Η εξεταστική δεν έλεγε να τελειώσει, μια εβδομάδα διάβασμα είχε μείνει ακόμα και με είχε πιάσει αυτή η τάση φυγής που δεν χώραγε κανένα «υπομονή, θα περάσει». Γιατί εντάξει, η συνέχεια ήταν γνωστή και δοκιμασμένη. Η εξεταστική θα έφτανε στο τέλος της, μετά θα ακολουθούσε η ηρεμία λόγω αδράνειας και έπειτα η καθημερινότητα.
Νομίζω όλοι μας έχουμε φαντασιωθεί ότι μία μέρα θα τα αφήσουμε όλα πίσω μας και έτσι ξαφνικά θα κλείσουμε ένα εισιτήριο για έναν άγνωστο μέχρι τώρα σε εμάς προορισμό. Το σενάριο αυτό λοιπόν άρχισε να παίζει πολύ έντονα στο μυαλό μου.
Ποιός όμως θα δεχόταν να φύγει για ένα ταξίδι κανονισμένο μόνο σε μια βδομάδα χρόνο; Μπορούσα να ακούσω ήδη τις δικαιολογίες στο μυαλό μου: «Μα δεν έχω τελειώσει ακόμα με τα μαθήματά μου εγώ», «περίμενε να κλείσουμε μαζί σε ένα μήνα που θα είναι πιο φθηνά».
Και δεν θα τους κατηγορήσω. Η τρέλα ήταν δικιά μου και το κάλεσμα της περιπέτειας για μένα. Και σκέφτηκα, πάντα ήθελα να ταξιδέψω μόνη μου, έχω την ανάγκη για αλλαγή, άρα τι είναι αυτό που με κρατάει πίσω; Τίποτα. Έτσι, πάνω σε ένα γραφείο καλυμμένο από βιβλία, έκλεισα ένα εισιτήριο για Ρώμη και ένα μονόκλινο δωμάτιο.
Η εβδομάδα εξεταστικής πέρασε και σύντομα βρέθηκα να ταξιδεύω για τη γειτονική χώρα της Ιταλίας. Έπιασα τον εαυτό μου να χαμογελάει στην διαδρομή, σκεπτόμενη «τι πάω να κάνω». Δεν είχα ενημερώσει παρά μόνο τους δικούς μου για θέμα ασφάλειας. Δεν ήθελα να ακούσω σχόλια από τρίτους προτού το κάνω. Ήμουν τελείως μόνη μου, με μία μικρή βαλίτσα σε μία ξένη χώρα.
Οι μέρες μου ήταν γεμάτες. Φορτωμένη με χάρτες, κάμερες και ταξιδιωτικούς οδηγούς και με μία εμφάνιση που φώναζε «είμαι τουρίστρια», περπάτησα ατέλειωτα χιλιόμετρα στους δρόμους της πανέμορφης Ρώμης. Τα μάτια μου ήταν ορθάνοιχτα και με τραβούσαν σε κάθε τι που με καλούσε να το ανακαλύψω, ακολουθούσα διαδρομές, σοκάκια και υπαίθριους περιπάτους χωρίς να υπάρχει καμία περεταίρω συζήτηση και χωρίς να πρέπει να δοθεί κάποια παραπάνω εξήγηση για το που πάω και γιατί.
Να το κάνεις. Να ακολουθήσεις αυτό το ένστικτο που έχεις για αναζήτηση. Τα ταξίδια είναι το μόνο πράγμα για το οποίο δίνεις χρήματα και σε κάνει στην ουσία σου πλουσιότερο.
Να το κάνεις και μόνος σου. Είναι μία εμπειρία που προσωπικά πιστεύω πως όλοι πρέπει να ζήσουν.
Μαθαίνεις τη χώρα καλύτερα. Εφόσον είσαι υπεύθυνος για την οργάνωση του ταξιδιού έχεις εσύ τα ηνία, συμμετέχεις 100% σε κάθε τι άρα με το να διαβάζεις τους χάρτες και τους οδηγούς, αφομοιώνεις τα πάντα περισσότερο.
Γίνεσαι πιο κοινωνικός. Μιλάς με τους ντόπιους πολύ περισσότερο! Θα γνωρίσεις κόσμο που ταξιδεύει, θα γνωρίσεις και ντόπιους, κάτι το οποίο πιθανότατα να μην έκανες εάν είχες ήδη έρθει με παρέα.
Μαθαίνεις τον όρο αυτάρκεια. Εξαρτάσαι μόνο από τον εαυτό σου στο να σε οδηγήσει σε ότι πραγματικά σου αρέσει. Έτσι ανακαλύπτεις τι σε ευχαριστεί πραγματικά και τι όχι και εκπαιδεύεσαι στο να το πραγματοποιείς.
Χαλαρώνεις. Είσαι μόνος σου με τις σκέψεις σου. Ηρεμείς και αφήνεις τις ομορφιές του μέρους να εισχωρήσουν στην ψυχή σου ατόφιες. Παλιά θεωρούσα το να δειπνήσεις μόνος λίγο θλιβερό. Παρόλα αυτά, οι απογευματινές που επισκέψεις σε τοπικές παστερίες με ένα καλό ποτήρι κρασί ήταν άκρως απολαυστικές. Μπόρεσα να εστιάσω στην καθαυτή γευστική απόλαυση του πιάτου, παρατηρούσα τον κόσμο να διαβαίνει από το σοκάκι μπροστά μου και αναρωτήθηκα για ιστορίες άλλων σόλο ταξιδιωτών.
Αποφεύγεις τον εκνευρισμό, τα παράπονα και οποιαδήποτε κόντρα για την πορεία και το χρονοδιάγραμμα του ταξιδιού διότι επικρατεί η απόλυτη μοναρχία! Αφήνεσαι όση ώρα θες και δεν βιάζεσαι για τίποτα, γιατί εν τέλει ο μόνος που πρέπει να ικανοποιήσεις είναι ο εαυτός σου.
Τα πολλά και διαφορετικά κομμάτια της δένουν μεταξύ τους με φροντίδα και αγάπη, την οποία αγάπη καταθέτουν στην ιδιαίτερη πατρίδα τους οι κάτοικοί της…
Εδώ οι Βρετανοί του Αστερίξ είναι ακόμα αναγνωρίσιμοι, πίνουν τσάι και μαζεύονται στα σπίτια τους στις 6μμ που κλείνουν τα μαγαζιά του γραφικού Γκίλντφορντ
6°
