεγνοιασιά και την αθωότητας της νιότης. Αυτή η αθωότητα είναι για μένα οι διακοπές. Για λίγα λεπτά, ώρες, μέρες, τίποτε δεν έχει σημασία παρά μόνο η στιγμή. Η στιγμή που σαν ομφάλιος λώρος σε δένει με την παιδικότητά σου. Καλό καλοκαίρι!
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
12°
